مستند Ernest Cole: Lost and Found 2024

مستندسازی از جنایات اجتماعی، سیاسی و قومی بدون شک یک عمل شجاعانه و مهم است، به‌ویژه زمانی که به آگاهی عموم در مورد وقایع وحشتناک در حال وقوع کمک می‌کند. با این حال، این کار می‌تواند تأثیر زیادی بر افرادی که این حوادث را ثبت می‌کنند، داشته باشد، همان‌طور که در توصیف‌های گرافیکی موجود در گزارش‌های آنها دیده می‌شود. این موضوع به‌ویژه در مورد عکاس...

مستندسازی از جنایات اجتماعی، سیاسی و قومی بدون شک یک عمل شجاعانه و مهم است، به‌ویژه زمانی که به آگاهی عموم در مورد وقایع وحشتناک در حال وقوع کمک می‌کند. با این حال، این کار می‌تواند تأثیر زیادی بر افرادی که این حوادث را ثبت می‌کنند، داشته باشد، همان‌طور که در توصیف‌های گرافیکی موجود در گزارش‌های آنها دیده می‌شود. این موضوع به‌ویژه در مورد عکاس اهل آفریقای جنوبی، ارنست کول (۱۹۴۰-۱۹۹۰) صدق می‌کند، که در اوایل دهه ۱۹۶۰ تصاویر زنده و نگران‌کننده‌ای از آپارتاید در وطنش ثبت کرد. او در حین ثبت این وقایع، جانش را به خطر انداخت و اغلب مجبور به عکاسی مخفیانه و در حال فرار بود. با این حال، کول موفق شد تصاویری صادقانه از رفتارهای نگران‌کننده‌ای که شهروندان سیاه‌پوست در دستان جمعیت بی‌رحم و بی‌احساس سفیدپوست دریافت می‌کردند، ضبط کند، که گاهی با همکاری دیگر آفریقایی‌ها همراه بود. کول در نهایت به ایالات متحده گریخت و به‌دلیل انتشار کتاب «خانهٔ بندگی» (۱۹۶۷) که عکاسی‌های او از وحشی‌گری‌های آپارتاید را به تصویر می‌کشید، از سوی مقامات آفریقای جنوبی تبعید شد. این کتاب بعداً در وطنش ممنوع شد. اما وقتی به ایالات متحده رسید، کول با ناامیدی مواجه شد زیرا متوجه شد در جنوب آمریکا نیز تبعیض قانونی مشابهی تحت قوانین جیم کرو بر سیاه‌پوستان حاکم است. این ناامیدی، به همراه احساس عمیق دلتنگی و شروع افسردگی، او را از کار عکاسی که او را مشهور کرده بود، دور کرد. در دو دهه بعد، او به‌طور بی‌هدف در مکان‌های مختلفی از جمله سوئد و جاهای دیگر حرکت می‌کرد و در نهایت به ایالات متحده بازگشت، به تدریج به حاشیه رانده شد (از جمله ناپدید شدن اسرارآمیز آرشیو عکاسی‌اش) و قبل از مرگش در سال ۱۹۹۰، بی‌خانمان شد. نویسنده و کارگردان، راول پک، بیوگرافی کول را از طریق روایت عمدتاً اول‌شخص و با استفاده از واژه‌ها و عکس‌های او مستند کرده است که رویکرد جدیدی برای ارائه داستانش به شمار می‌آید. در نیمه اول فیلم، این تولید با موفقیت در این زمینه عمل می‌کند. اما در نیمه دوم، فیلم مسیر خود را گم می‌کند. رویکرد روایت زمان‌خطی که در ابتدای فیلم استفاده شده، به‌طور مکرر به نفع یک زمان‌بندی نامنسجم رها می‌شود. علاوه بر این، گاهی اوقات کلمات کول تکراری می‌شوند و جزئیات مربوط به کناره‌گیری هنری‌اش (و اثرات مرتبط با آن تصمیم) مبهم و توضیح‌ناپذیر باقی می‌ماند، و بسیاری از قطعات معما به طرز نادری گم شده‌اند. همچنین این موضوع عجیب است که کول به طریقی می‌تواند نظراتی درباره وقایعی که بعد از مرگش رخ داده‌اند، ارائه دهد، مانند کشف معجزه‌آسا و غیرقابل توضیح بسیاری از مواد آرشیوی‌اش در یک بانک سوئدی در سال ۲۰۱۷. متأسفانه، این تغییرات در مسیر داستان، تمام حسن‌نیت‌هایی که کارگردان در ابتدای فیلم تلاش کرده بود تا ایجاد کند، تضعیف می‌کند. این تحولات به‌طور قطع گیج‌کننده هستند، زیرا بر جنبه‌های خاصی از فیلم که در اوایل خوب عمل کرده بودند، تأثیر می‌گذارند، مانند ویرایش ماهرانه که در بخش‌های پایانی به خوبی عمل نمی‌کند. با این حال، تعدادی از عناصر در طول فیلم به‌طور مداوم قوی باقی می‌مانند، مانند روایت جذاب لکیث استنفیلد به‌عنوان شخصیت اصلی، موسیقی متن فوق‌العاده الکسی آگیوی و انتخاب خوب عکس‌ها و فیلم‌های آرشیوی که برای روایت داستان کول استفاده شده‌اند. اگر این فیلم در نیمه دوم به خوبی نیمه اول تنظیم می‌شد، قطعاً مستند فوق‌العاده‌ای می‌شد. اما در حال حاضر، این احساس وجود دارد که این اثر تنها نیمه‌کاره است، نتیجه‌ای قابل تأمل برای داستانی جذاب درباره یک شخصیت بااستعداد و مرموز.