فیلم Nosferatu 2024

در این دنیا شیطانی وجود دارد و من با او ملاقات کرده‌ام. بخش‌های زیادی از این فیلم را دوست دارم. تقریباً مانند شعر گوتیک است که بر روی صفحه نمایش نقاشی شده و به نوعی زیباست. اما بخشی از من کمی ناامید شد از ظاهر Nosferatu. فکر می‌کردم او بیشتر شبیه به نسخه کلاسیک خواهد بود، اما وقتی این را کنار گذاشتم، واقعاً از فیلم لذت...

در این دنیا شیطانی وجود دارد و من با او ملاقات کرده‌ام. بخش‌های زیادی از این فیلم را دوست دارم. تقریباً مانند شعر گوتیک است که بر روی صفحه نمایش نقاشی شده و به نوعی زیباست. اما بخشی از من کمی ناامید شد از ظاهر Nosferatu. فکر می‌کردم او بیشتر شبیه به نسخه کلاسیک خواهد بود، اما وقتی این را کنار گذاشتم، واقعاً از فیلم لذت بردم. بازی جسمانی لیلی دپ واقعاً مرا شگفت‌زده کرد و او شایسته قدردانی است. «Nosferatu» به طور کامل مرا جذب نکرد، اما نکات کافی در آن وجود دارد که می‌توانم آن را یک فیلم خوب در نظر بگیرم. جلوه‌های بصری فوق‌العاده هستند و عناصر وحشت گوتیک نیز به خوبی اجرا شده‌اند. در این فیلم، لیلی-رز دپ تأثیرگذار است و امّا امّا (به صورت کمتر) اما کوری نیز خوب است و همیشه خوشحالم که ویلم دفو را می‌بینم. احساس عدم رضایت خاصی از نیکولاس هالت دارم. او را در فیلم «Juror #2» که در سال 2024 منتشر شد، دوست داشتم، اما در این فیلم احساس می‌کنم که نسبت به او بی‌احساس شده‌ام. نمی‌دانم چرا، زیرا او به نظر شخصیتی دوست‌داشتنی می‌آید، اما بازی‌های او واقعاً تأثیری ندارند - که البته به نظر سخت‌تر از آن چیزی است که قصد داشتم بگویم. بیل اسکارشگارد در نقش کنت اورلوک نیز بخشی از این فیلم است که مطمئن نیستم. آیا او واقعاً شبیه به شخصیت اصلی است؟ قطعاً، هیچ شکایتی در این زمینه ندارم، اما دیالوگ‌هایی که با او وجود دارد، به شدت گیج‌کننده است. صحنه‌های مستقیم با کنت برای من کمترین جذابیت را داشتند. همچنین باید بگویم که فیلم کمی طولانی است، اگرچه اعتراف می‌کنم که احتمالاً این نظر شخصی من است و نمی‌توان آن را به عنوان یک حقیقت ثابت در نظر گرفت؛ زیرا اگر شما این فیلم را دوست داشته باشید، مطمئناً طول آن مناسب خواهد بود. برای من، احساس می‌کنم که کمی دور خود چرخیدند. با این حال، صحنه پایانی با دپ را واقعاً بسیار لذت‌بخش یافتم. این پاراگراف‌ها ممکن است نشان دهند که من از این فیلم خوشم نیامده است. اما این طور نیست. فقط نکات قابل توجهی وجود دارد که احساس کردم باید به آن‌ها اشاره کنم. در حالی که این متن را می‌نویسم و به اینکه چطور مورد استقبال قرار گرفته است نگاه نکرده‌ام، اگر این فیلم امتیاز بالایی نداشته باشد، بسیار شگفت‌زده خواهم شد. به هر حال، این فیلم ارزش دیدن دارد. این سومین فیلم روبرت اگرز است. من «The Northman» (9/10) را دوست داشتم، اما واقعاً از «The