انیمیشن Memoir of a Snail 2024

بعد از اینکه اشک‌هایمان خشک می‌شود، خندیدن حس فوق‌العاده‌ای دارد. شخصیت‌های فیلم «مکاشفه‌ای از یک حلزون» که داستان انیمیشنی جدید آدام الیوت، برندهٔ جایزهٔ اسکار، است، برای ما به طرز واقعی حس می‌شوند. او در کنار شوخی‌هایی که می‌کند، هرگز بر روی آن‌ها شوخی نمی‌کند. الیوت با احترام آن‌ها را به ما معرفی می‌کند و موجودات عجیب و غریبش را با… خوب، با شرافت توصیف می‌کند. و...

بعد از اینکه اشک‌هایمان خشک می‌شود، خندیدن حس فوق‌العاده‌ای دارد. شخصیت‌های فیلم «مکاشفه‌ای از یک حلزون» که داستان انیمیشنی جدید آدام الیوت، برندهٔ جایزهٔ اسکار، است، برای ما به طرز واقعی حس می‌شوند. او در کنار شوخی‌هایی که می‌کند، هرگز بر روی آن‌ها شوخی نمی‌کند. الیوت با احترام آن‌ها را به ما معرفی می‌کند و موجودات عجیب و غریبش را با… خوب، با شرافت توصیف می‌کند. و این جمله دربارهٔ چیزی که چشمانش از خمیر پلاستیکی و اشک‌های گلیسرینی ساخته شده، عجیب است. داستان فیلم از زبان گریس پودل (با صدای سارا اسنوک) روایت می‌شود. گریس داستان زندگی‌اش را تعریف می‌کند که در آن شوخی و احساسات را در مواجهه با افسردگی، کمبودها و ناامیدی‌ها پیدا می‌کند. در زندگی گریس تنها دو نفر وجود دارند که او با آن‌ها راحت است: برادر دوقلویش، گیلبرت (با صدای کودی اسمیت-مک‌فی) و بهترین دوستش، پینکی (با صدای جکی ویور). مادرشان در هنگام زایمان فوت کرده و پدرشان یک جانباز الکلی است که زمانی یک هنرمند خیابانی و انیماتور از فرانسه بوده است. گریس آرزوی انیماتور شدن را در خود پرورش می‌دهد در حالی که گیلبرت می‌خواهد هنرمند خیابانی شود. پس از فوت پدرشان، دوقلوها از هم جدا می‌شوند و به خانه‌های پرورش در دو ایالت مختلف فرستاده می‌شوند. آن‌ها بیشتر فیلم را به نوشتن نامه‌هایی به یکدیگر و خیال‌پردازی درباره روزی که می‌توانند دوباره یکدیگر را ملاقات کنند، می‌گذرانند. به عنوان یک بزرگسال، گریس با پینکی آشنا می‌شود. پینکی عینک‌های بزرگ با لبه‌های قرمز می‌زند، صورتش پر از چین و چروک و لکه‌های کبدی است و عادت به سیگار کشیدن دارد. او در سرتاسر جهان سفر کرده، با افراد بی‌شماری آشنا شده و تنها با چند مرد خاطره‌انگیز بوده و زندگی پر از هیجانی داشته است. او به سرعت بهترین دوست گریس می‌شود. گریس در سنین پایین به حلزون‌ها علاقه‌مند می‌شود و آن‌ها را به عنوان حیوان خانگی در یک شیشه نگه می‌دارد و هر وسیله‌ای که مربوط به حلزون باشد، خریداری می‌کند. او همچنین به خواندن رمان‌های عاشقانه بی‌کیفیت علاقه دارد و همواره در حال خوردن چیکو رول‌ها است که اندازهٔ برشتوک‌ها هستند. اگر «مری و مکس» یا «هاروی کرامپت» کوتاه برندهٔ اسکار او در سال 2003 را ندیده‌اید، باید بگویم که سبک انیمیشن استاپ موشن آدام الیوت به اندازهٔ فیلم‌های اخیر لایکا یا آردمن نرم و صیقلی نیست. استاپ موشن الیوت هنوز هم به نظر می‌رسد که به دست انسان‌ها ساخته شده است - گلوله‌های خمیری که به این شخصیت‌های پرشور و دوست‌داشتنی تبدیل شده‌اند. آدام الیوت به راحتی می‌توانست «مکاشفه‌ای از یک حلزون» را به فیلمی تبدیل کند که به‌طور عاطفی تماشاگران را ویران کند و هرگز به عقب نگاه نکند. با این حال، فیلم به گونه‌ای نوشته شده که شما را در طول 90 دقیقه به انواع