بیوگرافی
مارلون براندو جونیور (۳ آوریل ۱۹۲۴ – ۱ ژوئیه ۲۰۰۴) یک بازیگر آمریکایی بود. او یکی از تأثیرگذارترین بازیگران قرن ۲۰ به شمار می‌رود و در طول شغفش که شش دهه به طول انجامید، جوایز متعددی از جمله دو جایزه اسکار، دو جایزه گلدن گلوب و سه جایزه آکادمی فیلم...
مارلون براندو جونیور (۳ آوریل ۱۹۲۴ – ۱ ژوئیه ۲۰۰۴) یک بازیگر آمریکایی بود. او یکی از تأثیرگذارترین بازیگران قرن ۲۰ به شمار می‌رود و در طول شغفش که شش دهه به طول انجامید، جوایز متعددی از جمله دو جایزه اسکار، دو جایزه گلدن گلوب و سه جایزه آکادمی فیلم بریتانیا دریافت کرد. براندو همچنین فعال بسیاری از Causes بود، به ویژه جنبش حقوق مدنی و جنبش‌های مختلف بومیان آمریکایی. او که در دهه ۱۹۴۰ با استلا آدلر تحصیل کرده بود، به عنوان یکی از نخستین بازیگرانی شناخته می‌شود که سیستم بازیگری استانیسلاوسکی و بازیگری روش، که از سیستم استانیسلاوسکی مشتق شده، را به تماشاگران عادی معرفی کرد.
او ابتدا به خاطر بازی در نقش استنلی کوالسکی در اقتباس فیلم ۱۹۵۱ از نمایشنامه تنسی ویلیامز با عنوان "یک تراموای به نام هوس" تحسین شد و نامزدی نخستین جایزه اسکار را برای بهترین بازیگر در نقش اصلی دریافت کرد، نقشی که او به طور موفقیت‌آمیز در برادوی ایفا کرده بود. او همچنین به خاطر بازی در نقش تری مالوی در "در بندر" (On the Waterfront) تحسین بیشتری دریافت کرد و نخستین جایزه اسکار و جایزه گلدن گلوب خود را کسب کرد. تصویر او به عنوان رهبر گروه موتورسواری شورشی، جانی استرابیلر، در "دیوانه" (The Wild One) به عنوان یک تصویر ماندگار در فرهنگ عامه شناخته می‌شود. براندو نامزدی‌های اسکار را برای بازی در نقش امیلیانو زاپاتا در "ویوا زاپاتا!" (Viva Zapata!) (۱۹۵۲)؛ مارک آنتونی در اقتباس فیلم ۱۹۵۳ جوزف ال. منکی‌ویچ از "ژول سزار" شکسپیر؛ و سرهنگ نیروی هوایی لود گروور در "سایونارا" (Sayonara) (۱۹۵۷)، که اقتباسی از رمان ۱۹۵۴ جیمز آ. میچنر بود، دریافت کرد.
دهه ۱۹۶۰ شاهد افت تجاری و انتقادی شغف براندو بود. او در وسترن فرقه‌ای "یک‌چشم جک‌ها" (One-Eyed Jacks) کارگردانی و بازی کرد، که یک شکست انتقادی و تجاری بود، و پس از آن، سری از شکست‌های باکس آفیس قابل توجه را آغاز کرد که با "طغیان در باندی" (Mutiny on the Bounty) (۱۹۶۲) شروع شد. پس از ده سال عملکرد ضعیف، او قبول کرد که یک تست بازیگری برای نقش ویتو کرلئونه در "پدرخوانده" (The Godfather) (۱۹۷۲) انجام دهد. او این نقش را به دست آورد و در نتیجه دومین جایزه اسکار و جایزه گلدن گلوب خود را در یک اجرا که منتقدان آن را یکی از بهترین‌هایش می‌دانند، کسب کرد. او جایزه اسکار را به دلیل بدرفتاری و نادرست نمایش بومیان آمریکایی توسط هالیوود نپذیرفت. "پدرخوانده" یکی از تجاری‌ترین فیلم‌های تاریخ بود و همراه با اجرای نامزد اسکار خود در "آخرین تانگو در پاریس" (Last Tango in Paris) (۱۹۷۲)، براندو دوباره در رده بهترین ستاره‌های باکس آفیس قرار گرفت.
پس از یک وقفه در اوایل دهه ۱۹۷۰، براندو به طور کلی از بودن در نقش‌های مکمل به عنوان یک بازیگر شخصیت با دستمزد بالا راضی بود، مانند جور-ال در "سوپرمن" (Superman) (۱۹۷۸)، به عنوان سرهنگ کورتز در "آخر الزمان" (Apocalypse Now) (۱۹۷۹) و آدام استیفل در "فرمول" (The Formula) (۱۹۸۰)، قبل از اینکه از فیلم‌ها به مدت نه سال دور شود. بر اساس کتاب رکوردهای جهانی گینس، براندو به خاطر ۱۳ روز کار در "سوپرمن"، مبلغ رکوردی ۳.۷ میلیون دلار (معادل ۱۶ میلیون دلار به پول امروز) و ۱۱.۷۵٪ از سود خالص را دریافت کرد.
براندو توسط موسسه فیلم آمریکا به عنوان چهارمین ستاره بزرگ سینما در میان ستاره‌های مرد سینما که نخستین ظهورشان در سال ۱۹۵۰ یا قبل از آن بود، رتبه‌بندی شد. او یکی از تنها شش بازیگری بود که در سال ۱۹۹۹ توسط مجله تایم در فهرست ۱۰۰ شخصیت مهم قرن نام برده شد. در این فهرست، تایم همچنین براندو را به عنوان "بازیگر قرن" معرفی کرد.
نمایش بیشتر