Lighthouse» (4/10) بدم آمد. مطمئناً این فیلم به طور دقیق در میانه آن دو قرار می‌گیرد. تضاد قابل توجهی وجود دارد و کنجکاوم ببینم «The Witch» چه احساسی به من خواهد داد وقتی که به آن برسم. بازیگری فوق‌العاده. هیچ‌کس از دیگری بهتر نبود. تفسیر نیکولاس هالت از ترس واقعی و از دست دادن ایمان و قدرت قابل تحسین است. بازی‌های لیلی-رز دپ را به عنوان یک قهرمان واقعی می‌بینم. من الهام گرفته‌ام. طراحی لباس فوق‌العاده بود. انتخاب‌های اگرز عالی است. «تام» (نیکولاس هالت) با محبت با «الن» (لیلی-رز دپ) ازدواج کرده است اما آن‌ها پول زیادی ندارند. اما این ممکن است تغییر کند، زیرا رئیسش «ناک» (سایمون مک‌برنی) او را به یک مأموریت خاص می‌فرستد. او باید از خانه آلمانی‌اش به کوه‌های کارپات سفر کند، جایی که باید فروش یک عمارت ویران شده را به «کنت اورلوک» (بیل اسکارشگارد) یکی از شخصیت‌های مرموز تسهیل کند. سفر او پر از نشانه‌های مشکوک و شوم است؛ کسانی که او با آن‌ها ملاقات می‌کند او را به بازگشت ترغیب می‌کنند - اما او ادامه می‌دهد تا به قلعه برسد و با میزبان مرموزش ملاقات کند. آنچه او فکر می‌کند قرارداد برای نهایی کردن معامله خانه است، چیزی جز این نیست و او به زودی در خواب‌هایش عذاب می‌کشد. صدها مایل دورتر، همسرش نیز در حال رنج کشیدن است - و این باعث می‌شود که بهترین دوستش «فریدریش» (آرون تیلور-جانسون) به «دکتر سیورز» (رالف اینسون) مراجعه کند که به نوبه خود به دنبال پاسخ‌هایی از «پروفسور فون فرانز» (ویلم دفو) می‌گردد. هیچ دلیل ملموسی وجود ندارد و پروفسور به سرعت نتیجه می‌گیرد که این شر است که در کار است و غیبت غیرقابل توضیح شوهرش، کارفرمایش و شیوع اخیر موش‌ها همگی بخشی از علل ماورایی غمگینی او هستند. ممکن است راه حلی وجود داشته باشد، اما این نیاز به فداکاری بزرگ از سوی «الن» جوان دارد، یا آیا شوهرش و دوستانش می‌توانند راه دیگری پیدا کنند؟ من واقعاً طرفدار فیلم‌های دو قسمتی نیستم، اما فکر می‌کنم در این مورد ممکن بود این یک راه حل بهتر برای روبرت اگرز باشد. ما یک مقدمه تاریخی کوتاه به کنت و علت همه مشکلات «الن» داریم، اما در طول یک ساعت اول فیلم، واقعاً شخصیت‌ها را به اندازه کافی توسعه نمی‌دهیم و بذرهای رازآلودی را به خوبی نمی‌کاریم. او به شدت به دانش ما از داستان گالیین «Nosferatu» (در مقایسه با داستان «درکولا» برام استوکر) تکیه می‌کند. من می‌توانستم عمق بیشتری به آن زمان‌بندی اضافه کنم. هنگامی که «اورلوک» در سفرش است و بعد در شهری که رفتار بی‌رحمانه‌اش باعث رنج و وحشت می‌شود، به نظر می‌رسد ما با شتاب به سمت نتیجه می‌رویم، گویی که واقعاً هر لحظه زنگ خطر به صدا در خواهد آمد. به سادگی زمان کافی برای جمع شدن تهدید وجود ندارد. گرچه جلوه‌های بصری به طرز محسوسی تاریک هستند، اما بیشتر بازی‌ها به طرز قابل توجهی