فیلم Dressed to Kill 1980

دست‌نوشته‌ی «دست‌پوش‌دار» به کارگردانی و نویسندگی برایان دی‌پالما، با بازی مایکل کین، آنجی دیکینسون، نانسی آلن، کیت گوردون و دنیس فرانز همراه است. موسیقی اثر پینو دوناژیو و فیلم‌برداری آن به عهده‌ی رالف دی. بود است. دی‌پالما با این فیلم به تعهد خود به آثار هیجان‌انگیز آلفرد هیچکاک ادامه می‌دهد و با این تکه‌ی شهوانی و شگفت‌انگیز در دنیای سینما، داستانی را روایت می‌کند که در...

دست‌نوشته‌ی «دست‌پوش‌دار» به کارگردانی و نویسندگی برایان دی‌پالما، با بازی مایکل کین، آنجی دیکینسون، نانسی آلن، کیت گوردون و دنیس فرانز همراه است. موسیقی اثر پینو دوناژیو و فیلم‌برداری آن به عهده‌ی رالف دی. بود است. دی‌پالما با این فیلم به تعهد خود به آثار هیجان‌انگیز آلفرد هیچکاک ادامه می‌دهد و با این تکه‌ی شهوانی و شگفت‌انگیز در دنیای سینما، داستانی را روایت می‌کند که در آن یک زن بلوند با تیغ به دنبال قربانیانش در شهر است. یک پروستیتوت سطح بالا، یک روانپزشک و پسر یکی از قربانیان تلاش می‌کنند تا قبل از آنکه خودشان به دست قاتل بلوند بیفتند، معما را حل کنند. دی‌پالما همه چیز را به تماشاچیان می‌دهد و با خوشحالی دکمه‌های احساسات آن‌ها را فشار می‌دهد. او از تمام ابزارها و ترفندهای خود استفاده می‌کند تا بیشترین تأثیر را بگذارد و با ترکیب تعدادی از عناصر ژانر، نئونویر بسیار استایلیزه‌ای را به تصویر می‌کشد که با انتظارات تماشاچیان بازی می‌کند. داستان دیوانه‌وار است، اما دی‌پالما با مهارت فراوانی افراط‌های داستان را با کار دوربین virtuoso ترکیب می‌کند و به این ترتیب، با استفاده از موسیقی دوناژیو، حواس تماشاچی را به وجد می‌آورد. غیرقابل پیش‌بینی است که این فیلم به لحاظ جنسی و خشونت‌آمیز است، از آغاز داغ آن که در چندین جا جنجال‌آفرین بود، تا پایانی که دی‌پالما به خود ادای احترام می‌کند. با این حال، این فیلم همچنان به زمان‌هایی برای تعلیق دراماتیک و عرفان خطرناک نیز می‌پردازد. این شامل یک قسمت طولانی از فیلم است که در آن آلن به طور بی‌امان از خطرات سیستم مترو پیگیری می‌شود و یک صحنه در گالری هنری بدون دیالوگ به تصویر کشیده می‌شود که ما را در چشم‌های گیج دیکینسون قرار می‌دهد. سپس صحنه‌ی کلیدی قتل وجود دارد، یک نمایش دیوانه‌وار از بریدن و خونریزی کاریکاتوری، که به عمد افراطی است و به دنبال آن تعلیق فشرده‌ای قرار دارد که بقیه‌ی فیلم را شکل می‌دهد. دی‌پالما و بازیگران اصلی در این فیلم از کار با چنین متریال زشت لذت می‌برند. آیا «دست‌پوش‌دار» فوبیک و زن‌ستیزانه است؟ بسیاری از مردم چنین اعتقادی دارند و در واقع هنگام انتشار فیلم، دی‌پالما تحت انتقادات گروه‌های اقلیت قرار گرفت. اما شخصاً در میان این زشتی، احساس می‌کنم که نظری به خطرات خیال‌پردازی فراتر از دامنه‌ی خود و یا خیانت وجود دارد، شاید حتی این که آمریکا خود مسئول رفتار با زنان در فیلم‌هاست. البته ممکن است این فقط دی‌پالما باشد که در حال بازیگوشی است و در حالی که دیگران آرامش خود را از دست می‌دهند، به سادگی می‌خندد. در نهایت، این فیلم با تنش‌هایی که دی‌پالما به خوبی در آن به تصویر می‌کشد، جذاب است و به همین دلیل است که «دست‌پوش‌دار» بالاتر از بسیاری از فیلم‌های دیگر قرار می‌گیرد. این فیلم بر روی اعصاب بازی می‌کند.