Gregory Peck

بیوگرافی

الدرد گِرگوری پِک (۵ آوریل ۱۹۱۶ – ۱۲ ژوئن ۲۰۰۳) یک بازیگر آمریکایی و یکی از محبوب‌ترین ستاره‌های سینما از دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۰ بود. در سال ۱۹۹۹، مؤسسه فیلم آمریکا، پِک را به عنوان دوازدهمین ستاره بزرگ مرد سینمای کلاسیک هالیوود معرفی کرد. پس از تحصیل در نِیگبرهود پلی‌ هاوس...

الدرد گِرگوری پِک (۵ آوریل ۱۹۱۶ – ۱۲ ژوئن ۲۰۰۳) یک بازیگر آمریکایی و یکی از محبوب‌ترین ستاره‌های سینما از دهه ۱۹۴۰ تا ۱۹۷۰ بود. در سال ۱۹۹۹، مؤسسه فیلم آمریکا، پِک را به عنوان دوازدهمین ستاره بزرگ مرد سینمای کلاسیک هالیوود معرفی کرد. پس از تحصیل در نِیگبرهود پلی‌ هاوس با سانفورد مایسنر، پِک به بازی در تولیدات صحنه‌ای پرداخت و در بیش از ۵۰ نمایش و سه تولید برادوی بازی کرد. او نخستین موفقیت انتقادی خود را در فیلم «کلیدهای پادشاهی» (۱۹۴۴) به کارگردانی جان ام. استال به دست آورد که برایش نخستین نامزدی جایزه آکادمی را به ارمغان آورد. او در مجموعه‌ای از فیلم‌های موفق بازی کرد، از جمله درام رمانتیک «دره تصمیم» (۱۹۴۴)، فیلم «افسون» (۱۹۴۵) از آلفرد هیچکاک و فیلم خانوادگی «سال‌گذاری» (۱۹۴۶). در اواخر دهه ۱۹۴۰، او با نقدهای تجاری کم‌رمق مواجه شد، از جمله در آثارش «پرادین کیس» (۱۹۴۷) و «گناهکار بزرگ» (۱۹۴۸). پِک در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ به شهرت جهانی رسید و به طور پیوسته در اقتباس کتاب به فیلم «کاپیتان هوراتیو هورن‌بلور» (۱۹۵۱) و درام دینی «داوود و بت‌شبع» (۱۹۵۱) بازی کرد. او در کنار آوا گاردنر در «برف‌های کیلیمانجارو» (۱۹۵۲) و با آدری هپبورن در «تعطیلات رومی» (۱۹۵۳) بازی کرد که برای پِک جایزه گلدن گلوب به ارمغان آورد. دیگر فیلم‌های قابل توجهی که او در آن‌ها بازی کرده شامل «موبی دیک» (۱۹۵۶ و مینی‌سریال ۱۹۹۸ آن)، «تفنگ‌های ناورون» (۱۹۶۱)، «کاپ فیر» (۱۹۶۲ و بازسازی آن در ۱۹۹۱)، «فال» (۱۹۷۶) و «پسران از برزیل» (۱۹۷۸) است. در طول کارنامه‌اش، او اغلب نقش‌های قهرمانی را با "لیاقت" در یک زمینه اخلاقی ایفا کرد. «توافق آقایان» (۱۹۴۷) به موضوعات ضدسامی‌گری پرداخته، در حالی که شخصیت پِک در «دوازده ساعت بالا» (۱۹۴۹) با اختلال استرس پس از سانحه در طول جنگ جهانی دوم دست و پنجه نرم می‌کرد. او جایزه آکادمی بهترین بازیگر را برای بازی‌اش به عنوان آتیکوس فینچ در «به خاطر یک موش زنده» (۱۹۶۲) به دست آورد، اقتباسی از کلاسیک مدرن به همین نام که به نابرابری نژادی می‌پرداخت و مورد تحسین جهانی قرار گرفت. در سال ۱۹۸۳، او در کنار کریستوفر پلامر در «قرمز و سیاه» به عنوان هیوج اوفلارتی، یک کشیش کاتولیک که هزاران اسیر جنگی و یهودی فراری را در رم در طول جنگ جهانی دوم نجات داد، بازی کرد. پِک همچنین در سیاست فعال بود و در سال ۱۹۴۷ با کمیته فعالیت‌های غیردولتی مجلس به چالش پرداخت و از سوی رئیس‌جمهور ریچارد نیکسون به عنوان یک رقیب سیاسی شناخته می‌شد. رئیس‌جمهور لیندون بی. جانسون در سال ۱۹۶۹ به خاطر تلاش‌های انسانی‌اش در طول زندگی، مدال آزادی ریاست‌جمهوری را به پِک اهدا کرد. پِک در سن ۸۷ سالگی در خواب از بیماری برونش‌پنومونی درگذشت.