بی‌روح هستند. هالت گاهی می‌تواند ترس معقولی را القا کند، اما ATJ واقعاً بی‌روح است؛ و برای دپ زمان زیادی طول می‌کشد تا به ما نشان دهد که او چه چیزی می‌تواند به این شخصیت کم‌نور بیاورد و ما به هیچ وجه به اندازه کافی از «اورلوک» ترسناک نمی‌بینیم تا بفهمیم این داستان اساساً درباره چیست. این یک داستان عاشقانه گوتیک، تاریک و غم‌انگیز است. داستانی از فریب و خیانت و من بیشتر خواستم. می‌خواستم احساس بیشتری نسبت به شخصیت‌ها داشته باشم: همدردی کنم، دلسوزی کنم، حتی بترسم. شاید نسخه کارگردان در راه است؟ این یک تماشا عالی بر روی صفحه بزرگ است، اما باید اعتراف کنم که کمی ناامید شدم. از نظر بصری جالب است. دیدن دستانی که بر روی شهرها می‌چرخند، سرگرم‌کننده است. اما نتوانست کل زمان نمایش مرا نگه دارد... زمان آن طولانی است. کمی خسته‌کننده است. این فیلم خوب است. شما احتمالاً می‌توانید درباره آن یک مقاله بنویسید و مورد تحسین قرار بگیرید اگر بخواهید. به نظر من یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک است. بین فیلم‌برداری، بازیگران و داستانی که به افسانه اصلی پایبند است، همه چیز درباره این فیلم بی‌نظیر بود. اگر فرصت داشتم دوباره در سینما آن را تماشا می‌کردم. «در برابر من مرگ بود، اما هرگز اینقدر خوشحال نبوده‌ام.» - الن هاتر «Nosferatu» یک فیلم ترسناک گوتیک سرد و با بازیگری در سطح بالا و طراحی صحنه زیباست. این فیلم از رنگ و صدا بهتر از هر فیلم دیگری که اخیراً دیده‌ام استفاده می‌کند و کار فوق‌العاده‌ای در ایجاد فضا انجام می‌دهد. این فیلم شما را می‌ترساند، از خود بی‌خود می‌کند و در طول زمان بیش از دو ساعت شما را در حالت تنش نگه می‌دارد. در حالی که این فیلم چیزی نیست که همه از آن لذت ببرند، اما اگر فکر می‌کنید ممکن است از آن لذت ببرید، نباید آن را از دست بدهید. فیلم نسبتاً خوبی بود با جلوه‌های بصری زیبا. به این معنی که جو مناسب بود - سرد، تاریک، و زمستانی غم‌انگیز. داستان نیز خوب بود. اخیراً فیلم‌های ترسناک خوبی درباره خون‌آشام‌ها داشته‌ایم، مانند «The Last Voyage of the Demeter» که آن نیز فیلم خون‌آشامی عالی بود. «Nosferatu» خیلی تلاش می‌کند تا چیزی باشد که می‌توانست به راحتی باشد، با لمسی ملایم‌تر. شما می‌توانید ببینید که آن‌ها چه چیزی را هدف قرار داده‌اند، یک نوآر ترسناک و فانتزی. اما مشکل این است که به شدت بیش از حد استایل شده است، تا حدی که به نظر می‌رسد گوتیک به شدت سنگین است. این کیفیت بر شخصیت‌ها نیز تأثیر می‌گذارد. آن‌ها احساس می‌شوند بیش از حد بزرگ‌تر از زندگی (یا آیا این مرگ است) و در نتیجه، در بعضی مواقع، مضحک به نظر می‌رسند. خود داستان، برای کسانی که رمان «درکولا» برام استوکر را خوانده‌اند، بیشتر آشناست. چند تغییر در آن ایجاد شده تا به نسخه اصلی «Nosferatu» که در سال 