فیلم Seven Samurai 1954

فیلم فوق‌العاده‌ای با نگاهی واقعی. این فیلم در صدر فهرست فیلم‌های مورد علاقه من قرار دارد. هر بار که آن را تماشا می‌کنم، نکته جدیدی را می‌بینم. دزدان برنج دهقانان را می‌دزدند و دهقانان برای دفاع از خود، سامورایی‌های رونینی را استخدام می‌کنند. داستان، ریتم و بازیگری فوق‌العاده‌ای دارد. شاید بهترین کار آکیرا کوروساوا باشد... شاید. باید این متن را با یادداشتی شروع کنم که به...

فیلم فوق‌العاده‌ای با نگاهی واقعی. این فیلم در صدر فهرست فیلم‌های مورد علاقه من قرار دارد. هر بار که آن را تماشا می‌کنم، نکته جدیدی را می‌بینم. دزدان برنج دهقانان را می‌دزدند و دهقانان برای دفاع از خود، سامورایی‌های رونینی را استخدام می‌کنند. داستان، ریتم و بازیگری فوق‌العاده‌ای دارد. شاید بهترین کار آکیرا کوروساوا باشد... شاید. باید این متن را با یادداشتی شروع کنم که به نظر من برای درک آنچه می‌خواهم بنویسم، مهم است: این نخستین فیلم ژاپنی است که به یاد دارم دیده‌ام. ممکن است چیزی را فراموش کرده باشم که قبلاً دیده‌ام، اما فکر نمی‌کنم. بنابراین، من یک کارشناس خوب سینمای ژاپنی نیستم و نمی‌خواهم که نظرم با هر نوع مقامی که نمی‌خواهم، گرفته شود. می‌دانم برخی افراد به دنبال این هستند. من نیستم. من، همانطور که در هر یک از نقدهایم صحبت می‌کنم، تنها از منظر دانش ناچیز خودم صحبت می‌کنم، بدون هیچ ادعایی. ممکن است در برخی موارد درست بگویم و در موارد دیگر اشتباه، اما این طبیعی‌ترین چیز در دنیا است. من تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم زیرا به شدت توصیه شده و مورد تحسین قرار گرفته بود... همه می‌گفتند که فیلم بسیار خوبی است، بنابراین تصمیم گرفتم خودم آن را ببینم. به تازگی آن را تمام کردم و کمی درباره فیلم و کارگردان آن، آکیرا کوروساوا، خواندم. این فیلم واقعاً کاری فراتر از حد متوسط است، اما نوع فیلمی نیست که همه را راضی کند و به نظرم کمی بیش از حد ارزش‌گذاری شده است، که این خود باعث آسیب می‌شود. من این را می‌گویم زیرا در چندین لحظه احساس کردم که فیلم نتوانسته است انتظارات من را برآورده کند، چراکه من نسبتاً بی‌طرف هستم؛ یعنی نه به این نوع فیلم‌ها علاقه‌مندم و نه از تماشای آن‌ها بیزارم. داستان در اواسط قرن شانزدهم میلادی جریان دارد، زمانی که ژاپن به فئودها و پادشاهی‌ها تقسیم شده بود و جنگ‌های داخلی مکرر در آن زمان رخ می‌داد. البته، در چنین محیطی، مردم عادی قربانی می‌شوند و فقیرترین‌ها همیشه در برابر قدرت‌ها آسیب‌پذیر بوده‌اند. ما در اینجا روستایی داریم که به طور منظم توسط یک باند مسلح غارت و ویران می‌شود تا اینکه تصمیم می‌گیرد گروه کوچکی از سامورایی‌های سرگردان را برای کمک به دفاع از خود استخدام کند. آن‌ها به این هدف دست می‌یابند و ما به تماشای تمام تلاش‌هایی که برای آماده‌سازی دفاع و آموزش رزمی آن دهقانان صورت می‌گیرد، دعوت می‌شویم. می‌خواهم به جنبه‌های مثبت فیلم اشاره کنم. اول از همه، به نظر می‌رسد که کوروساوا واقعاً در کار خود دقیق است و احترام و علاقه زیادی به سنت‌ها و تاریخ کشورش دارد. در غیر این صورت، نمی‌توانستیم تلاش و هزینه‌ای را که برای ساخت فیلمی با این بار تاریخی و فرهنگی صرف شده، درک کنیم. تا چه حد علاقه او به واقع‌گرایی بر سینمای اروپایی تأثیر گذاشته است؟ مطمئن هستم که دانشجویان سینما درباره این موضوع بحث کرده‌اند. آنچه می‌توانم تضمین کنم، تعهد به واقع‌گرایی است که به وضوح در طراحی فوق‌العاده صحنه‌ها و لباس‌ها و همچنین در سینماتوگرافی ایستا و بسیار شیک و تیز قابل مشاهده است. فیلمنامه نسبتاً محکم است و داستانی فوق‌العاده معتبر و شخصیت‌های به‌خوبی ساخته و جذاب را ارائه می‌دهد. من بازیگران را خوب نمی‌شناسم، اما فکر می‌کنم توشیرو میفونه به خاطر تعهد و کارش در اینجا شایسته تشویق است. او بازیگری است که به طور طبیعی توجه ما را جلب می‌کند و کاریزما او به راحتی قابل مشاهده است. از طرف دیگر، جنبه‌های منفی نیز وجود دارد که باید به آن‌ها اشاره کرد، از جمله طول فیلم که بیش از سه و نیم ساعت است. متأسفم که می‌گویم، اما احساس می‌کنم که فیلمنامه این زمان طولانی را توجیه نمی‌کند و کوروساوا نتوانسته است ریتم مناسبی را ایجاد کند. با ویرایش محدودتر، او می‌توانست فیلم را بدون از دست دادن زیادی به دو ساعت کاهش دهد و آن را کمتر سنگین و خسته‌کننده کند. نیازی به دیدن هر مناظره روستا یا هر خنده‌کاری آموزشی نظامی نیست. همچنین از تلاش‌های کمدی که در فیلم گنجانده شده، خوشم نیامد. آن‌ها واقعاً خنده‌دار نبودند. پیش‌بینی‌پذیری بیش از حد داستان نیز نقص دیگری است. همچنین از تقریباً عدم وجود موسیقی متن خوشم نیامد. من این را در فیلم‌های دیگر دیده‌ام و هرگز به این سبک خاص علاقه نداشته‌ام. باید بگویم که من کمی "اختلال توجه" دارم و هرگز فکر نمی‌کردم که زیرنویس‌ها را دوست داشته باشم، اما این فیلم با این طولانی بودن خود با چنین ماجرایی به قدری روان است که نمی‌بینم چگونه کسی می‌تواند در هر ثانیه از آن شگفت‌زده نشود. و نگه‌داشتن توجه من کار سختی است. اگر نشنیده‌اید، این "هفت سامورای فوق‌العاده" یکی‌یکی برای کمک به روستایی که تحت فشار ۴۰ دزد است، استخدام می‌شوند. آنچه اغلب فراموش می‌شود این است که داستان واقعاً "چهار روستایی" است. دو نفر از آن‌ها از پیرمردهای روستا هستند (اگرچه به اندازه شخصیت "پدربزرگ" که برای مشاوره به آن‌ها مراجعه می‌کنند، پیر نیستند). یکی، مانزو، نماینده عنصر محافظه‌کار است که در دوران ما ممکن است به آن "جمهوری‌خواه" بگویند و دیگری، موسوکه، نماینده سیاست لیبرال یا "دموکرات" است. دو نفر دیگر یوهی، مردی پر از ترس است که فکر می‌کند سیاست‌های مانزو او را محافظت خواهد کرد؛ و ریکی‌کی، جسورترین روستایی که بیشتر با موسوکه هم‌عقیده است. در واقع، ریکی‌کی ممکن است به عنوان "هشتمین سامورایی" در طول فیلم پیشرفت کند. زیرنویس‌های فرعی فوق‌العاده و هیجان‌انگیز وجود دارد حتی زمانی که هیچ عملی در حال وقوع نیست، بنابراین هرگز لحظه کسل‌کننده‌ای وجود ندارد. سامورایی‌ها نیز فراز و نشیب‌هایی دارند. توشیرو میفونه رهبر نیست، اما روح داستان است. او بسیار شبیه ریکی‌کی است. در طول فیلم طنز به خوبی زمان‌بندی شده و تراژدی زیادی وجود دارد. من فکر می‌کنم این شاهکار کوروساوا است و او یکی از محترم‌ترین کارگردانان تمام دوران‌ها است. شاید این بهترین فیلم تمام دوران‌ها باشد. این فیلم یک دستاورد حماسی در روایت داستان‌های طولانی، اجراهای شگفت‌انگیز، کار دوربین فوق‌العاده و دکورهای فوق‌العاده است. همان‌طور که معمولاً در فیلم‌های کوروساوا دیده می‌شود، این فیلم به موضوع طمع می‌پردازد و با کمال میل طبقات با-status بالا، در این مورد "سامورایی‌های محترم" را به طور انتقادی مورد بررسی قرار می‌دهد. شخصیت‌ها تا حد زیادی دوست‌داشتنی هستند و اجرای توشیرو میفونه واقعاً استادانه است و شخصیت او یک شخصیت کمدی تراژیک فوق‌العاده است. اکشن بسیار خام و در میان گل و باران و هرج و مرج است که من قدردانی می‌کنم. ریتم در وسط کمی کند است، اما واقعاً از این شاهکار فوق‌العاده کاسته نمی‌شود.