فیلم Blue Is the Warmest Colour 2013

این فیلم به جز صحنه‌های جنسی NC-17، به من این احساس را داد که داستان درباره دو نفر روی پوستر است. اما از همان اولین فریم، در واقع بیشتر بر روی یک نفر، یعنی آدل، تمرکز دارد. بخش زیادی از فیلم به چهره او اختصاص یافته است و این باعث می‌شود که ارتباط با سایر شخصیت‌ها و دنیای اطرافش کم‌رنگ شود. اما به همین دلیل،...

این فیلم به جز صحنه‌های جنسی NC-17، به من این احساس را داد که داستان درباره دو نفر روی پوستر است. اما از همان اولین فریم، در واقع بیشتر بر روی یک نفر، یعنی آدل، تمرکز دارد. بخش زیادی از فیلم به چهره او اختصاص یافته است و این باعث می‌شود که ارتباط با سایر شخصیت‌ها و دنیای اطرافش کم‌رنگ شود. اما به همین دلیل، من به شدت درگیر فرآیند تفکر او شدم که داستان عاشقانه‌اش با اما را به مراتب قوی‌تر کرد، با وجود موانع زبانی و ویژگی‌های خاص رابطه‌شان. این نزدیک شدن به آدل در صحنه جدایی خیلی مفید بود. به تنهایی، ما زنی را می‌بینیم که دل‌شکسته است و احمقانه در حال مبارزه با یک عشق از دست رفته است. اما چون ما درباره آن عاشق خیانتکار اطلاعات زیادی داریم، احساس بدتری می‌کنیم، چون می‌دانیم چه چیزی او را به این نقطه رسانده و متاسفم که نمی‌تواند در آن لحظه آن را بیان کند. این به آنچه که فکر می‌کنم بزرگ‌ترین دستاورد فیلم است، یعنی نشان دادن این که چگونه یک عشق شگفت‌انگیز مانند عشق اما و آدل می‌تواند به شدت احساس انزوا ایجاد کند، اضافه می‌کند. من بعد از دیدن این فیلم به آدل اگزرچاچوپولوس وابسته شدم. حتی مجبور نبودم که برای نوشتن اسمش به جستجو بپردازم. من یک پوستر سفارشی ۳۲ در ۴۸ اینچی از او برای آپارتمانم سفارش دادم که هنوز هم جایی در آنجا وجود دارد. مطمئنم سعی کردم او را در اسنپ چت پیدا کنم. از اینکه این را خواندید متشکرم. "آدل" (آدل اگزرچاچوپولوس) در مدرسه کمی احساس بیگانگی می‌کند. او زیاد در جمع جا نمی‌افتد و از موضوع "پسرها" چندان خوشش نمی‌آید. خوشبختانه، در مدرسه، "اما" (لیا سیدو) به عنوان یک فرد برون‌گرا وجود دارد. او به خاطر برداشت‌ها از اینکه خیلی عجیب و غریب است، توسط همکلاسی‌هایش طرد می‌شود، اما "آدل" او را جذاب می‌یابد. با شروع دوستی، او به زودی متوجه می‌شود که این اتحاد چیزهای بیشتری برای ارائه دارد: چیزی که با مزایا و معایب همراه است و او را با افراط‌های شادی و درد آشنا می‌کند. این یک وسواس، یک عاشقانه، حتی یک اعتیاد برای "آدل" است، اما آیا "اما" هم این احساس را متقابل می‌کند؟ آیا او هم به دنبال همان چیزها از رابطه‌شان است؟ حالا باید بگویم که نیازی نیست این داستان سه ساعت طول بکشد. در بعضی از لحظات کمی احساسی، تکراری و به آرامی پیش می‌رود، درست مانند تجربه‌های واقعی ما که چه کسی می‌خواهد آن‌ها را در زمان واقعی دوباره زنده کند؟ با این حال، کارگردان عبدللطیف کیشیش زمان خود را صرف می‌کند تا شخصیت‌پردازی این زنان و خانواده‌هایشان و پسریانی که در حاشیه شخصیت‌های در حال بلوغ دختران هستند را به دقت ایجاد کند. یک دینامیک مؤثر و جذاب بین این دو زن شکل می‌گیرد و مسیر عشق واقعی‌شان به وضوح هموار نیست و با دیالوگ‌های تند و گاه و بی‌گاه کمی شهوت‌آلود، این داستانی بهتر از حد متوسط درباره چالش‌های یک روح بیدار که دچار تضاد، هورمونی و گیج است، است. ارزش دیدن دارد، اما گاهی ممکن است کمی خسته‌کننده باشد.