فیلم Criss Cross 1949

نقد فیلم «Criss Cross» به کارگردانی رابرت سیودماک، بررسی جذابی از موسیقی و فضاسازی در فیلم‌های نوآر را ارائه می‌دهد. موسیقی در فیلم‌های نوآر معمولاً ارکسترال است و برخلاف نوآرهای خودآگاه مانند «وداع، عزیزم» و «حرارت بدنی»، بیشتر بر روی سازهای کلاسیک تمرکز دارد. در این فیلم، موسیقی به دو دسته تقسیم می‌شود: نخست آهنگ‌هایی که توسط زنان جذاب در کلوپ‌های شبانه اجرا می‌شود و...

نقد فیلم «Criss Cross» به کارگردانی رابرت سیودماک، بررسی جذابی از موسیقی و فضاسازی در فیلم‌های نوآر را ارائه می‌دهد. موسیقی در فیلم‌های نوآر معمولاً ارکسترال است و برخلاف نوآرهای خودآگاه مانند «وداع، عزیزم» و «حرارت بدنی»، بیشتر بر روی سازهای کلاسیک تمرکز دارد. در این فیلم، موسیقی به دو دسته تقسیم می‌شود: نخست آهنگ‌هایی که توسط زنان جذاب در کلوپ‌های شبانه اجرا می‌شود و دوم موسیقی‌هایی که گروه‌های موسیقی در کلوپ‌های کمتر مجلل نواخته و به داستان فیلم پیوند می‌زنند. این موسیقی‌ها معمولاً حسی تند و آشفته دارند که با فضای فیلم هماهنگ است. در «Phantom Lady»، کاراکتر کِنساس به یک کلوپ شبانه می‌رود و در آنجا با موسیقی معمولی دهه 1940 روبرو می‌شود، اما پس از آن به کلوپ جاز دیگری می‌رود که فضای جذاب‌تری دارد. اینجا، موسیقی به خوبی خطری را که کِنساس در آن قرار دارد، به تصویر می‌کشد. در «Criss Cross»، موسیقی به طرز فوق‌العاده‌ای در صحنه‌های کلیدی فیلم استفاده شده است. صحنه‌ای که استیو و آنا دوباره یکدیگر را می‌بینند، با آهنگ جذاب «Esy Morales' Rumba Band» همراه است و به خوبی حس عشق و اشتیاق آنها را منتقل می‌کند. سیودماک با استفاده از دیدگاه استیو، بیننده را به دنیای احساسات او می‌برد و تضادهای او را به تصویر می‌کشد. در این فیلم، شخصیت‌های منفی نیز به خوبی پرداخته شده‌اند. دن دوریا به عنوان اسلیم، قهرمان منفی فیلم، با بازی خود تضادی شگفت‌انگیز با برت لنکستر به عنوان استیو ایجاد می‌کند. همچنین، پایان فیلم به طرز تلخی تمام زندگی‌ها را خاموش می‌کند و بیننده را در حسی از ناامیدی و عدم قطعیت رها می‌کند. «Criss Cross» به عنوان یکی از آثار برجسته نوآر دهه 1940 شناخته می‌شود و تمام ویژگی‌های کلاسیک این ژانر را داراست. با بررسی دقیق شخصیت‌ها، موسیقی و فضاسازی، این فیلم به یکی از آثار ماندگار تاریخ سینما تبدیل شده است.