فیلم Back to Black 2024

این فیلم «بازگشت به سیاه» به طور کامل در انتقال زندگی ایمی واینهاوس به پرده بزرگ شکست می‌خورد و در تله‌های رایج بیوگرافی‌ها گرفتار می‌شود. این فیلم نه تنها به طور بی‌احترامی حقایق مهمی از زندگی این هنرمند را حذف و تحریف می‌کند، بلکه در انتقال عمق احساسی موسیقی او و چالش‌هایی که با آن‌ها مواجه بود نیز ناکام می‌ماند. با تبدیل داستان او به نسخه‌ای...

این فیلم «بازگشت به سیاه» به طور کامل در انتقال زندگی ایمی واینهاوس به پرده بزرگ شکست می‌خورد و در تله‌های رایج بیوگرافی‌ها گرفتار می‌شود. این فیلم نه تنها به طور بی‌احترامی حقایق مهمی از زندگی این هنرمند را حذف و تحریف می‌کند، بلکه در انتقال عمق احساسی موسیقی او و چالش‌هایی که با آن‌ها مواجه بود نیز ناکام می‌ماند. با تبدیل داستان او به نسخه‌ای سطحی و بی‌ارزش، حتی اجرای قابل توجه ماریسا آبیلا نمی‌تواند از کار ضعیف سم تیلور-جانسن و مت گرین‌هالغ دفاع کند. این فیلم شایسته هیچ توصیه‌ای نیست و تنها به عنوان مثالی از آنچه که باید از آن اجتناب کرد هنگام اقتباس از زندگی یک شخص واقعی به سینما، به حساب می‌آید. نمره: D- قسمت ابتدایی فیلم، یعنی 30 تا 45 دقیقه اول، خوب نیست و شروعی بسیار ناهموار دارد. معرفی شخصیت‌ها احساس طبیعی ندارد و لحظات غیرمنتظره از شخصیت اصلی (که در آن زمان کمی ناخوشایند به نظر می‌رسد) در حال آواز خواندن... مرز بین خنده‌دار و ناراحت‌کننده است. اما از آنجا به بعد، فیلم به طرز خنده‌داری بهبود می‌یابد، به ویژه زمانی که آهنگ اصلی پخش می‌شود، بیشتر از آن لذت بردم. در مورد بازیگران، ماریسا آبیلا به لحاظ بازیگری قابل قبول است، اما من در مورد شباهت او به ایمی واینهاوس مطمئن نیستم. من فقط به طور حداقلی از این موسیقیدان در سال‌های پایانی زندگی‌اش اطلاع دارم و ممکن است در مورد این شباهت اشتباه کنم. لهجه‌اش هم کمی مصنوعی به نظر می‌رسد، هرچند ممکن است این موضوع به همان دلیلی باشد که قبلاً اشاره کردم. احساس می‌کردم که دارم آبیلا را می‌بینم که در حال تقلید از واینهاوس است، نه اینکه واینهاوس توسط آبیلا به تصویر کشیده شود. در بهترین بیوگرافی‌ها، احساس می‌کنم که دارم شخصیتی را که به تصویر کشیده شده تماشا می‌کنم، تقریباً شبیه یک مستند، اما اینجا بیشتر واضح بود که دارم کسی را می‌بینم که در حال بازیگری است، اگر این توضیح منطقی باشد. همین موضوع را می‌توان درباره جک اوکانل نیز گفت؛ من هیچ چیزی درباره بلیک فیلدر-سیویل نمی‌دانم، اما هنوز هم احساس می‌کردم اوکانل به طور واضح در حال تقلید از کسی است. اما نکات مثبتی هم وجود دارد. لزلی منویل عملکرد خوبی از خود ارائه می‌دهد و صحنه‌های او با آبیلا در بهترین لحظات فیلم است. ادی مارسان هم خوب است. همچنین، این فیلم به شکلی که نیاز است باعث می‌شود تا برای شخصیت اصلی اهمیت قائل شوید، حتی اگر این کار چندان هم سخت نباشد. آهنگ‌های معروف واینهاوس، حداقل تمام آن‌هایی که من می‌شناسم، به خوبی به تصویر کشیده شده‌اند؛ من سال‌ها پیش آهنگ «والری» را بسیار دوست داشتم، اما آن آهنگ اصلی واقعاً فوق‌العاده است. بدون شک، زندگی واینهاوس به طرز بسیار غم‌انگیزی پیش رفت. می‌دانستم که او نسبتاً جوان فوت کرده است، اما وقتی در اپیلاگ می‌خوانم که او در 27 سالگی درگذشت، واقعاً ضربه‌ای سخت می‌خورد... چه هدر رفتن بزرگی. اما در مورد خود این فیلم، متأسفانه چندان خوب نیست.