1922 به کارگردانی اف. دبلیو. مورنائو بود، نزدیک‌تر شود. به عنوان مثال، کنت دراکولا با کنت اورلوک جایگزین شده است. احساس کردم خاتمه (که همچنین از رمان دور می‌شود) کمی «نازک» و تا حدی ناامیدکننده بود. می‌خواهم بگویم که با وجود محدودیت‌هایش، از این فیلم بدم نمی‌آید. واضح است که تلاش و دقت زیادی در ساخت آن سرمایه‌گذاری شده است. همچنین، جنبه‌های دراماتیک و بصری رویکرد فیلم نوآر گوتیک به طرز ترسناکی به یاد ماندنی است. به طور خلاصه، «Nosferatu» یک تلاش شجاعانه است که می‌توانست با برخورد ملایم‌تر به مراتب بهتر باشد. تعادل جنبه‌های تاریک فیلم با رویکردی ملایم‌تر و ظریف‌تر می‌توانست به یک محصول نهایی برتر منجر شود. در نهایت، تماشای آن به طرز عاطفی و بصری سنگین است، باید آن را به چند شب تقسیم کنید. «Nosferatu» (2024) سومین بازسازی فیلم اصلی 1922 است و در این مرحله، باید از خود بپرسید، چند بار باید این داستان دوباره روایت شود؟ این همچنین بخشی از فهرست طولانی فیلم‌های مربوط به دراکولاست، با تقریباً 95 اقتباس موجود. در حالی که این نسخه عکاسی جدید و جو ترسناک آورده است، اما داستان را به طور قابل توجهی دوباره اختراع نمی‌کند. طرح داستان به ضربات آشنا از حضور ترسناک کنت اورلوک و وسواس روزافزون او دنبال می‌شود، اما به کندی پیش می‌رود. کارگردانی به شدت به وحشت گوتیک تکیه می‌کند، که در تنظیم جو کار می‌کند، اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد بیشتر بر روی زیبایی‌شناسی تمرکز دارد تا داستان‌گویی. از نظر بصری، این فیلم خیره‌کننده است. عکاسی به راحتی قوی‌ترین جنبه آن است، با نورپردازی ترسناک، سایه‌های عمیق و بافت‌های ترسناک که جهانی سرد و آزاردهنده ایجاد می‌کنند. بازیگری نیز یکی دیگر از نقاط قوت است، با بیل اسکارشگارد که یک اجرای ترسناک و غم‌انگیز در نقش اورلوک ارائه می‌دهد. سایر بازیگران نیز به خوبی عمل می‌کنند و عمق بیشتری به وحشت اضافه می‌کنند. اما، سناریو جایی است که اوضاع متزلزل می‌شود. برخی لحظات درخشان هستند، اما دیگران احساس می‌کنند کشیده شده یا غیرضروری سخت هستند و باعث می‌شوند فیلم در برخی بخش‌ها به آرامی پیش برود. موسیقی نیز کار خوبی در ایجاد تنش انجام می‌دهد، اما همیشه به اندازه‌ای که می‌تواند قوی نیست. یکی از عجیب‌ترین انتخاب‌های خلاقانه، گنجاندن عود و رقص شکم در ترانسیلوانیا در هنگام ورود توماس هاتر است. این صحنه به شدت طراحی شده است، با روستائیان که به او خوش‌آمد می‌گویند و احساس می‌شود که به طرز عجیبی و تقریباً آیینی است. این یک لحظه بصری چشمگیر است، اما فیلم هرگز هدف آن را توضیح نمی‌دهد. عود و رقص عناصر فرهنگی خاورمیانه هستند، نه چیزی که به تاریخ ترانسیلوانیا مربوط باشد، و پس از این معرفی مفصل، هرگز دوباره به آن اشاره نمی‌شود. یک سوال ساده درباره آن به سرعت