فیلم An American Werewolf in London 1981

بهترین فیلم ترسناک دهه هشتاد این فیلم واقعاً یک گوهر است. همزمان خنده‌دار و ترسناک - جان لندیس احساسات ما را مانند یک ویولن به دست گرفته است. او تمام رشته‌های این احساسات را در دست دارد و ما نمی‌دانیم کدام رشته را بعدی خواهد کشید. از مناظر ترسناک حومه یورکشایر در صحنه‌های ابتدایی گرفته تا کابوس‌های وحشتناک دیوید در بیمارستان، و از گفت‌و‌گوهای خنده‌دار زامبی‌ها تا...

بهترین فیلم ترسناک دهه هشتاد این فیلم واقعاً یک گوهر است. همزمان خنده‌دار و ترسناک - جان لندیس احساسات ما را مانند یک ویولن به دست گرفته است. او تمام رشته‌های این احساسات را در دست دارد و ما نمی‌دانیم کدام رشته را بعدی خواهد کشید. از مناظر ترسناک حومه یورکشایر در صحنه‌های ابتدایی گرفته تا کابوس‌های وحشتناک دیوید در بیمارستان، و از گفت‌و‌گوهای خنده‌دار زامبی‌ها تا قتل‌عام نهایی در لندن - این فیلم هرگز اجازه نمی‌دهد که تنفس کنیم. چند فیلم را می‌توان یافت که در آن کرمیت قورباغه در صحنه‌ای با میوتنت‌های مسلح به تفنگ که به سبک نازی‌ها لباس پوشیده‌اند، هم‌نشینی کند؟ "مواظب ماه باشید، بچه‌ها." بسیار ترسناک و خنده‌دار حتی ۳۸ سال بعد. صحنه تبدیل شدن او به گرگینه واقعاً فوق‌العاده بود، اما همچنین بسیار دردناک. شما به‌طور واقعی صدای ترکیدن هر استخوان در بدن او و تغییر شکل و جابجایی اعضای داخلی‌اش را می‌شنوید. هیچ فیلم گرگینه دیگری نتوانسته است آن صحنه را شکست دهد و هرگز هم نخواهد توانست. آهنگ "Bad Moon Rising" هم بر زیبایی این صحنه افزوده است. کار Rick Baker در زمینه گریم شگفت‌انگیز است. او واقعاً جانور اصلی اینجا است. یک کلاسیک ترسناک از دهه هشتاد! داستان به خوبی نوشته شده بود، جلوه‌های ویژه شگفت‌انگیز بودند و جنی آگاتر واقعاً جذاب بود! هرچند پایان فیلم کمی شتاب‌زده بود - درست مانند "گرگ‌نما"، شخصیت اصلی می‌میرد و فیلم همین‌طور تمام می‌شود! نکته عجیب‌تر این است که در طول تیتراژ پایان، آهنگی شاداب پخش می‌شود، درست بعد از اینکه ما بدن بی‌جان دیوید را می‌بینیم. پایان فیلم تنها نقد من است. بقیه فیلم واقعاً خوب بود. "دیوید" (دیوید ناتون) و دوستش "جک" (گریفین دان) در حال گشت‌وگذار در بریتانیا هستند که تصمیم می‌گیرند در یک میخانه توقف کنند. آن‌ها به اندازه یک دوز کلاپ در آنجا خوشامد نیستند و پس از چند دقیقه صحبت با مردم محلی تصمیم می‌گیرند بهتر است که به راه خود ادامه دهند. اما کسانی که در داخل هستند می‌دانند که بیرون چقدر خطرناک خواهد بود - و پسرها به زودی متوجه می‌شوند. این "دیوید" است که در بیمارستان بیدار می‌شود، با چند علامت خراش مرموز، کابوس‌ها و ادعای اینکه مورد حمله یک سگ وحشی قرار گرفته است. هیچ‌کس واقعاً به او باور ندارد و به هر حال، توجه او به زودی معطوف پرستار "الکس" (جنی آگاتر) می‌شود که او را برای شام می‌بیند و هرگز او را ترک نمی‌کند. خوشبختانه او شب‌ها کار می‌کند، وگرنه ممکن بود متوجه شود که معشوقش فقط به کمی گاز گرفتن ملایم بسنده نمی‌کند. با افزایش تعداد اجساد در لندن، او نمی‌داند شب‌ها کجا می‌رود (بیدار شدن برهنه در محوطه گرگ‌ها در باغ‌وحش ممکن است آخرین straw باشد) اما هرچه تلاش می‌کند، نمی‌تواند مقامات را با ادعاهایش درگیر کند. شاید تنها دکتر "هیرش" (جان وودوین) باشد که باور دارد چیزی غیرعادی در حال وقوع است - اما آیا او می‌تواند قبل از اینکه "دیوید" به خود یا دیگران آسیب بزند، کمک کند؟ دیوید هر بار که پیش می‌رود، به طور فزاینده‌ای برهنه‌تر می‌شود و با اشتیاق به روح این کمدی ترسناک لذت می‌برد. تعجب می‌کنم اگر مردی برهنه در یک بوته حتی از بالن‌های یک پسر صحبت کند چه اتفاقی می‌افتد! فیلم در پایان کمی از شتاب می‌افتد و بازی آگاتر واقعاً از "بچه‌های راه‌آهن" (۱۹۷۰) تکامل نیافته است، اما جلوه‌های بصری به ویژه هنگام طلوع ماه کامل به خوبی عمل می‌کنند!