احساسات دچار می‌کند. هر کسی که به عنوان یک فرد تنها بزرگ شده باشد، با گریس همدردی خواهد کرد، به‌خصوص وقتی که تمام زندگی‌اش را به جمع‌آوری چیزی که دوست دارد، اختصاص می‌دهد. اما داستان او به گونه‌ای ارائه می‌شود که به شما اجازه می‌دهد به تمام چیزهای بد زندگی‌اش بخندید. شخصیت‌های فیلم، بدون توجه به زمان صفحه‌نمایشی که دارند، پر از ویژگی‌های عجیب و غریب هستند. در فیلم شخصی وجود دارد که به خاطر عادت به خودارضایی در دادگاه، شغل قاضی را از دست داده است، خانوادهٔ پرورش‌گیری که گیلبرت به آنجا فرستاده می‌شود، خانواده‌ای مذهبی و بسیار عجیب است و گریس در حالی که مردی را در محله‌اش با دمندهٔ برگ می‌بیند، عاشق او می‌شود. به طرز شگفت‌انگیزی، «مکاشفه‌ای از یک حلزون» در ردهٔ R قرار دارد. در آن برخی الفاظ توهین‌آمیز وجود دارد و نشان دادن انگشت وسط به‌طور مکرر است، اما همچنین مقدار شگفت‌آوری از برهنگی وجود دارد. خانوادهٔ پرورش‌گیری گریس جبههٔ کسل‌کننده‌ای از طراحی چراغ‌های راهنمایی دارند. آن‌ها هر هفته جوایزی برای او درست می‌کنند و بر روی دیوارش آویزان می‌کنند تا او را از ناراحتی ناشی از جدایی از برادرش دور کنند. اما آن‌ها همچنین افرادی هستند که به سفرهای عجیب و غریب علاقه دارند و تنها به خاطر رابطه جنسی با افراد جدید به مکان‌های جدید سفر می‌کنند. «مکاشفه‌ای از یک حلزون» فیلمی انیمیشنی است که به همان اندازه از نظر عاطفی لذت‌بخش است که از نظر تفکر برانگیز. این فیلم چندین درس زندگی دارد که بعد از تماشای آن با شما باقی می‌ماند. گریس، گیلبرت و پدرشان در طول فیلم با احساس زندانی بودن دست و پنجه نرم می‌کنند، اما تفاوت این است که چه کسی احساس می‌کند لیوان نیمه پر است، چه کسی لیوان نیمه خالی است و چه کسی فقط یک لیوان است. با برنامه‌ریزی سریع 32 هفته‌ای برای فیلم‌برداری که در آن انیماتورها باید روزانه 10 ثانیه کار کنند تا به موقع تمام شود، «مکاشفه‌ای از یک حلزون» یک فیلم انیمیشن با بودجه کوچک است که حس کار دستی و عشق را منتقل می‌کند. این فیلم به افرادی عجیب و غریب احترام می‌گذارد، هرچقدر هم که عجیب باشند. در کنار نوشتاری فوق‌العاده و توانایی‌اش در خنداندن شما در حالی که قلبتان را می‌درد، این چیزی است که آن را زیبا و به یاد ماندنی می‌سازد. وقتی یک زن سالخورده آخرین نفسش را می‌دهد و چیزی دربارهٔ سیب‌زمینی فریاد می‌زند، متوجه می‌شویم که «گریس» اکنون به تنهایی مانده است. او زنی میانسال است که کلاهی بافتنی بر سر دارد و دو چشم بزرگ از ساقه‌هایی در بالای آن بیرون زده است. او نوعی فرد با دیدگاه منفی به زندگی است و وقتی که حلزون خانگی‌اش «سیلویا» را از شیشه‌اش به باغ سبزیجات آزاد می‌کند، داستان زندگی‌اش را با ما به اشتراک می‌گذارد؛ داستان اینکه چگونه او و برادر گمشده‌اش «گیلبرت» با پدر جانبازشان بزرگ شدند، یتیم شدند، از هم جدا شدند و چطور در ادامه زندگی‌اش به تدریج در انزوا قرار گرفت و انتخاب‌های ناخوشایندی انجام داد. واقعاً در سنین پایین، «گریس» تنها در اتاقش با مجموعه‌ای از حلزون‌ها خوشحال است. این داستان حسی غم‌انگیز دارد و دیالوگ‌ها مملو از اصطلاحات استرالیایی، کنایه و شوخی‌های خشک هستند و داستان پر از درد و رنج به طرز جذابی در طول نود دقیقه روایت می‌شود، اما جزئیات