رد می‌شود، و باعث می‌شود احساس کنید که فیلم‌سازان آن را فقط برای جذابیت گنجانده‌اند بدون اینکه به این فکر کنند که آیا این منطقی است یا نه. «Nosferatu» (2024) فیلمی بصری چشمگیر و با بازیگری خوب است، اما ریتم کند، مشکلات سناریو و نادرستی‌های فرهنگی عجیب آن را به عقب می‌کشند. اگر شما طرفدار وحشت خون‌آشامی کلاسیک هستید، ارزش دیدن را دارد، اما کار خاصی برای تمایز از ده‌ها فیلم دراکولا که قبلاً آمده‌اند، نمی‌کند. در واقع، این نسخه روبرت اگرز از «درکولا» برام استوکر فرانسیس فورد کاپولا است. در سال 1838، یک زوج تازه‌عروسی که در شهری در سواحل آلمان در دریای بالتیک زندگی می‌کنند، با کابوس‌های آزاردهنده همسر (لیلی-رز دپ) و سفر کاری طولانی شوهر به ترانسیلوانیا (نیکولاس هالت) مواجه می‌شوند. این سفر به قلعه کنت اورلوک (بیل اسکارشگارد) به شدت ترسناک می‌شود، اما بدترین قسمت هنوز در راه است زمانی که کنت به عمارت خراب شده‌اش در ویسبورگ می‌رسد. «Nosferatu» (2024) به نویسندگی و کارگردانی اگرز نوشته شده است که از فیلمنامه هنریک گالیین برای فیلم 1922 الهام گرفته و همچنین از رمان برام استوکر در سال 1897 نیز بهره گرفته است. اما بیشتر من را به یاد نسخه کاپولا در سال 1992 از این داستان می‌اندازد. تمام شخصیت‌های اصلی در هر دو فیلم وجود دارند، فقط با نام‌های مختلف و مکان شرق اروپا از لندن به ویسبورگ تخیلی آلمان تغییر یافته است. به جای آنتونی هاپکینز به عنوان ون هلسینگ، ویلم دفو به عنوان فون فرانز وجود دارد؛ به جای تام ویتس به عنوان رنفیلد، سایمون مک‌برنی به عنوان ناک وجود دارد؛ به جای سادی فراست به عنوان لوسی، اما کوری به عنوان آنا وجود دارد؛ و غیره. مانند فیلم کاپولا، کیفیت تولید درجه یک است. با این حال، این فیلم به مراتب ترسناک‌تر و آزاردهنده‌تر است و به طور قطع ترسناک‌ترین نسخه دراکولا است که من در فیلم دیده‌ام. اما نه به اندازه «درکولا» برام استوکر شیک و جذاب است، و نه به اندازه نسخه فرانک لانگلا در سال 1979 و بسیاری از فیلم‌های هامر سرگرم‌کننده است. در حالی که این فیلم داستان عاشقانه معروفی که کاپولا و نویسنده جیمز هارت به داستان استوکر اضافه کردند، ندارد، اما هنوز چیزی شبیه به آن با جذابیت اورلوک به مینا، اوه، منظورم الن (دپ) دارد. این فیلم در نیمه اول توجه مرا حفظ کرد، اما در نیمه دوم شروع به از دست دادن آن کرد (فیلم کاپولا نیز همین مشکل را داشت، فقط نه به این اندازه). اما از پایان خوشم آمد؛ و مکان‌های واقعی اروپایی بر مکان‌های استودیویی کاپولا ترجیح داده می‌شوند (که درجه یک بودند؛ من فقط مکان‌های واقعی را ترجیح می‌دهم). این فیلم 2 ساعت و 12 دقیقه طول می‌کشد، نسخه طولانی‌تر 4 دقیقه بیشتر (که نسخه‌ای است که من دیدم). این فیلم در جمهوری چک در استودیو باراندوف در پراگ فیلم‌برداری شده و