بیوگرافی
جرالدین فیتزجرالد، لیدی لیندزی-هاگ، بازیگر ایرلندی-آمریکایی و عضو تالار مشاهیر تئاتر آمریکا بود. او در جنوب دوبلین متولد شد و دختر ایدیت کاترین و ادوارد مارتین فیتزجرالد بود.
او نقاشی را در مدرسه هنر دوبلین مطالعه کرد. با الهام از عمه‌اش، کار خود را در تئاتر گیت دوبلین آغاز کرد. پس...
جرالدین فیتزجرالد، لیدی لیندزی-هاگ، بازیگر ایرلندی-آمریکایی و عضو تالار مشاهیر تئاتر آمریکا بود. او در جنوب دوبلین متولد شد و دختر ایدیت کاترین و ادوارد مارتین فیتزجرالد بود.
او نقاشی را در مدرسه هنر دوبلین مطالعه کرد. با الهام از عمه‌اش، کار خود را در تئاتر گیت دوبلین آغاز کرد. پس از دو فصل در دوبلین، به لندن نقل مکان کرد، جایی که در فیلم‌های "آسیاب بر روی جوی" (The Mill on the Floss)، "چرخش جزر و مد" (The Turn of the Tide) و "کافه ماسکوت" (Cafe Mascot) موفقیت یافت.
موفقیت فیتزجرالد او را در سال ۱۹۳۸ به صحنه برادوی کشاند. او در نمایش "خانه شکست قلب" (Heartbreak House) در تئاتر مرکوری به عنوان بازیگر آمریکایی خود را معرفی کرد. تهیه‌کننده هال بی. والیس او را در این تولید دید و سپس با او قراردادی با وارنر برادرز امضا کرد، جایی که در فیلم‌های "پیروزی تاریک" (Dark Victory) و "بلندی‌های ودرینگ" (Wuthering Heights) بازی کرد.
پس از آن، در "پیروزی درخشان" (Shining Victory)، "خواهران گی" (The Gay Sisters) و "نگهبان بر راین" (Watch on the Rhine) ظاهر شد، اما کارش به دلیل برخوردهای مکرر با مدیریت استودیو دچار مشکل شد. اگرچه او در طول دهه ۱۹۴۰ به کار ادامه داد، کیفیت نقش‌هایش شروع به کاهش کرد و کارش از حرکت ایستاد.
در سال ۱۹۴۶، بلافاصله پس از اتمام کار بر روی "سه غریبه" (Three Strangers)، هالیوود را ترک کرد تا به نیویورک بازگردد، جایی که با شوهر دومش، استوارت شفتل، نوه ایزی‌دور استراوس، ازدواج کرد. او به بریتانیا بازگشت تا فیلم "عشق من چقدر شرور است" (So Evil My Love) را بسازد که نقدهای مثبتی دریافت کرد و "ادوینای متأخر" (The Late Edwina Black) را ساخت، پیش از اینکه به ایالات متحده بازگردد. او در تاریخ ۱۸ آوریل ۱۹۵۵ به شهروندی ایالات متحده طبیعی شد.
دهه ۱۹۵۰ فرصت‌های کمی برای او در فیلم فراهم کرد، اما در طول دهه ۱۹۶۰ به عنوان یک بازیگر شخصیت خود را مطرح کرد و کارش احیا شد. از جمله فیلم‌های موفق او در این دوره می‌توان به "تن نورث فردریک" (Ten North Frederick)، "رهن‌گذار" (The Pawnbroker) و "راشل، راشل" (Rachel, Rachel) اشاره کرد. فیلم‌های بعدی‌اش شامل "درخت انبه" (The Mango Tree) بود که برای آن نامزدی بهترین بازیگر زن از مؤسسه فیلم استرالیا را دریافت کرد و "هری و تانتو" (Harry and Tonto) که در صحنه‌ای در کنار آرت کارنی بازی کرد. او همچنین در مینی‌سریال‌های "آرتور ۱ و ۲"، "کندی"، "آیا عشق را به یاد داری"، "پول آسان" (Easy Money)، "پولترگایست ۲" (Poltergeist 2) و "دایره خشونت" (Circle of Violence) که درباره سوء استفاده از سالمندان است، بازی کرد.
فیتزجرالد به بازیگری در صحنه بازگشت و به خاطر اجرای خود در بازنمایی سال ۱۹۷۱ "سفر طولانی به شب" (Long Day's Journey Into Night) تحسین شد. در سال ۱۹۷۶، به عنوان خواننده کابرِه در نمایش "خیابان‌ها" (Streetsongs) اجرا کرد و یک آلبوم از این نمایش برای لیبل "پیام‌های رنگی" بن باگلی ضبط کرد. او همچنین به عنوان کارگردان تئاتر موفقیت‌هایی کسب کرد و یکی از اولین زنانی شد که نامزدی جایزه تونی برای بهترین کارگردانی نمایش را دریافت کرد. در نیویورک، فیتزجرالد با نمایشنامه‌نویس و برادر فرانسیسکانی، جاناتان رینکامپ، همکاری کرد تا تئاتر "اوریمن" (Everyman Theater of Brooklyn) را تأسیس کند، یک گروه تئاتر خیابانی که در سرتاسر شهر اجرا می‌کرد.
او در تلویزیون نیز در سریال‌هایی مانند "آلفرد هیچکاک ارائه می‌دهد" (Alfred Hitchcock Presents)، "رابرت مونتگومری ارائه می‌دهد" (Robert Montgomery Presents)، "شهر عریان" (Naked City)، "سن السور" (St. Elsewhere)، "دختران طلایی" (The Golden Girls) و "کگنی و لِیسی" (Cagney and Lacey) ظاهر شد. همچنین در "جهان خصوصی ما" (Our Private World) و "مابل و مکس" (Mabel and Max) بازی کرد. او جایزه امی دیروز را به عنوان بهترین بازیگر در قسمت "رودئو رد و فراری‌ها" (Rodeo Red and the Runaways) از NBC Special Treat دریافت کرد.
توضیحات بالا از مقاله ویکی‌پدیا درباره جرالدین فیتزجرالد، با مجوز CC-BY-SA، فهرست کامل مشارکت‌کنندگان در ویکی‌پدیا.
نمایش بیشتر
