فیلم Strange Days 1995

یک دیستوپیای علمی-تخیلی با یک طرح توطئه سیاسی خوب که سینما ترجیح داد فراموش کند. به نظر می‌رسد حداقل بیست فیلم درباره هزاره دیده‌ام که زمان‌ها را با بدبینی زیادی نشان می‌دهند. در این مورد خاص، پایان هزاره زمانی است پر از آشفتگی اجتماعی و سیاسی، جایی که جامعه بدون یک مسیر مشخص حرکت می‌کند و به لذت‌های زودگذر و اعمال مجرمانه واگذار شده است. و...

یک دیستوپیای علمی-تخیلی با یک طرح توطئه سیاسی خوب که سینما ترجیح داد فراموش کند. به نظر می‌رسد حداقل بیست فیلم درباره هزاره دیده‌ام که زمان‌ها را با بدبینی زیادی نشان می‌دهند. در این مورد خاص، پایان هزاره زمانی است پر از آشفتگی اجتماعی و سیاسی، جایی که جامعه بدون یک مسیر مشخص حرکت می‌کند و به لذت‌های زودگذر و اعمال مجرمانه واگذار شده است. و در میان تمام این فروپاشی اخلاق و ارزش‌ها، یک مکانیزم ظهور می‌کند که امکان ثبت خاطرات و حس‌های فردی را برای کاربر فراهم می‌کند، که منجر به بازار سیاه ضبط‌های غیرقانونی از جنایات، روابط جنسی و اعمال بحث‌برانگیز می‌شود: بنابراین، مردی که هرگز دزدی نکرده، کسی را نکشته یا به همسرش خیانت نکرده، می‌تواند همه این‌ها را بدون لزوم انجام دادن تجربه کند. اما چه اتفاقی می‌افتد وقتی یک ضبط، شواهدی از یک قتل را در خود دارد؟ این فیلم دارای ویژگی‌هایی است و داستانی را ارائه می‌دهد که علمی-تخیلی، تریلر سیاسی و کمی رمانتیک را در هم می‌آمیزد، در ترکیبی که به خوبی با گذشت زمان سازگار شده است، حتی با این‌که اکنون به‌طور قطعی وارد هزاره شده‌ایم. این پروژه از سال 1985 آغاز شد و یکی از معدود نتایج همکاری (حرفه‌ای و عاشقانه) کاترین بیگلو و جیمز کامرون است. او ایده‌های فیلمنامه را داشت و او با کارگردانی شیک، فیلم‌برداری تأثیرگذار و تاریک، جلوه‌های بصری و ویژه مؤثر و طراحی لباس و صحنه‌ای که به شدت تحت تأثیر زیبایی‌شناسی پانک و متال است، ما را مطمئن می‌کند. فیلم نامش را از یک آهنگ گروه "Doors" گرفته و با شکست عظیم انتقادی و تجاری مواجه شد و به همین دلیل، همه کسانی که در آن دخیل بودند ترجیح دادند آن را فراموش کنند. نمی‌توانم نادیده گرفتن این فیلم را ناعادلانه ندانم: این فیلم کامل نیست، داستانش بسیار پیچیده است و به نظر می‌رسد حوصله‌سربر و بیش از حد طولانی باشد (کمتر از سی دقیقه صحنه‌های بی‌محتوا می‌توانست اوضاع را پویا کند). با این حال، این فیلم غوطه‌ورکننده‌ای است که به طور عمیق به ارزیابی مردم از لذت‌های سطحی و راه‌های فرار از واقعیت‌های خشن و سرکوبگر می‌پردازد. این موضوع هنوز هم بسیار به‌روز است، مانند کل طرح مربوط به خشونت بیش از حد پلیس. و در نهایت، باید به کیفیت تصاویر "اول شخص" اشاره کنم، زمانی که مکانیزم استفاده می‌شود و ما چیزها را از دید شخصیت می‌بینیم. رالف فاینس یکی از پیچیده‌ترین و جالب‌ترین آثار دراماتیک دوران حرفه‌ای خود را به ما ارائه می‌دهد و از چندگانگی احساسات و عواطف متناقض شخصیتش به خوبی بهره می‌برد. آنجلا باسِت نیز در این فیلم در نقش پرتنش و پُرحرکتی درخشید. ژولیت لوئیس کار نسبتاً خوبی انجام می‌دهد، به‌ویژه هنگام خواندن، اما نمی‌توانم نادیده بگیرم که برهنگی این بازیگر تا حدی بی‌مورد و اغراق‌آمیز است، شاید برای جنسی‌سازی شخصیت. مایکل وینکات نیز به عنوان یک شرور مؤثر عمل می‌کند.