بیوگرافی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ال جُولسون (۲۶ مهٔ ۱۸۸۶ – ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰) یک خواننده، کمدین و بازیگر لیتوانیایی بود. در اوج دوران خود، او به "بزرگترین هنرمند جهان" ملقب شد. او در امپراتوری روسیه (بخشی که اکنون در لیتوانی است) به دنیا آمد و در سن پنج سالگی به همراه...
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ال جُولسون (۲۶ مهٔ ۱۸۸۶ – ۲۳ اکتبر ۱۹۵۰) یک خواننده، کمدین و بازیگر لیتوانیایی بود. در اوج دوران خود، او به "بزرگترین هنرمند جهان" ملقب شد. او در امپراتوری روسیه (بخشی که اکنون در لیتوانی است) به دنیا آمد و در سن پنج سالگی به همراه والدین یهودی‌اش به آمریکا مهاجرت کرد.
سبک اجرای او جسور و برون‌گرا بود و تعداد زیادی از آهنگ‌ها را که از "رویکرد بدون شرم و احساساتی و ملودراماتیک" او بهره‌مند بودند، محبوب کرد. خوانندگان معروف بسیاری تحت تأثیر موسیقی او قرار گرفتند، از جمله بینگ کرازبی، جودی گارلند، سرگرمی‌ساز راک و کانتری جری لی لوئیس و باب دیلن، که یک بار او را "کسی که می‌توانم زندگی‌اش را احساس کنم" نامید. منتقد تئاتر برادوی، گیلبرت سلده، او را به "خدای بزرگ پان" تشبیه کرد و ادعا کرد که جولسون نماینده "تمرکز سلامت و نشاط ملی ما" است.
در دههٔ ۱۹۳۰، او مشهورترین و پر درآمدترین هنرمند آمریکا بود. بین سال‌های ۱۹۱۱ تا ۱۹۲۸، جولسون نه نمایش کامل در باغ زمستانی در یک ردیف، بیش از ۸۰ رکورد موفق و ۱۶ تور ملی و بین‌المللی داشت. اگرچه او امروز به عنوان ستارهٔ اولین فیلم (طولانی) ناطق، "خوانندهٔ جاز" در سال ۱۹۲۷ به یاد می‌آید، اما او بعداً در طول دههٔ ۱۹۳۰ در مجموعه‌ای از فیلم‌های موزیکال موفق بازی کرد. پس از یک دورهٔ غیبت، ستاره‌اش با فیلم بیوگرافی برندهٔ اسکار ۱۹۴۶، "داستان جولسون" بازگشت. لری پارکس نقش جولسون را بازی کرد و آهنگ‌ها با صدای واقعی جولسون دوبله شد. دنباله‌ای به نام "جولسون دوباره می‌خواند" در سال ۱۹۴۹ منتشر شد و برای سه اسکار نامزدی گرفت. پس از حمله به پرل هاربر، جولسون اولین ستاره‌ای شد که در طول جنگ جهانی دوم به سرگرمی نیروهای نظامی در خارج از کشور پرداخت و دوباره در سال ۱۹۵۰ اولین ستاره‌ای شد که برای سربازان در کره اجرا کرد و ۴۲ نمایش در ۱۶ روز انجام داد. او تنها چند هفته پس از بازگشت به ایالات متحده درگذشت، بخشی از آن به دلیل فشار جسمی ناشی از اجرا بود. وزیر دفاع جورج مارشال پس از آن مدال شایستگی را به خانوادهٔ جولسون اعطا کرد.
او از اجرای خود با آرایش صورت سیاه لذت می‌برد – یک کنوانسیون تئاتری از اواسط قرن نوزدهم. با سبک منحصر به فرد و پویای خود در خواندن موسیقی سیاه، مانند جاز و بلوز، او بعدها به‌تنهایی به معرفی موسیقی آفریقایی-آمریکایی به تماشاگران سفیدپوست شهرت یافت. او از سال ۱۹۱۱ به خاطر مبارزه با تبعیض ضد سیاه‌پوست در برادوی شناخته شد. تئاترهای معروف جولسون و ارتقاء برابری او در برادوی راه را برای بسیاری از هنرمندان، نمایشنامه‌نویسان و آهنگ‌نویسان سیاه‌پوست، از جمله کاب کلاوی، لوئیس آرمسترانگ، دوک الینگتون، فَتس والر و اتل واترز هموار کرد.
توضیحات فوق از مقاله ویکی‌پدیا در مورد ال جولسون، تحت مجوز CC-BY-SA، فهرست کامل مشارکت‌کنندگان در ویکی‌پدیا.
نمایش بیشتر
