فیلم Black Rain 1989

باران سیاه توسط ریدلی اسکات کارگردانی و توسط کریگ بولوتین و وارن لوئیس نوشته شده است. در این فیلم بازیگران معروفی چون مایکل داگلاس، اندی گارسیا، کن تاکاکورا، کیت کاپشاو، یوساکو ماتسودا و تومیسابورو واکایاما به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی این فیلم اثر هانس زیمر و فیلم‌برداری آن با کارگردانی یان د بونت انجام شده است. پس از آنکه دو پلیس نیویورکی، نیک کونکلین (با بازی...

باران سیاه توسط ریدلی اسکات کارگردانی و توسط کریگ بولوتین و وارن لوئیس نوشته شده است. در این فیلم بازیگران معروفی چون مایکل داگلاس، اندی گارسیا، کن تاکاکورا، کیت کاپشاو، یوساکو ماتسودا و تومیسابورو واکایاما به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی این فیلم اثر هانس زیمر و فیلم‌برداری آن با کارگردانی یان د بونت انجام شده است. پس از آنکه دو پلیس نیویورکی، نیک کونکلین (با بازی داگلاس) و چارلی وینسنت (با بازی گارسیا)، یک روان‌پریش با شمشیر به نام ساتو کوجی (با بازی ماتسودا) را دستگیر می‌کنند، مأموریت دارند او را به اوزاکا در ژاپن منتقل کنند. از اینجا به بعد، آنها وارد جنگی می‌شوند که در دنیای زیرزمینی ژاپن در حال شکل‌گیری است. خوش آمدید به برادر کوچکتر بلید رانر، باران سیاه، فیلمی از ریدلی اسکات که احساس می‌کنم هرگز به اندازه شایستگی‌اش مورد توجه قرار نگرفته است. از بیرون، این فیلم به نظر یکی از آن فیلم‌های پلیسی دهه 1980 می‌رسد، جایی که پلیس اصلی در آستانه سقوط قرار دارد و شریکش صدای عقل و منطق است. با این حال، اسکات (که در زمان تأخیر در کارگردانی به جای پل ورهوفن وارد عمل شد) به عادی بودن در درام پلیسی علاقه‌ای نداشت و به پتانسیل تقابل فرهنگی قاره‌ای و امکان به کارگیری مهارت‌های بصری‌اش توجه داشت. بله، درخشش نئون اوزاکا و کثیفی و زباله‌های نیویورک جاذبه اصلی این فیلم هستند، اما شخصیت‌پردازی‌ها نیز برای درام غنی هستند، با این که اسکات زمان زیادی را صرف معرفی شخصیت اصلی می‌کند. ما از مشکلات کونکلین آگاهیم و می‌دانیم دوستی‌اش با چارلی چقدر محکم است، و وقتی اوضاع در اوزاکا تیره و تار می‌شود، می‌فهمیم که چرا کونکلین به یک وضعیت مرگ و زندگی می‌پردازد. از لحاظ بصری، اسکات فیلم را با مکان‌های تنگ، خیابان‌های بخارآلود، ویرانه‌های صنعتی و خورشیدهای خونین احاطه کرده است، در حالی که شخصیت اصلی‌اش مردی است با پوشش بارانی و ریش که هنوز هم به طرز شیطنت‌آمیزی خنک به نظر می‌رسد. شاید تصویر اوزاکا بیشترین تأثیر را داشته باشد، زیرا این یک خلق بیگانه برای ماست، همان‌طور که برای کونکلین نیز هست، و فاصله نادانی بین آمریکا و ژاپن در سال 1989 همچنان بسیار زیاد بود. نکات منفی؟ با مدت زمان کمی بیش از دو ساعت، فیلم دوره‌هایی از ضعف دارد که در آن‌ها ویرایش بهتری می‌توانست مفید باشد؛ اگرچه نسخه اصلی اسکات به طور قابل توجهی طولانی‌تر بود، این سوال را پیش می‌آورد که آیا می‌توانستیم بیشتر از آن برای تقویت تقابل فرهنگی بین پلیس‌های کونکلین و ماتسوموتو (تاکاکورا) انجام دهیم؟ مشکل دیگری که وجود دارد این است که شخصیت کاپشاو به خوبی نوشته نشده است، که خطایی است چون او تنها شخصیت زن قابل توجه در یک فیلم دو ساعته است. آیا بخش بیشتری از شخصیت او در اتاق تدوین حذف شده است؟ احتمالاً، زیرا اکنون او تنها یک نماد زیبایی است، که جای تأسف دارد زیرا آنچه که از او داریم، نشان‌دهنده یک بازی خوب از کاپشاو است. ریدلی اسکات باران سیاه را از یک تریلر ساده به چیزی با لایه‌های بیشتر تبدیل می‌کند. درست است که بیشتر سبک است تا محتوا (اما چه سبکی)، اما هنوز هم تضادهای جالبی از کشورها و تعاملات انسانی با ارزش قابل قبول وجود دارد.