فیلم Shadowlands 1993

**هاپکینز و آتن‌برو در یک اثر احساسی و پر از احساسات.** وقتی تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم، اطلاعات کمی درباره زندگی نویسنده، سی. اس. لوییس داشتم که تنها او را به خاطر نوشتن کتاب‌های "سرگذشت نارنیا" می‌شناختم. و اعتراف می‌کنم که برای درک بهتر فیلم و نوشتن نظری درباره‌اش، کنجکاوی و علاقه‌ای به خواندن چند مطلب درباره او پیدا کردم. برای مثال، ارتباط عمیق او...

**هاپکینز و آتن‌برو در یک اثر احساسی و پر از احساسات.** وقتی تصمیم گرفتم این فیلم را ببینم، اطلاعات کمی درباره زندگی نویسنده، سی. اس. لوییس داشتم که تنها او را به خاطر نوشتن کتاب‌های "سرگذشت نارنیا" می‌شناختم. و اعتراف می‌کنم که برای درک بهتر فیلم و نوشتن نظری درباره‌اش، کنجکاوی و علاقه‌ای به خواندن چند مطلب درباره او پیدا کردم. برای مثال، ارتباط عمیق او با دانشگاه و نزدیکی‌اش به جی. آر. آر. تالکین، نویسنده‌ی بزرگ دیگری، مرا تحت تأثیر قرار داد. واقعاً فکر کردن به این موضوع جالب است که آثار آن‌ها شباهت‌های ظریفی دارند. اما این موضوع برای یک بررسی دیگر است. فیلم بر روی زندگی لوییس و به‌ویژه رابطه عاشقانه‌اش با همسر آمریکایی‌اش، جوی گرشم، تمرکز دارد. لوییس یک آکادمیسین، فیلسوف و الهیدان بود که آثار زیادی در این زمینه‌ها به جا گذاشت و به‌طور غیرمنتظره‌ای تصمیم می‌گیرد با یک زن آمریکایی که به تازگی طلاق گرفته، ازدواج کند؛ اتحادی که تنها بعداً به عشق بین آن‌ها تبدیل می‌شود. فیلم از یک نمایشنامه الهام گرفته شده است که خود آن نیز بر اساس نوشته‌های لوییس درباره تجربیات و احساساتش شکل گرفته است. به‌نظر من، بهترین قسمت فیلم کارگردانی و بازی بازیگران است. کارگردان، سر ریچارد آتن‌برو، به خاطر توجه به جزئیات، فیلمبرداری و انتخاب لوکیشن‌ها شناخته شده است. بسیاری او را یکی از کارگردانان بزرگ سینمای بریتانیا می‌دانند و این فیلم اثری پر از ظرافت و زیبایی را برای ما به ارمغان می‌آورد که به‌طور عمده در این روزها فراموش شده و به وضوح شایسته توجه بیشتری است. بازیگران نیز به‌خوبی توسط دبورا وینگر و سر آنتونی هاپکینز هدایت می‌شوند، که دو بازیگر با کیفیت و بااستعداد هستند. هاپکینز کار عمیقاً احساسی انجام می‌دهد که نشان می‌دهد او تلاش کرده تا احساس و اندیشه را در کنار هم به کار گیرد. وینگر آن‌طور که انتظار داشتم مرا تحت تأثیر قرار نداد، اما کیفیت بالای کار او به‌ویژه در صحنه‌هایی که با هاپکینز یا با پسر خیالی‌اش، که توسط پسربچه‌ای جوان به نام جوزف مازل بازی می‌شود، قابل انکار نیست و او نیز برای کار خوبش شایسته ستایش است. سایر بازیگران نیز حمایت لازم را از شخصیت‌های اصلی ارائه می‌دهند، اما درخشش خاصی ندارند. فیلم در آکسفورد فیلمبرداری شده و می‌توانیم ببینیم که آتن‌برو تلاش کرده تا از مکان‌های اصلی که لوییس در آن‌ها بوده و قطعاً با آن‌ها آشنا بوده، مانند دانشگاه و فضاهای آکادمیک، بهره ببرد. فیلم به ما عطری از جو قدیمی و مشهور این مؤسسه و برخی از مراسم و سنت‌هایی که در آنجا برگزار می‌شود، منتقل می‌کند. فیلمبرداری بسیار زیباست و بهترین استفاده را از نور، نماهای نزدیک، مناظر و زیبایی ساختمان‌های قدیمی می‌کند. در اینجا افکت‌های بزرگ وجود ندارد و فیلم به آن‌ها نیازی ندارد، اما موسیقی متن مؤثری داریم.