فیلم The Brutalist 2024

دنبال کردن رویای آمریکایی، آرزوی تقریباً هر مهاجری است که موفق به ورود به این کشور می‌شود. تحقق این آرزو اشکال مختلفی به خود می‌گیرد و بستگی به شرایط فرد دارد. اما همان‌طور که بسیاری از تازه‌واردان خود متوجه می‌شوند، هیچ تضمینی برای موفقیت وجود ندارد و ممکن است مسیر پیش‌رو پرچالش‌تر از آنچه تصور می‌کردند، باشد. یکی از داستان‌هایی که بر این تلاش امیدوارکننده...

دنبال کردن رویای آمریکایی، آرزوی تقریباً هر مهاجری است که موفق به ورود به این کشور می‌شود. تحقق این آرزو اشکال مختلفی به خود می‌گیرد و بستگی به شرایط فرد دارد. اما همان‌طور که بسیاری از تازه‌واردان خود متوجه می‌شوند، هیچ تضمینی برای موفقیت وجود ندارد و ممکن است مسیر پیش‌رو پرچالش‌تر از آنچه تصور می‌کردند، باشد. یکی از داستان‌هایی که بر این تلاش امیدوارکننده تمرکز دارد، تازه‌ترین اثر نویسنده و کارگردان برادی کربت است. این فیلم، سفر لَسْلُو توث (با بازی آدریِن برودی)، یک معمار یهودی مجارستانی خیالی را روایت می‌کند که در سال 1947 پس از گذراندن دوران زندانی‌اش در اردوگاه کار اجباری در طول جنگ جهانی دوم، از اروپا فرار می‌کند. او ابتدا با مشکلاتی در ادغام، بازسازی حرفه‌اش و آوردن همسرش، ارژبت (با بازی فلیسیتی جونز)، به آمریکا مواجه می‌شود. اما با وجود این چالش‌ها، بخت او به طرز قابل توجهی تغییر می‌کند وقتی که برای طراحی یک مرکز اجتماعی مختلط با حمایت مالی یکی از خیرین ثروتمند و قدرتمند، یک صنعتگر مرموز و دمدمی مزاج (با بازی گای پیرس) منصوب می‌شود. این خیر با خواسته‌های عاطفی و دمدمی‌اش، لَسْلُو را با بسیاری از امکانات و مشکلات مربوط به آن رویای آمریکایی آشنا می‌کند. در روایت این داستان، کارگردان به بررسی اوج و فرودهای مرتبط با این مضامین و همچنین مجموعه‌ای از داستان‌های متنوع دیگر درباره تلاش‌های حرفه‌ای و زندگی شخصی شخصیت اصلی می‌پردازد. این عناصر ترکیبی داستانی جذاب و جالب را به وجود می‌آورند، هرچند برخی از خطوط داستانی و ویژگی‌های شخصیتی به طور نابرابر توسعه یافته‌اند. این امر شامل خود لَسْلُو نیز می‌شود که با توجه به زمان طولانی تولید به مدت 3 ساعت و 35 دقیقه (با یک وقفه) کمی گیج‌کننده است و باید زمان کافی برای توسعه عناصر و ویژگی‌های اصلی داستان فراهم شود. با این حال، "بروتالیست" نقاط قوت زیادی دارد، از جمله بازی‌های برجسته پیرس، جونز، برودی برنده جایزه گلدن گلوب و گروهی از بازیگران توانمند دیگر، همراه با فیلم‌برداری فوق‌العاده، موسیقی اصلی احساسی و ریتم مناسب (که برای فیلمی به این طول قابل تحسین است). بدون شک، بخش ابتدایی این فیلم از بخش دوم بسیار بهتر است که در برخی مواقع دچار افت می‌شود، اما به طور کلی، این فیلم برنده جایزه گلدن گلوب برای بهترین درام و بهترین کارگردانی به خوبی خود را نگه می‌دارد. در فصلی از جوایز که با ناامیدی‌های زیادی همراه بوده، دیدن فیلمی که به استانداردهایی نزدیک می‌شود که یک فیلم باید برای شایستگی تحسین‌ها و توجه‌ها داشته باشد، دلگرم‌کننده است. ممکن است کامل نباشد، اما به مراتب بهتر از بسیاری از همتایان سینمایی دیگر در سال 2024 است. آیا واقعاً نیاز بود که این فیلم 3 ساعت و نیم طول بکشد؟ خوب، فکر نمی‌کنم. با این حال، عملکرد خیره‌کننده آدریِن برودی به عنوان معمار خیالی مجار "توث" که موفق به بقای در شرایط سخت جنگی در اروپا و ورود به نیویورک شده، درخشان است. او خانواده‌ای در آنجا دارد و این ارتباط به دیدار با "وان بورن" (گای پیرس) که تصمیم می‌گیرد از او بخواهد یک ساختمان خدمات عمومی طراحی کند، منجر می‌شود. به واقع، عنوان به خوبی می‌تواند به سبک هنری تاریک و زاویه‌دار او اطلاق شود، اما خیر جدیدش آماده است تا 850,000 پوند برای پروژه هزینه کند، بنابراین او خوشحال است. این مسأله به وضوح برای "هری" (جو آلوین) که نقش مداخله‌گر را ایفا می‌کند، خوشایند نیست و او به طور مداوم سعی دارد بین معمار و پدرش دخالت کند. "وان بورن" همچنین به بازگشت همسرش (فلیسیتی جونز) و خواهرزاده‌اش "زوشی" (رافی کاسیدی) کمک می‌کند، اما این نیز به خوبی پیش نمی‌رود و به زودی به افزایش مشکلات "توث" که در همه جبهه‌ها در حال قدم زدن بر روی تخم‌مرغ‌ها است، منجر می‌شود. مرکز این داستان باید یک سنگ قربانی باشد و برای این منظور او و رییسش به کوه‌های کارارا سفر می‌کنند، جایی که در فیلم‌ها به ندرت دیده شده است. در اینجا چیزی شوکه‌کننده اتفاق می‌افتد که در نهایت دینامیک آن رابطه و خود فیلم را تغییر می‌دهد. این بیست دقیقه آخر به نظرم نقاط ضعف داستان را نمایان کرد. محور داستان در سراسر فیلم به نظر می‌رسد بر روی شخصیت و خانواده‌اش به عنوان بیگانه‌ها تأکید دارد. آنها به عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به هدف در نظر گرفته می‌شوند و بهتر از یک کالا نیستند که مورد استفاده و سوءاستفاده قرار گیرند، اما خشونت مستی که داستان را به پایان می‌رساند، به نظر می‌رسد به طور افراطی برای ایجاد انزجار طراحی شده است. چرا؟ این را متوجه نشدم و همچنین نتیجه‌گیری بعدی را نیز. جالب است که به زاویه ویستاویژن توجه زیادی شده است. این که بسیاری از افراد مانند همفری بوگارت تا جان وین را ده‌ها سال پیش بر روی پرده بزرگ قرار داد، حالا به نظر می‌رسد که به طور "کشف شده" است. خوب، ممکن است به عکاسی کمک کند، اما به داستان نه و این داستان قبل از وقفه غیرضروری (از نظر داستانی) شروع به کمبود انرژی می‌کند. قسمت اول نگاهی جذاب به وسواس و ذات نفرت‌انگیز حمایت و ریاکاری ارائه می‌دهد. قسمت دوم به‌هیچ‌وجه به خوبی قسمت اول نیست و بیشتر احساسی و کمتر معنادار است - در حالی که اتفاقات زیادی در حال وقوع است، اما هیچ‌یک از داستان‌ها واقعاً توجه لازم برای جذابیت یا ارتباط منسجم را دریافت نمی‌کنند. برادی کربت واقعاً تخیل فوق‌العاده‌ای دارد اما شاید این فیلم به دست یک کارگردان بیشتر عینی و با دقت نیاز داشت. خوب است، اما به هیچ وجه به اندازه‌ای که برایش تبلیغ شده، خوب نیست. یک صفحه بزرگ ضروری است، اما بر روی تلویزیون به طرز ناامیدکننده‌ای عادی به نظر می‌رسد. این فیلم فوق‌العاده است. زیبا. داستان خوب. لحظات خنده‌دار. درام. چرخش‌ها و پیچ‌ها. با وجود تمام این خوبی‌ها، بهترین ویژگی این فیلم این است