فیلم Buck and the Preacher 1972

این فیلم «باك و واعظ» به کارگردانی و بازیگری سیدنی پویتیر، با نویسندگی ارنست کینوی و دریک واکر ساخته شده است. در این فیلم، بازیگران دیگری همچون هری بلافونته، روبی دی و کامرون میلر نیز حضور دارند. موسیقی این اثر توسط بینی کارتر و با کمک‌های قابل توجهی از سانی تری و برونی مک‌گی ساخته شده و فیلم‌برداری آن به عهده الکس فیلیپس جونیور بوده...

این فیلم «باك و واعظ» به کارگردانی و بازیگری سیدنی پویتیر، با نویسندگی ارنست کینوی و دریک واکر ساخته شده است. در این فیلم، بازیگران دیگری همچون هری بلافونته، روبی دی و کامرون میلر نیز حضور دارند. موسیقی این اثر توسط بینی کارتر و با کمک‌های قابل توجهی از سانی تری و برونی مک‌گی ساخته شده و فیلم‌برداری آن به عهده الکس فیلیپس جونیور بوده است. پس از پایان جنگ داخلی آمریکا و آزادی بردگان، بسیاری از آن‌ها به دنبال سرزمین و آزادی جدیدی بودند که وعده داده شده بود. به همین منظور، آن‌ها امید خود را به دست چندین راننده کالسکه سپردند که با سرزمین‌های غرب آشنا بودند. اما این سفر آسان نبود، زیرا آن‌ها باید با طبیعت خشن، سواران شب‌رو و شکارچیان جوایز که از سوی «افراد ناشناخته» برای به دام انداختن آن‌ها استخدام شده بودند، مقابله می‌کردند. این فیلم به مردان، زنان و کودکانی تقدیم شده که در قبرهایی به نام‌های ناشناخته و تاریخ نامشخص به خاک سپرده شده‌اند. آغاز این فیلم بسیار تاثیرگذار است و توجه بیننده را به خود جلب می‌کند. در ادامه، ما به اردوگاهی از آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار می‌رسیم که از بردگی آزاد شده‌اند و آماده‌ سفر به غرب برای زندگی بهتر هستند. اما این آرامش با ورود گروهی از سواران شب‌رو که به رهبری دشه (میلر) می‌باشند، برهم می‌خورد. آن‌ها هر کسی را که حرکت کند، می‌کشند و حتی خوک‌ها و طیور هم از تیررس آن‌ها در امان نیستند. در حالی که اردوگاه در حال سوختن است، حس تلخی در گلو ایجاد می‌شود و ما احساس می‌کنیم که با اثری خاص از کارگردانی پویتیر روبرو هستیم که نگاهی به بخشی از تاریخ دارد که به ندرت در سینما به نمایش درآمده است. متاسفانه، فیلم هرگز به آن اوج‌ها بازنمی‌گردد. این فیلم به خوبی کارگردانی شده، بازی‌ها عالی است و فیلم‌برداری توسط فیلیپس با نمایش زیبای مکان‌های مختلف انجام شده است. همچنین، موسیقی غیرمعمول اما دلنشینی توسط کارتر و نوازندگان بلوز تری و مک‌گی ایجاد شده است. اما کینوی و واکر در نوشتن فیلم به پویتیر لطمه زده‌اند و در تلاش برای ترکیب کمدی غیرمعمول با تم‌های جدی نژادی ناکام مانده‌اند. با وجود اینکه صحنه‌های اکشن کمی پس از آن افتتاحیه هیجان‌انگیز وجود دارد، اما ریتم کند فیلم باعث می‌شود که همه چیز نامتعادل به نظر برسد. این واقعاً تاسف‌بار است، زیرا چه کسی بهتر از پویتیر برای کارگردانی و بازی در چنین اثر مهمی می‌تواند باشد؟ بلافونته نیز به خوبی با بازی خود به این فیلم جلا می‌بخشد، اما هنوز چیزهای زیادی برای طرفداران وسترن وجود دارد. تصویر غیرمعمول اما قابل تقدیر از سرخ‌پوستان به عنوان نجات‌دهندگان و همچنین چهره‌ای با وقار و هوشمند به عنوان رئیس قبیله (انریک لوسرو) که با باک (پویتیر) مذاکره می‌کند، وجود دارد. اما در نهایت این فیلم نتوانسته آن‌طور که باید باشد. من به طرفداران وسترن توصیه می‌کنم که این فیلم را ببینند، اما نمی‌توانم تضمین کنم که پس از تیتراژ پایانی ناامید نخواهند شد. ۶ از ۱۰.