فیلم Widow Clicquot 2023

ترکیب تمام عناصر لازم برای ساخت یک فیلم خوب و ادغام صحیح این اجزا، به نوعی شبیه به فرآیند تهیه یک شراب عالی است - و این خود یک پارادوکس است با توجه به موضوع این بیوگرافی سینمایی جذاب از بارب نیکول پونساردین کلیکوت (۱۷۷۷-۱۸۶۶) (هیلی بنت)، سازنده شراب فرانسوی که به عنوان "بانوی بزرگ شامپاین" شناخته می‌شود. پس از فوت همسرش، فرانسوا (تام استوریج)،...

ترکیب تمام عناصر لازم برای ساخت یک فیلم خوب و ادغام صحیح این اجزا، به نوعی شبیه به فرآیند تهیه یک شراب عالی است - و این خود یک پارادوکس است با توجه به موضوع این بیوگرافی سینمایی جذاب از بارب نیکول پونساردین کلیکوت (۱۷۷۷-۱۸۶۶) (هیلی بنت)، سازنده شراب فرانسوی که به عنوان "بانوی بزرگ شامپاین" شناخته می‌شود. پس از فوت همسرش، فرانسوا (تام استوریج)، او کسب‌وکار او را به ارث برد و متعهد شد که به فعالیت در کارخانه شراب‌سازی ادامه دهد و دیدگاه او برای نوآوری را در مواجهه با رقابت سخت سازمان رقیب موئت حفظ کند. اما انجام این کار با توجه به سختی‌های مالی، شکست‌های سالیانه، شیوه‌های تجاری مشکوک رقبا، مسئولیت بزرگ کردن دختر جوانش (سسیلی کلاو) به عنوان یک مادر تنها، شرایط دشوار در دوران ناپلئونی و تردیدهای عمیق دیگران (به‌ویژه پدرشوهر بدبینش، فیلیپ (بن مایلز)) درباره توانایی یک زن در اداره چنین سازمانی، چالش بزرگی بود. کارگردان توماس نپر در جدیدترین اثر خود، تلاش‌های نوآورانه بیوه کلیکوت را برای رسیدگی به این مسائل و همچنین ابتکارات بلندپروازانه‌اش برای تحقق آرزوهای همسر مرحومش را روایت می‌کند، که تا حد زیادی با کمک توزیع‌کننده وفادارش، لوئی (سم رایلی) انجام می‌شود. در روایت این داستان، فیلمساز به‌طور بی‌نقصی رویدادهای چالش‌برانگیز روزمره را با فلش‌بک‌های شخصی ترکیب می‌کند و احساسات قلبی‌ای که مبنای فلسفه کلیکوت در ساخت شراب را تشکیل می‌دهند، بررسی می‌کند. روایت و فیلمنامه به‌خوبی ساخته شده‌اند و ارزش‌های تولید فوق‌العاده دوره‌ای و بازی‌های عالی (به‌ویژه نمایش برجسته بنت) آن را به یک تماشا جذاب و چندوجهی تبدیل کرده است. البته، در نیمه دوم داستان، برخی از قسمت‌ها کمی به حاشیه می‌روند و ممکن است برخی احساس کنند که این اثر در بحث جزئیات فنی ونفیکیشن کمی بیش از حد جزئیات دارد. با این حال، بخش عمده‌ای از این اثر به‌طور متعادل نگه‌داشته شده و به‌طور مؤثری علاقه بیننده را درباره موضوعی که در تاریخ سینما چندان رایج نیست، حفظ می‌کند. علاوه بر این، از منظر فلسفی، این اثر شادی و اشتیاق ذاتی در عمل خلق را جشن می‌گیرد، ایده‌هایی که به ایجاد هر فرم هنری، چه شراب، چه نقاشی و هر آنچه که قادر به تصور و به واقعیت تبدیل کردنش هستیم، مربوط می‌شود. و اگر این بهانه‌ای برای نوشیدن یک جام نیست، نمی‌دانم چه چیزی می‌تواند باشد. هیلی بنت در اینجا تلاش معقولی به عنوان شخصیت اصلی که باید کنترل مزارع شراب همسر مرحومش را در زمانی که جنگ‌های ناپلئونی در حال وقوع بود، حفظ کند، ارائه می‌دهد - و فرانسه در این زمان در وضعیت خوبی نبود و قوانین او اجازه نمی‌داد که زنان حتی بر یک مهمانی شام مدیریت کنند. مرگ فرانسوا (تام استوریج) ملکی را برای او به جا گذاشته که پدرشوهر سابقش، فیلیپ (بن مایلز)، مشتاق به فروش آن به آقای موئت همسایه است، اما با کمک حسابدار "ادوارد" (انسان بون) و توزیع‌کننده زیرک "دروایت" (پل ریس) او مصمم است تا برند خود را از شامپاین توسعه دهد و احتمالاً با خطر بیشتری آن را به بازارهای ثروتمند که آماده‌اند برای شراب بدون "حباب‌های چشم قورباغه‌ای" پول زیادی پرداخت کنند، برساند. چارچوب داستان خوبی در اینجا وجود دارد که تلاش‌های یک زن - و پدر - را برای کنار آمدن با یک مرگ به‌موقع در میان یک محیط جنگی به تصویر می‌کشد. ما از طریق فلش‌بک‌ها کمی می‌آموزیم که ازدواج آنها دوست‌داشتنی بوده اما شوهرش دچار بیماری روانی شده است که فشار زیادی بر این زن و دختر جوانشان وارد کرده است، اما درام به‌دلیل عملکرد نسبتاً غیرالهام‌بخش استوریج و برخی روایت‌های ضعیف، چندان خوب به تصویر کشیده نمی‌شود. بدون شک، فیلم از نظر بصری عالی به نظر می‌رسد و به‌خوبی دشواری‌های کاشت انگور را قبل از بطری کردن این دستگاه‌های انفجاری متحرک و حمل آنها به بازار نشان می‌دهد. همچنین موسیقی متن آن به‌خوبی توسط برایس دسنر ساخته شده است، اما کارگردان توماس نپر بیش از حد به جنبه‌های زیبایی‌شناسی فیلم تکیه کرده و به شخصیت‌پردازی زنی که به وضوح ذهن خود را می‌شناخت و نمی‌خواست میراث همسر محبوبش ناپدید شود - حتی به قیمت ورشکستگی - توجه کمی کرده است. تماشای این فیلم ارزش دارد، اما نمایش آن در سینما واقعاً ارزش افزوده‌ای به این درام تاریخی نیمه‌کاره که به وضوح از فیز نیاز دارد، نمی‌دهد.