فیلم Dead Reckoning 1946

فیلمی با رده متوسط و بازی فوق‌العاده بگارت. زمانی که رفیق ارتشی ریپ (همفری باگارت) به نام جانی از قطاری که آنها را به واشنگتن می‌برد فرار می‌کند، آغاز یک جستجوی مرموز در خیابان‌ها برای ریپ است تا بفهمد چرا دوستش چنین کاری کرده است. به زودی مشخص می‌شود که جانی آن کسی نیست که ادعا کرده بود، موضوعی که سفر ریپ را به مسیری پر...

فیلمی با رده متوسط و بازی فوق‌العاده بگارت. زمانی که رفیق ارتشی ریپ (همفری باگارت) به نام جانی از قطاری که آنها را به واشنگتن می‌برد فرار می‌کند، آغاز یک جستجوی مرموز در خیابان‌ها برای ریپ است تا بفهمد چرا دوستش چنین کاری کرده است. به زودی مشخص می‌شود که جانی آن کسی نیست که ادعا کرده بود، موضوعی که سفر ریپ را به مسیری پر از قتل، فریب و یک زن خطرناک تبدیل می‌کند. فیلم "Dead Reckoning" رابطه‌ای مختلط با منتقدان و طرفداران باگارت و فیلم‌های نوآر دارد. برخی از آنها به لیسبت اسکات که نقش زن فریبنده، کُرال چندلر را بازی می‌کند، انتقاد می‌کنند، در حالی که دیگران به داستان ایراد می‌گیرند و آن را پر از ابهام و نامنظم می‌دانند. من با هر دو نظر مخالفم. اسکات به خوبی از عهده این شخصیت فوق‌العاده نوشته شده برمی‌آید، ویژگی‌های چهره‌اش در برخی لحظات بی‌احساس به نظر می‌رسد، اما به نظر من این موضوع به شخصیت او حالتی سرد و مرموز می‌بخشد. او همچنین توانایی نشان دادن آسیب‌پذیری را دارد که برای فیلم و به ویژه شخصیت او بسیار حیاتی است. داستان به نظر من بی‌هدف نمی‌آید؛ هرچند که دیوانه‌وار است، اما این موضوع به رمز و راز آن اضافه می‌کند. داستان به شکل فلش‌بک روایت می‌شود در حالی که ریپ به یک کشیش اعتراف می‌کند و در نهایت تمام رشته‌ها به طرز زیبایی به هم متصل می‌شوند تا یک کل نوآری شگفت‌انگیز را آشکار کنند. بله، این فیلم پر از معماها و پیچیدگی‌هاست و این خود یکی از جذابیت‌های آن است. حداقل برای من. در حالی که برخی از دیالوگ‌ها به اندازه‌ای شوخ‌طبعانه است که باگارت در دهه ۴۰ ارائه می‌داد. من در حین تماشای فیلم می‌خندیدم و انتظار داشتم که در انتها چیزی بد در انتظار باشد. فیلم حس آشنایی با ژانر را دارد و این موضوع شکی در آن نیست. اگر فاکتورهای غیرقابل باور برایتان مهم است، بهتر است دوری کنید. اما فضای خوبی دارد و احساس می‌شود که خشونت هرگز دور نیست. فیلمبرداری لئو توور به طور زیرکانه و هماهنگ با لحن فیلم انجام شده است. باگارت فوق‌العاده است و این همان چیزی است که از او انتظار داریم: بیان نکات تند و حکمت در یک فیلم جنایی تاریک. هرچند که داستان ممکن است دیوانه‌وار باشد. ۸ از ۱۰. زمانی که بهترین دوستش در راه دریافت مدال افتخار فرار می‌کند، "ریپ" (همفری باگارت) تصمیم می‌گیرد تا به عمق ماجرا برسد. آنها از آلمان به خانه پرواز شده و تحت درمان‌هایی ویژه قرار گرفته بودند، بنابراین باید دلیلی خوب برای فرار "جانی" (ویلیام پرینس) وجود داشته باشد - اما او نشانه‌هایی از خود به جا گذاشته است و در تلاش ریپ برای جمع‌آوری این نشانه‌ها، با علاقه‌مندی دوستش "داستی" (لیسبت اسکات) روبه‌رو می‌شود. پس از بررسی آرشیوهای محلی روزنامه، او متوجه می‌شود که همکار سابقش و این زن تاریخچه‌ای دارند و این موضوع آنها را به کازینوی "مارتینلی" (موریس کارنوفسکی) می‌کشاند که رفتار او حتی مرموزتر می‌شود. وقتی صبح روز بعد در یک حالت توهم‌زای ناشی از دارو بیدار می‌شود، مطمئن نیست که به چه کسی می‌تواند اعتماد کند یا چه اتفاقی در حال وقوع است - اما او قانع شده است که او و یاسمنش قسمتی از معما و راه‌حل آن هستند. داستان به شکل روایت به یک کشیش در کلیسا بیان می‌شود که چندان به تهدید داستان کمک نمی‌کند و متأسفانه اسکات به نظر می‌رسد که در تمام مدت شبیه "لورن باکال" اما به صورت ضعیف باشد. پیچ و خم‌های داستان به طور جالبی پیش می‌رود، اما با وجود تلاش جذاب ستاره فیلم، داستان کمی نازک است و دیالوگ‌ها بیش از حد و عمل در آن کم است تا به پایان که برای من به طرز نامناسبی ناامیدکننده بود. این یک سرگرمی استاندارد است که زمان را پر می‌کند اما واقعاً به یاد ماندنی نیست.