فیلم The Maltese Falcon 1941

این فیلم یکی از نمونه‌های نادر و درخشان سینما در بهترین حالت خود است. به واقع نزدیک به کمال در دنیای فیلم، این اثر نه تنها در ژانر خود، بلکه در تمامی ژانرها و برای همیشه یک شاهکار است. بازیگران با استعداد که از جمله آنها همفری بوگارت بزرگ حضور دارد، فوق‌العاده‌اند و کارگردانی بی‌نقص جان هیوستون نیز تحسین‌برانگیز است. اگر شما از علاقه‌مندان به...

این فیلم یکی از نمونه‌های نادر و درخشان سینما در بهترین حالت خود است. به واقع نزدیک به کمال در دنیای فیلم، این اثر نه تنها در ژانر خود، بلکه در تمامی ژانرها و برای همیشه یک شاهکار است. بازیگران با استعداد که از جمله آنها همفری بوگارت بزرگ حضور دارد، فوق‌العاده‌اند و کارگردانی بی‌نقص جان هیوستون نیز تحسین‌برانگیز است. اگر شما از علاقه‌مندان به فیلم‌های کلاسیک هستید یا صرفاً فردی هستید که از تماشای یک فیلم خوب لذت می‌برید، واقعاً شرم‌آور است که هنوز این فیلم را ندیده‌اید. سم اسپید یک کارآگاه خصوصی خشن است که در جستجوی کشف راز مجرمانه‌ای برای یافتن "عقاب مالتایی" که یک مجسمه افسانه‌ای است و گفته می‌شود الماس‌هایی در آن نهفته، درگیر می‌شود. چه می‌توانم درباره این نسخه از "عقاب مالتایی" بگویم که پیش از این بهترین منتقدان و اعضای صنعت سینما نگفته‌اند، نوشته‌اند یا مطالعه نکرده‌اند؟ در واقع چیزی جدید یا نگاهی متفاوت به داستان ندارم، و تنها می‌توانم تأیید کنم و امیدوارم که بینندگان تازه‌کار را به اعتبار این اثر شگفت‌انگیز سینما ترغیب کنم. ابتدا باید بگویم که این فیلم از جمله فیلم‌های مورد علاقه من با بازی بوگارت نیست، در واقع حتی بهترین فیلم بوگارت از سال 1941 هم نیست! "سریال بلند" (High Sierra) در نظر من بیشتر مورد علاقه‌ام است، اما به ندرت فیلمی به اندازه "عقاب مالتایی" به کمال نزدیک می‌شود. منبع داستان از دشییل همت، بی‌نظیر است و کسی مانند جان هیوستون (کارگردان و فیلمنامه‌نویس) لازم بود تا آن را به طرز موفقیت‌آمیزی به هم پیوند دهد. این فیلم قبلاً دو بار به صفحه نمایش اقتباس شده بود و نتایج چندان مطلوبی نداشت، اما هیوستون با دقت از دیالوگ‌های همت استفاده کرد و کلاسیک‌های تاریک را خلق کرد که در این بین، سنگ‌بنای آنچه به عنوان فیلم نوآر ضروری شناخته می‌شود، را گذاشت. شما در اینجا به دنبال خطا خواهید گشت و بی‌فایده است، زیرا هر صحنه به شدت دقیق و منسجم است و هیچ صحنه‌ای اضافی در این فیلم وجود ندارد. بازیگران در تمامی زمینه‌ها بی‌نقص هستند؛ بوگارت (سم اسپید) بی‌همتاست و ماری آستور، پیتر لوره، سیدنی گرین‌استریت (که این فیلم اولین حضورش در سینماست) و الیشا کوک جونیور درخشان هستند، اما هر یک از اعضای دیگر این گروه بازیگری نیز چیزی ارزشمند به فیلم اضافه می‌کنند. داستان (که من واقعاً نمی‌خواهم برای شما خلاصه کنم) به اندازه‌ای پیچیده است، اما واقعاً همه چیز منطقی به نظر می‌رسد و شما نیازی به آلبرت اینشتین ندارید تا پیچیدگی‌ها را به خوبی با هم مرتبط کنید. همچنین نباید فکر کنید که این فیلم فاقد حس شوخی است؛ بلکه دارای لبخندهای تلخ و زیرکانه‌ای است که در تمامی صحنه‌ها به چشم می‌خورد. می‌توانم به تحسین ادامه دهم، اما واقعاً نیازی به این کار نیست. آکادمی ممکن است فکر کرده باشد که این فیلم هیچ جایزه‌ای برای سال 1941 دریافت نکرده است، اما زمان، نیرویی غیرقابل اندازه‌گیری است