Francis Ford Coppola

بیوگرافی

فرانسیس فورد کاپولا (متولد ۷ آوریل ۱۹۳۹) یک کارگردان، تهیه‌کننده و فیلمنامه‌نویس آمریکایی است. او به‌عنوان یکی از مشهورترین و تأثیرگذارترین کارگردانان سینمای هالیوود شناخته می‌شود. او نماد گروهی از فیلم‌سازان به نام هالیوود جدید بود که شامل جورج لوکاس، مارتین اسکورسیزی، رابرت آلتمن، وودی آلن و ویلیام فریدکین می‌شود...

فرانسیس فورد کاپولا (متولد ۷ آوریل ۱۹۳۹) یک کارگردان، تهیه‌کننده و فیلمنامه‌نویس آمریکایی است. او به‌عنوان یکی از مشهورترین و تأثیرگذارترین کارگردانان سینمای هالیوود شناخته می‌شود. او نماد گروهی از فیلم‌سازان به نام هالیوود جدید بود که شامل جورج لوکاس، مارتین اسکورسیزی، رابرت آلتمن، وودی آلن و ویلیام فریدکین می‌شود که در اوایل دهه ۱۹۷۰ با ایده‌های غیرمتعارف وارد عرصه فیلم‌سازی شدند و به چالش کشیدن سینمای معاصر پرداختند. او فیلمنامه فیلم پاتن را هم‌نویس کرد و در سال ۱۹۷۰ جایزه اسکار را دریافت کرد. شهرت کارگردانی او با انتشار فیلم پدرخوانده در سال ۱۹۷۲ افزایش یافت. این فیلم ساخت فیلم‌سازی در ژانر گنگستری را متحول کرد و از نقدها و عموم مردم به‌طور یکسان تقدیرهای جهانی را دریافت کرد. این فیلم سه جایزه اسکار را به دست آورد، از جمله دومین جایزه‌اش را برای بهترین فیلمنامه اقتباسی، و در تثبیت موقعیت او به‌عنوان یکی از کارگردانان برجسته سینمای آمریکا نقش بسزایی داشت. کاپولا با دنباله‌ای موفق به نام پدرخوانده قسمت دوم ادامه داد که نخستین دنباله‌ای بود که جایزه اسکار بهترین فیلم را برنده شد. این فیلم از فیلم قبلی خود تقدیرهای بیشتری را دریافت کرد و سه جایزه اسکار را برای بهترین فیلمنامه اقتباسی، بهترین کارگردان و بهترین فیلم به او اعطا کرد. در همان سال فیلم گفت‌وگو منتشر شد که او کارگردانی، تهیه‌کنندگی و نوشتن آن را بر عهده داشت. این فیلم در جشنواره فیلم کن ۱۹۷۴ جایزه نخل طلایی را به دست آورد. پروژه بعدی کارگردانی او، آپوکالیپسی اکنون در سال ۱۹۷۹ بود که به‌خاطر تولید طولانی و پرمشکلش به همان اندازه که از نظر انتقادی ستایش شده بود، به خاطر تصویر زنده و واضحی که از جنگ ویتنام ارائه می‌داد، معروف بود. این فیلم دومین جایزه نخل طلایی او را در جشنواره فیلم کن ۱۹۷۹ به‌دست آورد. اگرچه برخی از پروژه‌های کاپولا در دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ مورد ستایش منتقدان قرار گرفتند، اما آثار بعدی او به همان سطح از موفقیت انتقادی و تجاری که فیلم‌های او در دهه ۷۰ داشتند، نرسیدند.