فیلم Nightmare Alley 1947

این هفته به فیلم "خیابان کابوس" (Nightmare Alley) فکر کردم. این فیلم نوار در سال 1947 با بازی تایرون پاور ساخته شده است. زمان برای این فیلم خوب بوده است. کتاب ضروری دهه 70 با عنوان "پادشاه بی‌ها: کار کردن درون سیستم هالیوود" یک مقاله جذاب در مورد این فیلم دارد که در سال 1974 توسط کلیو تی. میلر نوشته شده است. او می‌نویسد: "خیابان کابوس (1947) نمونه‌ای...

این هفته به فیلم "خیابان کابوس" (Nightmare Alley) فکر کردم. این فیلم نوار در سال 1947 با بازی تایرون پاور ساخته شده است. زمان برای این فیلم خوب بوده است. کتاب ضروری دهه 70 با عنوان "پادشاه بی‌ها: کار کردن درون سیستم هالیوود" یک مقاله جذاب در مورد این فیلم دارد که در سال 1974 توسط کلیو تی. میلر نوشته شده است. او می‌نویسد: "خیابان کابوس (1947) نمونه‌ای از فیلم B است که توسط یک تولید A خراب شده است. اگر استودیو، بیستمین قرن-فاکس، به حال خود رهایش می‌کرد، خیابان کابوس می‌توانست فیلمی سخت و خشن باشد. یا اگر آنها آن را به یک پروژه A کامل تبدیل کرده بودند، می‌توانست کلاسیک شود." اما دیگر اینگونه نیست. این فیلم یک کلاسیک است و واقعاً یک فیلم نوار فوق‌العاده است. حالا می‌دانم که کتاب کاملاً متفاوت است. این یک اثر دیوانه‌وار و تند و تیز است. من آن را در کیندل خواندم اما بهتر بود اگر یک نسخه قدیمی با بوی کپک و کثیفی پیدا می‌کردم. این کتاب در واقع بهترین پاپ ادبیات است. این کتاب داستان گناه و نجات نیست. این درباره "احمق بودن ایمان و زیرکی کسانی است که آن را دنبال می‌کنند" (نقل قول از میلر). این درباره خطرات نوشیدن الکل - و در نهایت ترس‌های دلریوم ترمِنز است. کتاب به 22 بخش تقسیم شده است - که همه آنها نامگذاری شده‌اند به نام کارت‌های تاروت. واضح است که نویسنده - ویلیام لیندزی گروشم - هم به تاروت‌ها ایمان داشت و هم نوشیدنی می‌نوشید. شما می‌توانید بوی الکل را از نفسش حس کنید وقتی که آن را می‌خوانید. این نویسنده زندگی کوتاهی داشت و بعد از "خیابان کابوس" موفقیت چندانی کسب نکرد. او در سن 53 سالگی در یک هتل در تایمز اسکوئر خودکشی کرد. یک کارت ویزیت چاپ شده از او نوشته بود: "بدون آدرس، بدون تلفن، بازنشسته، بدون کسب و کار، بدون پول." زمانی که منتشر شد، کتاب گروشم مورد ستایش و موفقیت قرار گرفت، اما همچنین مورد نفرین قرار گرفت، گاهی ممنوع شد و - در بیشتر چاپ‌ها - به شدت سانسور شد. این کتاب به سرعت توسط هالیوود بلعیده شد - بدون اینکه کسی واقعاً آن را بخواند. جورج جسل، "معروف‌ترین مجری ملی" و تهیه‌کننده، یک نقد (که واقعاً کتاب را باز نکرده بود) از رمان خواند و دارل زانوک را قانع کرد که آن را بخرد. جسل گفت: "وقتی دارل به کتاب خود را خواندن رسید، گفت: "تو که هرگز کتاب را نخوانده‌ای، پر از مطالب سانسوری است." من این را اعتراف کردم، اما مطالب سانسوری تصویر فیلمی نبود که می‌خواستم بسازم. من به داستان یک کارناوال‌چی که متوجه شد می‌تواند چند نفر را هیپنوتیزم کند، علاقه‌مند بودم و تصمیم گرفت به یک روح‌نما جعلی تبدیل شود، خدا را مسخره کند و به خاطر بی‌احترامی‌اش مجازات شود." و بدین ترتیب فیلم ساخته شد. اما چطور تایرون پاور در این پروژه مشارکت کرد؟ داستانی که اغلب گفته می‌شود این است که این فیلم یک پروژه شخصی بود که او بر ساختنش اصرار داشت. این موضوع به تازگی توسط استوارت گوردون در "تریلرهای جهنم" تکرار شد. متاسفانه، اما من فکر نمی‌کنم اینطور باشد. پاور بین فیلم‌ها بود و فیلم دیگری که آنها می‌خواستند آن سال منتشر کنند، "کاپیتان از کاستیل" بود که تاریخ انتشارش از پاییز 1947 به اوایل 1948 عقب افتاده بود و استودیو نمی‌خواست ستاره قابل فروشش برای این مدت طولانی از صفحه نمایش دور باشد، بنابراین او را در "خیابان کابوس" انتخاب کردند. من مشکوک هستم که آنها داستانی درباره اصرار پاور بر ساختن آن را برای پوشاندن شکست احتمالی‌اش منتشر کردند. این فیلم ریسک بود - پاور به خاطر فیلم‌های رنگی و پر زرق و برق A شناخته شده بود. فیلم قبلی پاور، "لبه تیغ" در کریسمس 1946 اکران شد و حداقل در نظر مدیران استودیو، نقش‌های "خیابان کابوس" و "لبه تیغ" موفق مشابه بودند (راستش، آیا کسی دو کتاب را خوانده بود؟) فیلیپ شایور از LA Times پاور را "بیشتر قانع‌کننده به عنوان یک روح‌نما جعلی از آنچه که به عنوان واقعیت در لبه تیغ بود" یافت. در نهایت، "خیابان کابوس" به خوبی عمل می‌کند، با وجود یک کارگردان، ستاره و تهیه‌کننده که به خاطر فیلم‌های تاریک شناخته نشده بودند. پایان فیلم کمی فرار به نظر می‌رسد اما داستان کلاهبرداری و چیزهای عجیب و غریب واقعاً جذاب است. این مرا به یاد یک تلاش ناموفق دیگر برای ساختن یک فیلم از رمانی درباره یک پیشگو می‌اندازد. ادوارد جی. رابینسون در "شب هزار چشم" (Night Has a Thousand Eyes). رمان وولریچ نشان می‌دهد که چقدر دانستن آینده وحشتناک خواهد بود، اما فیلم به یک معمای ساده تبدیل می‌شود (که به طرز قابل قبولی راضی‌کننده است). هر دو رمان و فیلم به نوع خود خوب هستند. برای "خیابان کابوس" باید به ستاره پاور اعتبار داده شود که فوق‌العاده است و یک بازیگر پشتیبان شگفت‌انگیز (می‌توانید بیشتر در مورد آن در NOTW قبلی ما بخوانید). پاور هیچ فیلم دیگری که به عنوان نوار شناخته شود، نساخت. او در این فیلم عالی است اما واقعاً در قالب نوار نمی‌گنجد. مدتی بر این باور بودیم که این فیلم هرگز به خوبی آنچه که می‌توانست باشد، نبوده است. مانند استوارت گوردون، من نیز شگفت‌زده‌ام که اصلاً ساخته شده است! و اینکه تبدیل به یک فیلم خوب شده است با اینکه به هیچ وجه با رمان همخوانی ندارد. من تعجب می‌کنم اگر امروز این فیلم ساخته می‌شد، آیا به منبع وفادارتر می‌بود؟ یک رمان گرافیکی اخیر از اسپان رودریگز (هنرمند کمیک زیرزمینی که در 2012 درگذشت) مرا به این فکر می‌اندازد که شاید بتوانند این کار را انجام دهند. اما آیا می‌توانید به من تضمین کنید که آنها واقعاً اول کتاب را می‌خوانند؟ تایرون پاور در این داستان جذاب درباره "استنتون کارلایل" در اوج جذب‌کنندگی خود است. او به عنوان یک کارگر عمومی در یک نمایش سیار کار خود را آغاز می‌کند و در آنجا با "زینا" (جون بلوندل) آشنا می‌شود. او بخشی از نمایش ذهن‌خوانی با "برونو" (مایک مازورکی) است - مردی که یک بار بیش از حد مشروب می‌نوشد. او شروع به آموزش ترفندهای کارشان می‌کند و به زودی آنها در جامعه محبوب می‌شوند - از افراد ناآگاه و ساده‌لوح کلاهبرداری می‌کنند. در یکی از همین نمایش‌ها، او به "رُوت" (هلن واکر) برخورد می‌کند - یک روانپزشک حرفه‌ای که به کمی رشوه و فساد بی‌میل نیست. به زودی او اطلاعات محرمانه‌ای را به او می‌دهد که به "استن" اجازه می‌دهد تا ثروتمند داغدیده "ازرا گرینل" (تیلور هولمز) را از 150,000 دلار کلاهبرداری کند. ادموند گولدینگ یک اقتباس بسیار خوب و با ریتم مناسب از رمان گروشم را خلق کرده است - ما زندگی سخت، خشن و اغلب خشونت‌آمیز را که مردم سیرک با آن روبرو هستند، می‌بینیم و به خوبی می‌فهمیم که چرا این دو می‌خواهند از آن روال فرار کنند. همچنین خوب است که پاور نقشی عمیق‌تر و تقریباً جامعه‌ستیزانه بازی کند، و او با هم بلوندل و واکر به خوبی کار می‌کند و بر روی آن خط باریک که او تقریباً تمام مظاهر انسانیت را رها می‌کند، راه می‌رود. پایان فیلم به طرز عجیبی مناسب به نظر می‌رسید - و فکر می‌کنم این فیلم واقعاً ارزش دیدن دارد.