شگفت‌انگیز انیمیشن در اینجا واقعاً جلب توجه می‌کند. از همان ابتدا، در حالی که در خانه‌ای قدم می‌زنیم که بیشتر شبیه یک فروشگاه کنجکاوی قدیمی است، نه تنها جزئیات فوق‌العاده‌ای در مکانیک تصاویر می‌بینیم، بلکه محتوای ظریف‌تری نیز در دیدرس ما وجود دارد که می‌توانیم آن را شناسایی کنیم و به دفعات لبخند بزنیم. از مونوگراف‌های غمگین او که از خبری بد به خبری بدتر می‌رسد، جذابیت لذت‌بخشی وجود دارد و من احساس کردم که به نوعی تحت تأثیر «تیم برتون» قرار گرفته‌ام. این واقعاً یک هنر فوق‌العاده است و اگرچه به موضوعات مثبت نگاهی می‌اندازد، اما همچنین نگاهی عمیق به خانواده و تنهایی نیز دارد. این فیلم واقعاً برای نمایش در سینما مناسب است، چرا که برخی از احساسات چهره‌ها به اندازهٔ هر چیزی که انسان‌ها می‌توانند به طور واقعی انجام دهند، انسانی است! مدت‌ها بود که تحت تأثیر یک اثر سینما به اندازهٔ «مکاشفه‌ای از یک حلزون» قرار نگرفته بودم، فیلمی تاریک، عمیق و بسیار شخصی از نویسنده/کارگردان آدام الیوت. این اثر انیمیشنی قدرت این رسانه را به عنوان وسیله‌ای برای داستان‌گویی بالغ و عمیق تأمل‌برانگیز تأیید می‌کند و واقعاً یک فیلم زیبا از ابتدا تا انتها است. این فیلم با دقت و جزئیات بسیار ساخته شده است و یک یادداشت تلخ و شیرین از گریس پودل (با صدای سارا اسنوک) است، زنی که در استرالیا در دهه 1970 با غم و اندوه دست و پنجه نرم می‌کند. وقتی او جوان‌تر بود، گریس و برادر دوقلویش گیلبرت (با صدای کودی اسمیت-مک‌فی) از هم جدا شدند و در محیط‌های کاملاً متضاد بزرگ شدند. او در یک خانوادهٔ سخت‌گیر و مذهبی مورد آزار قرار گرفت، در حالی که او به تدریج از دنیا دور می‌شد. زندگی گریس پر از درد و رنج مکرر است، اما او هنوز هم چند علاقه در زندگی‌اش دارد (از جمله رمان‌های عاشقانه، خوکچه‌های هندی و حلزون‌ها). این فیلم داستان او را روایت می‌کند. این فیلم نشان‌دهندهٔ تأثیر عاطفی است که انیمیشن می‌تواند در دستان یک داستان‌گو با مهارت ایجاد کند. این فیلم شدید و واقعی است و بیشتر برای بزرگسالان تأمل‌گر است تا یک فیلم سطحی برای کودکان، به‌ویژه از آنجا که الیوت به موضوعات رنج، عشق، از دست دادن و تراژدی پرداخته است. این فیلم عاطفی بسیار بر من تأثیر گذاشت. سبک بصری غم‌انگیز به زیبایی وزن موضوعات فیلم را تکمیل می‌کند. هر فریم به‌طور ظریف و عمدی ساخته شده است، مانند یک اثر هنری دست‌ساز، که غم و اندوه زندگی گریس را به تصویر می‌کشد. این جهانی است که تاریک است، اما همچنین وقتی او در محدودیت‌های دنیای کوچک خود قرار دارد، دنج به نظر می‌رسد. داستان همچنان نشان‌دهندهٔ تحول تدریجی گریس از طریق دوستی غیرمنتظره‌اش با پینکی (با صدای جکی ویور)، یک زن سالخوردهٔ عجیب و غریب است. این دو در رابطه‌ای شفا دهنده پیوندی دارند که به داستانی غم‌انگیز و پر از درد لایه‌ای تلخ و شیرین اضافه می‌کند. رابطهٔ بین پینکی و گریس بسیار لطیف است و نگاهی واقعی به اهمیت ارتباط انسانی در دنیایی که به‌طور فزاینده‌ای سخت می‌شود ارائه می‌دهد. «مکاشفه‌ای از یک حلزون» به طرز آزاردهنده‌ای زیبا و عمیق است؛ این یک نوع متفاوت از فیلم انیمیشن است. قوی و پیچیده، این چیزی کمتر از یک اثر هنری در داستان‌گویی انیمیشن نیست. نویسنده: لوئیزا مور / SCREEN ZEALOTS