که می‌توانید آن را متوقف کنید و روز بعد دوباره به آن برگردید، وقتی که وقفه به وجود می‌آید. "بروتالیست" یک درام تاریخی آرام است که به عمق مبارزات شخصی یک شخصیت مهاجر مبتنی بر جاه‌طلبی هنری می‌پردازد که در تلاشی برای قرار گرفتن در جامعه‌ای به شدت مخالف، تلاش می‌کند. از طریق یک اجرای خیره‌کننده و شایسته جوایز از آدریِن برودی، کارگردان برادی کربت بر سفر شخصیت تمرکز می‌کند - که به تبعیض، جدایی خانوادگی و اعتیاد به مواد مخدر می‌پردازد - که مطالعه‌ای جالب و نزدیکی از تاب‌آوری است. پس‌زمینه معماری یک مؤسسه نمادین در حال ساخت به عنوان روایت اصلی عمل می‌کند که در حالی که از طریق فیلم‌برداری بی‌نظیر لول کلاولی بصری خیره‌کننده است، در نهایت نتوانسته همان وزن داستان شخصی را حفظ کند، با وجود شباهت‌ها و استعاره‌های مشهود. موسیقی دانیل بلومبرگ تنش اضافی را اضافه می‌کند و یک زیرلایه احساسی ایجاد می‌کند که تجربه تماشای فیلم را با وجود ریتم کند، تقویت می‌کند. مدت زمان سه ساعت و نیم در بعضی مواقع می‌تواند آزمایش صبر باشد، به ویژه با برخی لحظات تکراری یا زائد. با این حال، "بروتالیست" در نهایت طول خود را توجیه می‌کند و وقفه‌ای که در داستان‌گویی حماسی ارائه می‌دهد، یک استراحت بسیار ضروری است. شخصاً احساس می‌کنم در اقلیت مثبت هستم زیرا به اندازه‌ای که انتظار داشتم تحت تأثیر قرار نگرفتم، اما این فیلم قطعاً یکی از فیلم‌های ضروری سال 2024 است. امتیاز: B "بروتالیست" واقعاً فوق‌العاده است. بزرگ‌ترین تحسینی که می‌توانم به آن بکنم این است که زمان 215 دقیقه‌ای (!) خیلی سریع می‌گذرد و وقفه در حدود 1 ساعت و 40 دقیقه مانند یک سنگ به من برخورد کرد! این یک نمونه کامل از عدم فکر کردن بیش از حد به زمان‌ها است؛ به شرطی که آنچه که روی صفحه است خوب باشد، به سرعت می‌گذرد. من نمی‌توانم چیزی تازه به آنچه که قبلاً در مورد این فیلم تحسین شده، اضافه کنم. همه تحسین‌ها به طور واضح شایسته‌اند. در مورد جوایز اسکار، من هم موافقم که "آنورا" فوق‌العاده بوده، اما این فیلم هم نزدیک است. دو فیلم فوق‌العاده! عملکرد آدریِن برودی واقعاً شگفت‌انگیز است. او بازیگری است که در طول سال‌ها بخشی از کارهایش را دیده‌ام و همیشه تحت تأثیر قرار گرفته‌ام، بنابراین خوشحال شدم که او را در چنین فیلم بزرگ و فوق‌العاده‌ای در مرکز توجه ببینم. او هر بخش از لَسْلُو توث را به خوبی ایفا می‌کند. نمی‌توانم تصور کنم بازیگر دیگری در این نقش باشد. گای پیرس نیز در اینجا عملکرد فوق‌العاده‌ای دارد. البته "ممنتو" بهترین کار او (حداقل از آنچه که من دیده‌ام) باقی می‌ماند، اما این بهترین عملکردی است که من از او در غیر از آن فیلم کریستوفر نولان دیده‌ام. او فوق‌العاده است! جو آلوین و فلیسیتی جونز نیز شایسته تحسین هستند. خوشحالم که جاناتان هاید را هم دیدم. فکر نمی‌کنم چیزی در مورد این فیلم وجود داشته باشد که بتوانید بگویید بد است. فیلم‌برداری به‌ویژه فوق‌العاده است، همچنین موسیقی، ویرایش و تقریباً هر جزئیات دیگر. این یک قطعه باکیفیت از سینما است. نیمه اول از نیمه دوم قوی‌تر است، اما این نکته قابل چشم‌پوشی است.