فیلم Rapid Fire 1992

این فیلم در کنار **پادشاه نیویورک** به عنوان دنباله‌ای روحی و نه‌چندان مستقیم از **سال اژدها** قرار می‌گیرد. بیایید چند شخصیت مشابه را در شیکاگو قرار دهیم، با بازی ری‌مون جی بری که به‌طور اساسی در همان نقش (هرچند اکنون با فساد بیشتر و ارتباط با FBI) بازی می‌کند و به‌جای بارون مواد مخدر تایلندی که جان لون به دیدنش رفته بود، با تزی ما...

این فیلم در کنار **پادشاه نیویورک** به عنوان دنباله‌ای روحی و نه‌چندان مستقیم از **سال اژدها** قرار می‌گیرد. بیایید چند شخصیت مشابه را در شیکاگو قرار دهیم، با بازی ری‌مون جی بری که به‌طور اساسی در همان نقش (هرچند اکنون با فساد بیشتر و ارتباط با FBI) بازی می‌کند و به‌جای بارون مواد مخدر تایلندی که جان لون به دیدنش رفته بود، با تزی ما عوضش کنیم و حالا پسر بروس لی را هم به ترکیب اضافه کنیم. کارگردان ترسناک دوایت اچ لیتل (که به تازگی از فیلم اکشن موفق **علامت‌گذاری شده برای مرگ** خارج شده) را بیاوریم و ببینیم چه به دست می‌آوریم؟ خوب، نتیجه‌ها قطعاً ترکیبی از نکات مثبت و منفی هستند. در حالی که صحنه‌های اکشن به‌طور کلی قابل قبول هستند، داستان واقعاً هیچ سورپرایزی برای ما ندارد. رابطه عاشقانه بین براندون و یک افسر پلیس زن به شدت ناامیدکننده است و دینامیک پدر-پسری که او با پلیس خشن پاورز بوث دارد نیز به‌طرز مشابهی اجباری و غیرطبیعی به نظر می‌رسد. همچنین، چرا یک محموله بزرگ مواد مخدر چینی باید از بندر شیکاگو وارد شود در حالی که هر نقطه‌ای در سواحل غربی ۱۰۰۰ برابر مناسب‌تر بود؟ پر از ترفندهای داستانی، به‌علاوه یک فلش بک احمقانه به میدان تیان‌آن‌من، نوشتاری احمقانه را به نمایش می‌گذارد که جدی گرفتنش را دشوار می‌کند. با این حال، براندون لی، هرچند هنوز کمی خام به نظر می‌رسد، به‌طرز شگفت‌انگیزی در نقش اصلی جذاب است. شخصیت او به‌طرز قابل توجهی انسانی شده و نحوه مدیریت او در صحنه‌های متعدد هنرهای رزمی باعث می‌شود که از مرگ زودهنگامش بیشتر افسوس بخوریم. نکات قوت اکشن دوایت در اوایل فیلم با یک تیراندازی بسیار الهام گرفته از جان وو در یک گالری هنری آغاز می‌شود و اوج خود را در میانه فیلم با گروهی بدشانس از مافیاهای ایتالیایی که رستوران تحت محاصره‌شان را به دژ تبدیل می‌کنند، می‌رسد. نیک مانکوزو، آنتاگونیست اصلی فیلم، به‌طرز شگفت‌انگیزی به عنوان یک مافیا رئیس ضعیف و قابل قبول می‌درخشد. تماشای او بسیار سرگرم‌کننده است و متأسفانه شخصیت او قبل از بخش سوم فیلم از آن خارج می‌شود که این بخش به‌طور مستقیم به جان وو حمله می‌کند و یک نبرد کلیشه‌ای با ریسک پایین در یک... لاندری / کارخانه چینی (؟؟؟) به نمایش می‌گذارد. هرچند تزی ما و ال لیونگ فرصت‌های خوبی برای تمرین هنرهای رزمی با براندون دارند، اما هنوز دیدن او در یک مبارزه تن به تن با غول بزرگی به نام تونی لانگو در آن صحنه رستوران میانه فیلم بسیار سرگرم‌کننده‌تر است. در مجموع، **آتش سریع** دارای اکشن سرگرم‌کننده به سبک دهه ۸۰ و اوایل ۹۰ است و در کنار فیلم‌هایی مانند **معامله خام** و **سخت برای کشتن** از نظر کیفیت قرار می‌گیرد. اگر این فیلم به یک فیلمنامه ضعیف که خیلی زود کارت‌هایش را رو می‌کند، دچار نشده بود، می‌توانست خیلی بیشتر از این باشد. باید به فیلم پایانی براندون **قناری** بسپاریم تا در نهایت اکشن مورد نظر را ارائه دهد و یکی از کوتاه‌ترین و امیدوارکننده‌ترین کارهای هالیوود را تعریف کند.