فیلم Damien: Omen II 1978

این فیلم به اندازه اثر فوق‌العاده ریچارد دانر خوب نیست، اما دنباله‌ای محکم است. احساس یأس و تهدید ناشی از این که ممکن است فرزند خودتان آنتی‌کریست باشد، در این فیلم کمتر به چشم می‌خورد و تعلیق آن نیز نه به اندازه کافی محکم است و نه به صورت ماهرانه‌ای مدیریت شده است. با این حال، صحنه‌های مرگ فوق‌العاده‌ای در این فیلم وجود دارد و...

این فیلم به اندازه اثر فوق‌العاده ریچارد دانر خوب نیست، اما دنباله‌ای محکم است. احساس یأس و تهدید ناشی از این که ممکن است فرزند خودتان آنتی‌کریست باشد، در این فیلم کمتر به چشم می‌خورد و تعلیق آن نیز نه به اندازه کافی محکم است و نه به صورت ماهرانه‌ای مدیریت شده است. با این حال، صحنه‌های مرگ فوق‌العاده‌ای در این فیلم وجود دارد و به هیچ وجه به بدی که طرفداران ژانر ترسناک فکر می‌کنند نیست. من به فیلم‌های دینی علاقه‌مندم، بنابراین شاید در ارزیابی‌ام کمی بیشتر از حد معقول نرمش داشته باشم، اما می‌توانم بگویم که شیطان باعث شد این فیلم را ببینم، یا حداقل، فرزند او. جری گلدسمیت موسیقی متن خوبی را ارائه داده، هرچند این بار با دو نامزدی اسکار و یک جایزه نیست. ویلیام هولدن و لی گرانت به خوبی جایگزین ستاره‌های فیلم قبلی، گریگوری پک و لی رمیک شده‌اند، که دیمین بدون هیچ تردیدی در فیلم اول با آنها خداحافظی کرده بود. فیلم اصلی برای هر کسی که به سینما علاقه دارد، دیدنی است، در حالی که دو دنباله اول برای هر طرفدار ژانر ترسناک یا دینی که به سینماهای معاصر (از سال 1970 به بعد) علاقمند است، قابل تماشا است. در واقع این فیلم بد نیست و من از آن بیشتر از فیلم اول لذت بردم. هنوز عالی نیست، اما لحظات خوبی دارد، به ویژه زمانی که دیمین به درک هویت خود می‌رسد و آن را می‌پذیرد. **3.25/5** در ادامه فیلم "شوم" که سه سال قبل بسیار لذت‌بخش بود، آنتی‌کریست معروف ما (جاناتان اسکات-تیلر) اکنون به سنین نوجوانی رسیده و به همراه پسرعمویش "مارک" (لوکاس دونات) در یک آکادمی نظامی تحصیل می‌کند، در حالی که تحت مراقبت عمویش "ریچارد" (ویلیام هولدن) و عمه‌اش "آن" (لی گرانت) است. به نظر می‌رسد مشکل این دنباله در این است که پس از آشنایی با سبک ترسناک این فیلم: موسیقی تند ویولن، نزدیک‌نماهای شدید از چهره‌ها و استفاده از یک حیوان (که در اینجا یک کلاغ است) به عنوان وسیله انتخابی‌اش، دیگر هیچ شگفتی خاصی وجود ندارد. هولدن به وضوح از اوج خود فاصله دارد، دیالوگ‌ها کمکی به حس تهدید کمرنگ می‌کنند و پایان فیلم کاملاً بی‌خطر است. این فیلم به اندازه کافی سرگرم‌کننده است، اما متأسفانه به پای فیلم اصلی نمی‌رسد.