و اکنون نشان می‌دهد که "عقاب مالتایی" نه تنها به عنوان یک غول در عرصه سرگرمی سینمایی، بلکه به عنوان یک درخشش فنی سینما نیز ایستاده است. 10 از 10. این فیلم نسبتاً خوبی است که به نسبت زمان خود می‌گذرد، اما احساس نمی‌کنم که مجبور باشم مانند بسیاری از نقدها از واژه‌های تعریفی استفاده کنم. بازیگران به نظر می‌رسد که از کار خود لذت می‌برند و تماشای این فیلم کلاسیک به خاطر همین، ارزشمند است. دیالوگ‌ها، که فکر می‌کنم در رمان‌های بی‌نظیر خودم تخصصی دارم، عالی است. با این حال، من با نحوه آرامش سم اسپید در برابر خبر بدی که در اوایل فیلم دریافت می‌کند، مشکل داشتم و واکنش او به آن. (او در پایان با یک سخنرانی پرشور درباره شریکش کمی خود را نجات می‌دهد). همچنین تمام صحبت‌ها درباره عشق بین سم اسپید و خانم اوشاوینسی برای من احمقانه به نظر می‌رسید، زیرا هرگز نشانی از ارتباط و نزدیکی بین آنها وجود نداشت و از طرفی در حال توطئه برای سقوط یکدیگر بودند. شخصاً فکر می‌کنم که دستیار خود سم، افی، جذاب‌تر، شیرین‌تر و بهتر بود. اما فیلم تماشای خوبی دارد و پایان معماگونه آن توسط آقای اسپید واقعاً عالی است. گروه بازیگری فرعی نیز خوب است. ببینید آیا می‌توانید مردی را که در "زندگی شگفت‌انگیز" نقش برت، راننده تاکسی را بازی کرده، شناسایی کنید. و اگر دقیقاً نگاه کنید، می‌توانید ببینید که همفری بوگارت دهانش را به طرز خاصی می‌چرخاند که کمدین‌ها همیشه آن را در شخصیت او بزرگنمایی می‌کنند. تنها یک همفری بوگارت وجود دارد. اخیراً این فیلم در کیفیت 4K به نمایش درآمده است (نه، من هم نتوانستم تفاوتی را تشخیص دهم) اما هر بهانه‌ای برای تماشای این جرم نوآر فوق‌العاده روی پرده بزرگ برای من خوب است. وقتی "بریجید" (ماری آستور) به کارآگاه خصوصی "سم اسپید" (همفری بوگارت) و شریکش "آرچر" (جروم کاوان) با داستان مشکوکی درباره ربوده شدن خواهرش توسط معشوق بزرگ‌ترش نزدیک می‌شود، آنها به هیچ یک از حرف‌های او باور ندارند، اما 200 دلار (و کمی توجه به خانم از سمت "آرچر") آنها را وادار به ادامه می‌کند. خوب: آنها در یک چیز حق داشتند - داستان او پر از نقص بود، اما نه به اندازه‌ای که "آرچر" به نقص تبدیل شود و به زودی "اسپید" و پلیس در تلاش برای ردیابی/اجتناب از قاتل هستند در حالی که سعی در تعیین نوعی انگیزه دارند. ستاره‌های فیلم، برای من، به هر حال، "جوئل کایرو" (پیتر لوره) و "گاتمن" (سیدنی گرین‌استریت) هستند، آن مردان باوقار که بیشتر تکه‌های پازل را دارند و به اندازه‌ای که جذاب و دلنشین هستند، خطرناک و زیرک نیز هستند... آیا "اسپید" به عمق معما پی خواهد برد قبل از اینکه به دردسر بیفتد؟ اینجا است که فیلم کمی ضعیف می‌شود - در طرح داستان، خطر چندانی وجود ندارد؛ واقعاً پانزده یا بیست دقیقه آخر کمی ناامیدکننده است - حتی شتابزده. با این حال، بوگارت در این نقش فوق‌العاده است - نمایش او از یک انسان سرخورده و کنجکاو است که اولین نوشیدنی روزش را از همان لیوانی می‌نوشد که روز قبل آخرین نوشیدنی‌اش را از آن نوشیده بود و آستور به عنوان پیوندی که بسیاری از فیلم به آن وابسته است، کارآمد است، هرچند چندان جذاب نیست. این فیلم اکنون 80 ساله است و من هنوز معتقدم که استفاده از یک موسیقی قوی از آدولف دویچ، نورپردازی و افکت‌های فوق‌العاده و البته یک گروه بازیگری قوی با داستان خوب، چیزهایی است که نمی‌توان نادیده گرفت.