فیلم Breaking the Waves 1996

این فیلم از همه لحاظ زشت است و به هوش ما توهین می‌کند. برای من، سینما هنری است که داستان‌های خوبی را روایت می‌کند، چه داستان‌های خیالی، چه واقعی یا ترکیبی از آن‌ها. سینما نقش اجتماعی روشنی دارد و اغلب مردم را به تفکر وا می‌دارد یا سوالات دشواری را مطرح می‌کند. اما کارگردانانی وجود دارند که به نظر می‌رسد فقط از جنجال‌ها بهره‌برداری می‌کنند و...

این فیلم از همه لحاظ زشت است و به هوش ما توهین می‌کند. برای من، سینما هنری است که داستان‌های خوبی را روایت می‌کند، چه داستان‌های خیالی، چه واقعی یا ترکیبی از آن‌ها. سینما نقش اجتماعی روشنی دارد و اغلب مردم را به تفکر وا می‌دارد یا سوالات دشواری را مطرح می‌کند. اما کارگردانانی وجود دارند که به نظر می‌رسد فقط از جنجال‌ها بهره‌برداری می‌کنند و سعی می‌کنند با shocking یا تحت تاثیر قرار دادن مخاطب، توجه‌ها را به بدترین و خودخواهانه‌ترین دلایل جلب کنند. لارس فون تریر از این دسته است: او عاشق جنجال‌های خوب است و به انتقادات اهمیتی نمی‌دهد، به شرطی که در مورد او صحبت شود. به همین دلیل من او را دوست ندارم و او را کارگردان خوبی نمی‌دانم. داشتن استعداد کافی نیست، باید بدانید که چگونه از آن استفاده کنید. در بسیاری از دیگر فیلم‌های این کارگردان، سکس مرکز ثقل داستان است: فیلمنامه با معرفی زنی فوق‌العاده naïve و مطیع آغاز می‌شود که در یک جامعه مذهبی تنگ‌نظر در شمال اسکاتلند زندگی می‌کند. هر کسی که بخواهد کاتولیک‌ها را به خاطر پیروی از محافظه‌کاری که امروز جایی ندارد، مورد انتقاد قرار دهد، باید با این جامعه مذهبی پروتستان آشنا شود، جایی که من به عنوان یک کاتولیک محافظه‌کار احساس می‌کنم در ایران یا افغانستان هستم. واضح است که کارگردان، که یک بی‌خداست، خواسته است تا وحشت خود را نسبت به دگماتیسم مذهبی به طور کلی نشان دهد. این یک راه برای "کاریکاتور کردن" دین و بیان نظر شخصی‌اش بود. این زن جوان، که innocence او به قدری مطلق است که احتمالاً باور دارد با نشستن روی صندلی‌ای که قبلاً یک مرد از آن استفاده کرده، می‌تواند باردار شود، با یک مرد مدرن خارجی که در یک سکو نفتی کار می‌کند، ازدواج می‌کند. و او سکس را کشف می‌کند. و او عاشق سکس می‌شود و خود را به عشق می‌دهد. تمام این‌ها زیباست تا روزی که او دچار یک حادثه جدی می‌شود. از آنجا که ممکن است او توانایی باروری‌اش را از دست بدهد، از او می‌خواهد که با مردان دیگر ملاقات کند و "خودش را تسکین دهد". به طور طبیعی، او وحشت‌زده می‌شود و او را قانع می‌کند که این به بهبود او کمک خواهد کرد. و برخلاف هر منطق معقولی، او این را باور می‌کند و به بزرگترین لبرال در اسکاتلند تبدیل می‌شود. ما باید بر سر یک چیز توافق کنیم: این فیلم نشان می‌دهد که حتی احمق‌ترین داستان‌ها هم می‌توانند در کن فیلم دریافت کنند و اینکه یک تماشاگر وجود دارد که می‌تواند کامل‌ترین ابلهی را که یک فیلم می‌تواند به آن‌ها ارائه دهد، مصرف کند. علاوه بر مسخره کردن دین به روشی که برای هر مؤمنی توهین‌آمیز است، فکر می‌کنم این فیلم به منطق و عقلانیت تصمیمات شخصیت‌ها اهمیتی نمی‌دهد. اگر با چاقو خودم را بزنم، قطعاً سعی می‌کنم مطمئن شوم که این دوباره اتفاق نمی‌افتد چون خطرناک است، اما آنچه فیلم پیشنهاد می‌دهد این است که من برعکس عمل کنم و به عمد خودم را بزنم، به این باور که با این کار دارم سرطان یک عزیز را درمان می‌کنم. این به قدری احمقانه است که شایسته هیچ درجه‌ای نیست. فون تریر، در یک عمل از غرور کامل intellectual، به هوش ما توهین می‌کند. من حتی نیازی به صحبت درباره نحوه نادرست و غیرحرفه‌ای که فیلم به عشق و احساسات انسانی نزدیک می‌شود، ندارم. از نظر فنی، این یک فیلم ارزان است. ارزان‌تر از بدترین فیلم‌های مستقل. ما تولیدی شایسته نام نداریم، فیلم‌برداری وحشتناک است و فیلم‌برداری به قدری آماتورانه است که حتی من هم می‌توانم بهتر از این کار کنم. ریتم سنگین و کند است، مانند یک مراسم تشییع جنازه غم‌انگیز. استلان اسکارشگارد، بازیگری که به او احترام می‌گذارم، کمی شهرت به فیلم می‌دهد و استعدادش را نشان می‌دهد، اما شخصیت او شایسته تحقیر است. در یک تلاش دراماتیک فوق‌العاده، امیلی واتسون شایسته ستایش برای تعهدش است، اما شاید این فیلم فراموش‌نشدنی‌ترین فیلم این بازیگر باشد.