فیلم Nine 2009

کارگردان معروفی الهام خود را از دست می‌دهد و از زنان مختلف زندگی‌اش کمک می‌طلبد. فیلم "نُه" که در سال 2009 منتشر شد، یک درام/موزیکال درباره یک کارگردان مشهور ایتالیایی در سال 1965 (با بازی دنیل دی-لوئیس) است که الهام خود را گم کرده است. او باید هر چه سریع‌تر الهام خود را بازیابد زیرا فیلم نهمش تنها ده روز دیگر باید شروع به فیلم‌برداری کند...

کارگردان معروفی الهام خود را از دست می‌دهد و از زنان مختلف زندگی‌اش کمک می‌طلبد. فیلم "نُه" که در سال 2009 منتشر شد، یک درام/موزیکال درباره یک کارگردان مشهور ایتالیایی در سال 1965 (با بازی دنیل دی-لوئیس) است که الهام خود را گم کرده است. او باید هر چه سریع‌تر الهام خود را بازیابد زیرا فیلم نهمش تنها ده روز دیگر باید شروع به فیلم‌برداری کند و او حتی یک فیلمنامه هم ندارد. او به چندین زن در زندگی‌اش روی می‌آورد: همسرش (ماریون کوتیار)، معشوقه‌اش (پنه‌لوپه کروز)، طراح لباسش (جودی دنچ)، بازیگر اصلی‌اش (نیکول کیدمن)، مادرش (سوفیا لورن)، یک خبرنگار مد (کیت هادسون) و یک فاحشه از دوران کودکی‌اش (فرگی). این فیلم اقتباسی از موزیکال برادوی 1982 به نام "نُه" است که خود به فیلم نیمه-autobiographical فدریکو فلینی به نام "8½" در سال 1963 برمی‌گردد. این فیلم بسیار شبیه به "شیکاگو" (2002) به کارگردانی راب مارشال است، اما داستان، بازیگران و مکان‌ها (رم و مناطق اطراف) متفاوت است. در نیمه اول فیلم، نسبت به داستان تردید داشتم، اما در نهایت خود را در زندگی کارگردان آشفته و بحران میانسالی‌اش غرق یافتم. بی‌وفایی او نسبت به همسر زیبایش، لوئیزا (کوتیار)، البته ناخوشایند است، اما شاید باید برای مردی که هر روز با تعداد زیادی زنان زیبا مواجه است، کمی بخشش قائل شویم. او می‌خواهد از خیانت‌هایش آزاد شود و به لوئیزا وفادار باشد. با این حال، تصور اینکه گیدو (دی-لوئیس) به دنبال توجهات عاشقانه کارلا (کروز) باشد به جای لوئیزا برایم دشوار است. کارلا از نظر زیبایی جسمی قابل قبول است، اما لوئیزا فرم بهتری دارد. هر دو شخصیت دارای رقص‌های تخیلی هستند، اما لوئیزا در این زمینه برتر است، حتی اگر روتین او چندان تحریک‌آمیز نباشد. دی-لوئیس به عنوان کارگردان پر از احساس گناه که اجازه نداده شهرتش بر او تسلط یابد، جذاب است. وقتی از یک روحانی درباره خدا و مشکلاتش مشاوره می‌خواهد، کشیش پاسخ می‌دهد: "تخیل باغ خداست، اجازه ندهید شیطان در آن بازی کند." به طور کلی، من موزیکال‌هایی را که شخصیت‌ها ناگهان در پارک یا هنگام صرف شام به آواز و رقص می‌پردازند، چندان نمی‌پسندم. همسرم و من گاهی به این نوع موزیکال‌ها می‌خندیم و هنگام انجام فعالیت‌های روزمره آن‌ها را تقلید می‌کنیم. به طور کلی، موزیکال‌ها زمانی کار می‌کنند که صحنه‌های آواز و رقص واقعی و منطقی باشند، مانند یک اجرا در یک کلوپ شبانه یا در تخیل فرد، که هر دو در "شیکاگو" به کار رفته‌اند. البته، این کار چالش‌برانگیزتر است و به خلاقیت بیشتری نیاز دارد تا صحنه‌های آواز و رقص را به این شکل در فیلم بگنجانند و فیلم را یکدست و واقعی نگه دارند. "نُه" در این زمینه موفق است. زمان فیلم 1 ساعت و 58 دقیقه است و در ایتالیا و انگلستان فیلم‌برداری شده است. درجه: B