فیلم Bambi: The Reckoning 2025

یک ماشین کشتار مانند «انتقام‌جوی سمی» که تمام غم و خشم نسل‌های گذشته را به‌صورت فیزیکی تجلی بخشیده، به عنوان یک ضدقهرمان ترسناک جذاب به نظر می‌رسد؛ نوعی جیسون وورهیز چهارپایی... اگرچه ممکن است به نظر برسد که این کار آسان است، اما دستیابی به کمدی با طراوت و پر از شوخی‌های تلخ و هولناک در ژانرهایی مانند ترس و علمی تخیلی، هنری دشوار است. این...

یک ماشین کشتار مانند «انتقام‌جوی سمی» که تمام غم و خشم نسل‌های گذشته را به‌صورت فیزیکی تجلی بخشیده، به عنوان یک ضدقهرمان ترسناک جذاب به نظر می‌رسد؛ نوعی جیسون وورهیز چهارپایی... اگرچه ممکن است به نظر برسد که این کار آسان است، اما دستیابی به کمدی با طراوت و پر از شوخی‌های تلخ و هولناک در ژانرهایی مانند ترس و علمی تخیلی، هنری دشوار است. این کار نیازمند مدیریت دقیق ریتم و پایداری یکنواخت است - نه necessarily در سرعت بالای یک کمدی عجیب، اما قطعاً باید به‌طور منظم لحظات خوشایند و هولناک را ارائه دهد و در عین حال داستان را پیش ببرد. متاسفانه، در چهارمین فیلمش، کارگردان دن آلن تنها در حدود نیمی از زمان این کار را به‌خوبی انجام می‌دهد و داستانی پیچیده و شیطانی از رمان کلاسیک «فلکس سالتن» در سال 1923 درباره یک غزال یتیم را روایت می‌کند. در این نسخه ترسناک، یک مادر مطلقه (روکسان مک‌کی) و پسر 13 ساله‌اش (تام ملهرون) در حال سفر برای دیدن خانواده همسرش هستند، بعد از اینکه شوهر سابقش (آدریان رلپ) ناگهان قولش را برای گذراندن آخر هفته با پسرش می‌شکند. اما سفر آنها زمانی قطع می‌شود که اتومبیلشان در یک جاده دورافتاده به‌طرز وحشیانه‌ای توسط یک آهو بالغ و جهش‌یافته مورد حمله قرار می‌گیرد. این موجود که شبیه چیزی از فیلم‌های «پارک ژوراسیک» است، با افکت‌های ویژه ضعیف‌تری همراه است ولی پاهای بسیار شیکی دارد که به طراحی جلد آلبوم «تاتو یو» از رولینگ استونز شباهت دارد. این هیولای جنگلی نه تنها به دنبال مادر و پسر است، بلکه به سایر اعضای خانواده نیز حمله می‌کند، از جمله مادربزرگ خانواده (نیکولا رایت) که به نوعی دمانس مبتلا است اما به‌طرز عجیبی رابطه‌ای روانی با بامبی دارد. این سناریو با گروهی از شکارچیان که مأموریت دارند این موجود را به دام بیندازند یا بکشند، پیچیده‌تر می‌شود. به‌علاوه، تعدادی از حیوانات وحشی دیگر نیز که به‌طرز مرموزی جهش یافته‌اند، در داستان نقش دارند. دلایل پشت این شکار تا اواسط فیلم روشن نمی‌شود، اما توجیهی برای بسیاری از داستان فراهم می‌کند. اگرچه عناصر کمدی فیلم به‌خوبی اجرا شده‌اند، اما تعداد آنها کافی نیست و ارتباطشان با یکدیگر کمی شل و ول است. همچنین، داستان به‌قدری قابل پیش‌بینی است که حدس زدن اینکه چه کسی کشته می‌شود و چه کسی زنده می‌ماند، آسان است. در نهایت، فیلم لحظات لمسی و احساسی غیرمنتظره‌ای نیز دارد که به‌عنوان نقطه مقابل گرافیک خشونت‌آمیز موجود در فیلم عمل می‌کند. در مجموع، اگر به دنبال ترکیب ترس و طنز تاریک هستید، این فیلم از سازندگان «وینی د پو: خون و عسل» احتمالاً شما را راضی خواهد کرد، هرچند ممکن است از مدت زمان کوتاه آن ناراضی باشید. با پایان فیلم، ممکن است هنوز با نفس عمیقی بگویید: «ای خدای من!»