فیلم The Fabulous Baker Boys 1989

دو برادر به نام‌های "جک" (جف بریجز) و "فرانک" (بو بریجز) در حال گذران زندگی خود در کافه‌ها و باشگاه‌های جاز هستند که عمدتاً تماشاگرانشان چندان به آنها علاقه‌مند نیستند. آنها به تکرار جوک‌های یکسان و نمایش‌های متوسط خود ادامه می‌دهند. فرانک، برادر بزرگتر، ازدواج کرده و فرزندانی دارد و به نوعی سرپرست اقتصادی خانواده است. اما جک، برادر دیگر، بیشتر شبیه یک فرد بی‌ملاحظه...

دو برادر به نام‌های "جک" (جف بریجز) و "فرانک" (بو بریجز) در حال گذران زندگی خود در کافه‌ها و باشگاه‌های جاز هستند که عمدتاً تماشاگرانشان چندان به آنها علاقه‌مند نیستند. آنها به تکرار جوک‌های یکسان و نمایش‌های متوسط خود ادامه می‌دهند. فرانک، برادر بزرگتر، ازدواج کرده و فرزندانی دارد و به نوعی سرپرست اقتصادی خانواده است. اما جک، برادر دیگر، بیشتر شبیه یک فرد بی‌ملاحظه است که تنها به برادرش و سگش وابسته است. شرایط دشوار آنها به نظر می‌رسد که آنها را به سمت فراموشی موسیقی سوق می‌دهد تا اینکه در جستجوی یک خواننده با "سوزی" (میشل Pfeiffer) برخورد می‌کنند. او دقیقاً به نظر نمی‌رسد که نقش را ایفا کند، اما صدای فوق‌العاده‌ای دارد و ناگهان، بعد از یک شروع ضعیف، برنامه آنها کمی بهتر می‌شود. آیا حالا قرار است اوضاع بهتر شود؟ در این مرحله، فیلم چندین قطعه باکیفیت را ارائه می‌دهد که با چند جمله کوتاه و با استایل کافی همراه است تا بتواند مخاطب را جذب کند. اما حالا که این سه نفر کنار هم هستند، مشکلات عاشقانه شروع به ایجاد اختلال می‌کند؛ مسائل خانوادگی پرتنش به وجود می‌آید و من احساس کردم که همه‌چیز به تدریج خسته‌کننده می‌شود. میشل Pfeiffer در این فیلم ستاره است و نسخه‌های او از "بیش از آنچه می‌دانی" و "ولی خنده‌دار من" بسیار تأثیرگذار است، اما تا این مرحله جوک‌ها برای من خیلی تکراری شده بود و دیگر علاقه‌ای نداشتم. این فیلم در بهترین حالت خود جلوه‌ای زیبا دارد، اما متأسفانه استیو کلاوز نتوانسته است آن را از مسائل خسته‌کننده و پیش‌بینی‌پذیر بین برادران دور کند که به تدریج برای من خسته‌کننده شد. "برادران باکر فوق‌العاده" یک سرگردانی بی‌هدف در زندگی flawed شخصیت‌های اصلی جک و فرانک است و این موضوع ناشی از تصمیم آنها برای تازه کردن نمایش خسته‌کننده و تکراری‌شان با معرفی یک خواننده زن جذاب است. فیلم به راحتی ناامیدی آرام شغف‌های کوچک برادران باکر را به تصویر می‌کشد که به طور مداوم در مکان‌های درجه دو و دورافتاده سفر می‌کنند. آنها در چنین مکان‌هایی گرفتار شده‌اند و مانند بسیاری از ما به تدریج خود را قانع کرده‌اند که در یک کسب‌وکار سخت که پاداش کمی دارد، وضعیت خوبی دارند، اما در واقع تنها در حال دروغ گفتن به خود هستند که بیشتر از آنچه هستند و خواهند بود، هستند، زیرا گاهی اوقات زندگی کردن دروغ برایشان آسان‌تر از مواجهه با حقیقت و اعتراف به اینکه زندگی از دستشان رفته است، می‌شود.