بیوگرافی
اینگریd برگمن (۲۹ اوت ۱۹۱۵ – ۲۹ اوت ۱۹۸۲) یک بازیگر سوئدی بود که در فیلم‌های مختلف اروپایی و آمریکایی، فیلم‌های تلویزیونی و نمایشنامه‌ها بازی کرد. با یک حرفه که پنج دهه به طول انجامید، او اغلب به عنوان یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های سینما در تاریخ سینما شناخته می‌شود.
طبق دایره‌المعارف...
اینگریd برگمن (۲۹ اوت ۱۹۱۵ – ۲۹ اوت ۱۹۸۲) یک بازیگر سوئدی بود که در فیلم‌های مختلف اروپایی و آمریکایی، فیلم‌های تلویزیونی و نمایشنامه‌ها بازی کرد. با یک حرفه که پنج دهه به طول انجامید، او اغلب به عنوان یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های سینما در تاریخ سینما شناخته می‌شود.
طبق دایره‌المعارف سنت جیمز از فرهنگ عامه، پس از ورودش به ایالات متحده، برگمن به سرعت به "ایده‌آل زنانه آمریکایی" تبدیل شد و رقیبی برای بزرگترین بازیگر زن هالیوود محسوب شد. دیوید او. سلزنیک یکبار او را "متعهدترین بازیگر" که تاکنون با او کار کرده، نامید. در سال ۱۹۹۹، موسسه فیلم آمریکا برگمن را به عنوان چهارمین افسانه بزرگ زن سینما در هالیوود کلاسیک شناسایی کرد.
او جوایز متعددی از جمله سه جایزه آکادمی، دو جایزه امی پرایم‌تایم، یک جایزه تونی، چهار جایزه گلدن گلوب، جایزه بافتا و یک جام ولپی را دریافت کرد. او یکی از تنها چهار بازیگری است که حداقل سه جایزه آکادمی بازیگری را دریافت کرده است (تنها کاترین هپبورن چهار تا دارد).
او در استکهلم به دنیا آمد و پدرش سوئدی و مادرش آلمانی بود. برگمن کار خود را در فیلم‌های سوئدی و آلمانی آغاز کرد. معرفی او به مخاطب آمریکایی در بازسازی انگلیسی‌زبان فیلم Intermezzo (۱۹۳۹) بود. او به خاطر زیبایی طبیعی درخشانش شناخته می‌شد و در فیلم کازابلانکا (۱۹۴۲) در نقش ایلسا لوند، معروف‌ترین نقش خود، مقابل همفری بوگارت بازی کرد. بازی‌های قابل توجه برگمن در دهه ۱۹۴۰ شامل درام‌هایی مانند For Whom the Bell Tolls (۱۹۴۳)، Gaslight (۱۹۴۴)، The Bells of St. Mary's (۱۹۴۵) و Joan of Arc (۱۹۴۸) بود که همه آنها نامزدی برای جایزه آکادمی بهترین بازیگر را برای او به ارمغان آورد؛ او برای Gaslight برنده شد. او سه فیلم با آلفرد هیچکاک ساخت: Spellbound (۱۹۴۵) با گرگوری پک، Notorious (۱۹۴۶) مقابل کری گرانت و Under Capricorn (۱۹۴۹) در کنار جوزف کاتن.
در سال ۱۹۵۰، او در فیلم Stromboli اثر روبرتو روسلینی بازی کرد که پس از افشای رابطه‌اش با روسلینی منتشر شد؛ این و بارداری‌اش قبل از ازدواجشان یک رسوایی در ایالات متحده ایجاد کرد که او را وادار کرد چندین سال در اروپا بماند. در این مدت او در فیلم‌های Europa '51 و Journey to Italy (۱۹۵۴) اثر روسلینی بازی کرد که اکنون مورد تحسین منتقدان قرار گرفته‌اند، فیلم اول جایزه جام ولپی بهترین بازیگر را برای او به ارمغان آورد. او بازگشتی موفق به کار در یک استودیو هالیوودی در فیلم Anastasia (۱۹۵۶) داشت و جایزه دوم آکادمی بهترین بازیگر را برنده شد. به زودی پس از آن، در فیلم عاشقانه Indiscreet (۱۹۵۸) با گرانت همبازی شد. در سال ۱۹۶۹، او در فیلم تحسین‌شده و بسیار موفق Cactus Flower بازی کرد. در سال‌های بعد، برگمن سومین جایزه آکادمی خود را برای بهترین بازیگر مکمل برای نقش خود در Murder on the Orient Express (۱۹۷۴) به دست آورد. در سال ۱۹۷۸، او در فیلم Sonata Autumn اثر اینگمار برگمن (بدون نسبت) بازی کرد و ششمین نامزدی بهترین بازیگر را دریافت کرد. برگمن به پنج زبان سوئدی، انگلیسی، آلمانی، ایتالیایی و فرانسوی صحبت می‌کرد و در هر یک از آنها بازی کرد.
در آخرین نقش خود، او در مینی‌سریال تلویزیونی A Woman Called Golda (۱۹۸۲) نقش گلدای مایر، نخست‌وزیر پیشین اسرائیل را ایفا کرد که برای آن پس از مرگش جایزه دوم امی بهترین بازیگر را دریافت کرد. در سال ۱۹۷۴، برگمن متوجه شد که به سرطان سینه مبتلاست اما تا زمان نزدیک به مرگش در روز تولد شصت و هفتمش به کار ادامه داد.
نمایش بیشتر