فیلم‌برداری در قلعه روژمیتال پود ترمشین و قلعه پرنشتین انجام شده است، همچنین برخی از نماهای خارجی در قلعه کُروین در رومانی انجام شده است. امتیاز: B/B- خوب، این فیلم سیاسی نیست، بنابراین به خاطر عدم فریاد زدن «سیاست! سیاست! سیاست!» در بالاترین صدایش، امتیاز می‌گیرد. و واقعاً، این به اندازه‌ای نوآورانه است که آن را قابل قبول می‌کند. این روزها بسیار نادر است که وقتی فیلمی را می‌بینید که درباره پیشبرد یک پیام سیاسی نیست، به نوعی به خاطر اصول خود از آن لذت می‌برید. هیچ‌یک از شخصیت‌ها نژادپریشی نشده‌اند و تماشاگران به شدت به دیدن فیلم‌های دوره‌ای در گذشته اروپا با شخصیت‌های همجنس‌گرا و نقش‌های سیاه برای شخصیت‌های سفید تثبیت شده عادت کرده‌اند، که دیدن افرادی که شبیه به جمعیت‌های محلی و زمان فیلم هستند، تازه‌کننده است. این فیلم فقط برای سرگرمی ساخته شده است، سعی می‌کند به طور بصری و از نظر شخصیت به آنچه که مواد اولیه گفته است وفادار بماند، و به این نیاز داریم. ما به این نوع فیلم‌ها نیاز داریم. اما سپس، این فیلم دقیقاً خوب نیست. ریتم آن مشکل دارد، واقعاً مشکل دارد. به نظر می‌رسد که همه چیز خیلی سریع اتفاق می‌افتد تا واقعاً به عنوان یک داستان جا بیفتد. نیاز دارد که کمی بیشتر زمان بگذارد. باید اجازه دهد که محیط و شخصیت‌ها بهتر جا بیفتند... اما متأسفانه این کار را نمی‌کند. فقط از یک ضربه به ضربه بعدی با سرعت نور می‌رود و واقعاً، این از نظر داستانی آن را کشته است. طرح نیز از آن رنج برد، سرعت سریع باعث می‌شود که ایجاد داستان دچار مشکل شود، بنابراین حتی اطلاعات «ولما» نیز زمان کافی برای جا افتادن نداشت. باید از لیلی-رز دپ تقدیر کنم، او واقعاً تلاش کرد و شخصیت را به خوبی به تصویر کشید. او واقعاً بهتر از ویلم دفو بود، که به یک «رازی» برای این کار نیاز دارد. اجرای او برای یک فیلم ترسناک کمی بیش از حد خنده‌دار بود. به گونه‌ای بود که او قصد نداشت بازی را جدی بگیرد و کمی بیش از حد عمل کرد، تا حدی که حتی بر روی صحنه بازی نمی‌شود. بیل اسکارشگارد بد نبود، اما دوباره، کمی اغراق‌آمیز بود. بیایید واقع بین باشیم، در دهه‌های 70، 80، 90 و 00 این فیلم به عنوان بد در نظر گرفته می‌شد. امتیازات پایین‌تر بود، اما این روزها دهه 2020 است و این که به سادگی برای روایت یک داستان ساخته شده، فقط برای سرگرم کردن، بدون هیچ‌گونه موعظه یا سیاست، آن را نجات می‌دهد و آن را متمایز می‌کند. مردم بیشتر آن را دوست دارند چون از زباله‌هایی که هر روز در صورتشان مالیده می‌شود، دوری کرده‌اند. در نهایت، اما، فیلم‌های بهتری وجود دارند، فیلم‌های بهتری درباره خون‌آشام‌ها، و این فیلم فقط به خاطر این که برخلاف «آخرین سفر دمتر»، یک فیلم خون‌آشامی در قرن نوزدهم ساخته شده و بدون افزودن و تزریق شگفت‌انگیز سیاست‌های مدرن، خوب به نظر می‌رسد.