بیوگرافی
خوزه ماریا کارراس کول (کاتالانی: [ʒuˈzɛb məˈɾi.ə kəˈreɾəs ˈkɔʎ]; متولد ۵ دسامبر ۱۹۴۶)، بیشتر به عنوان خوزه کارراس (/kəˈrɛərəs/, اسپانیایی: [xoˈse kaˈreɾas]) شناخته می‌شود، یک تنور اپرایی اسپانیایی است که به‌خصوص به خاطر اجراهایش در اپراهای دونیستتی، وردی و پوچینی معروف است.
او در بارسلونا متولد شد و در ۱۱ سالگی...
خوزه ماریا کارراس کول (کاتالانی: [ʒuˈzɛb məˈɾi.ə kəˈreɾəs ˈkɔʎ]; متولد ۵ دسامبر ۱۹۴۶)، بیشتر به عنوان خوزه کارراس (/kəˈrɛərəs/, اسپانیایی: [xoˈse kaˈreɾas]) شناخته می‌شود، یک تنور اپرایی اسپانیایی است که به‌خصوص به خاطر اجراهایش در اپراهای دونیستتی، وردی و پوچینی معروف است.
او در بارسلونا متولد شد و در ۱۱ سالگی به عنوان ترخمان در اپرای "ال رتابلو د مائسه پدرو" اثر مانوئل د فالا، به صحنه اپرا پا گذاشت و به مسیری حرفه‌ای ادامه داد که شامل بیش از ۶۰ نقش بود و در بهترین خانه‌های اپرای جهان و در ضبط‌های متعدد اجرا کرد. او به عنوان یکی از سه تنور، همراه با پلاسیندو دومینگو و لوچیانو پاواروتی، در مجموعه‌ای از کنسرت‌های بزرگ از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۳ به شهرت بیشتری دست یافت. او همچنین به خاطر کارهای انسانی‌اش به عنوان رئیس بنیاد بین‌المللی لوکمیای خوزه کارراس (La Fundació Internacional Josep Carreras per a la Lluita contra la Leucèmia) شناخته می‌شود که پس از بهبودی خود از این بیماری در ۱۹۸۸ تأسیس کرد.
کارراس در سانتس، یک منطقه کارگری در بارسلونا متولد شد. او کوچک‌ترین فرزند آنتونیا کول ای سائیگی و خوزه کارراس ای سولر از سه فرزند آنها بود. در ۱۹۵۱، خانواده‌اش به‌دنبال زندگی بهتر به آرژانتین مهاجرت کردند. اما این مهاجرت موفقیت‌آمیز نبود و پس از یک سال به سانتس بازگشتند، جایی که کارراس بقیه دوران کودکی و نوجوانی‌اش را گذراند.
او از سنین پایین استعداد موسیقی و به‌خصوص آواز را نشان داد، که در سن شش سالگی با دیدن ماریو لانزا در "کاروسوی بزرگ" تشدید شد. داستانی که در خودزندگی‌نامه‌اش و مصاحبه‌های متعدد گفته شده این است که پس از دیدن فیلم، کارراس به‌طور مداوم آریاها را برای خانواده‌اش می‌خواند، به‌خصوص "لا دونا ای موبیله"، و اغلب وقتی آنها از کنسرت‌های خودسرش خسته می‌شدند، در حمام خانواده قفل می‌کرد. در آن زمان، والدینش با تشویق پدربزرگش، سالوادور کول، یک باریتون آماتور، پولی برای آموزش موسیقی برای او پیدا کردند. در ابتدا او پیانو و آواز را با مگدا پرونرا، مادر یکی از دوستان دوران کودکی‌اش، یاد گرفت و در سن هشت سالگی، همچنین شروع به گرفتن درس‌های موسیقی در کنسرواتوری موسیقی بارسلونا کرد.
در هشت سالگی، او همچنین اولین اجرای عمومی‌اش را انجام داد و "لا دونا ای موبیله" را با همراهی مگدا پرونرا بر روی پیانو در رادیو ملی اسپانیا خواند. یک ضبط از این اجرا هنوز وجود دارد و می‌توان آن را در زندگی‌نامه ویدیویی "خوزه کارراس – یک داستان زندگی" شنید. در ۳ ژانویه ۱۹۵۸، در سن یازده سالگی، او اولین بار در خانه اپرای بزرگ بارسلونا، گرن تئاتر دل لیسیو، در نقش ترخمان در اپرای "ال رتابلو د مائسه پدرو" اثر مانوئل د فالا به صحنه رفت. چند ماه بعد، او برای آخرین بار به عنوان یک پسر سُوپرانو در لیسیو در پرده دوم "لا بوه‌م" خواند.
در طول سال‌های نوجوانی‌اش، او به تحصیل موسیقی ادامه داد و به کنسرواتوری عالی موسیقی دل لیسیو رفت و ابتدا درس‌های خصوصی آواز را با فرانسیسکو پوئیگ و بعداً با خوان روآکس، که کارراس او را "پدر هنری‌اش" توصیف کرده است، گرفت. با توجه به نصیحت پدر و برادرش که احساس می‌کردند او به یک شغل پشتیبان نیاز دارد، او همچنین وارد دانشگاه بارسلونا شد تا شیمی بخواند، اما پس از دو سال دانشگاه را ترک کرد تا بر روی آواز تمرکز کند.
نمایش بیشتر
