فیلم Audrey’s Children 2024

تجلیل سینمایی از یک فرد به خاطر دستاوردهای قهرمانانه و مصمم، قطعاً دلیلی الهام‌بخش و شایسته برای ساخت یک فیلم است. اما برای آنکه به داستان عدالت داده شود، المان‌ها باید جذاب، سرگرم‌کننده و به طرز قانع‌کننده‌ای روایت شوند، که در اینجا، این اثر مبتنی بر واقعیت از کارگردان آمی کانان مان در این زمینه کاستی دارد. فیلم داستان کمتر شناخته‌شده و واقعی دکتر آدری...

تجلیل سینمایی از یک فرد به خاطر دستاوردهای قهرمانانه و مصمم، قطعاً دلیلی الهام‌بخش و شایسته برای ساخت یک فیلم است. اما برای آنکه به داستان عدالت داده شود، المان‌ها باید جذاب، سرگرم‌کننده و به طرز قانع‌کننده‌ای روایت شوند، که در اینجا، این اثر مبتنی بر واقعیت از کارگردان آمی کانان مان در این زمینه کاستی دارد. فیلم داستان کمتر شناخته‌شده و واقعی دکتر آدری ایوانز (ناتالی دورمر)، یک پزشک انکولوژی کودک انگلیسی را که در سال 1969 مدیریت این حوزه را در بیمارستان معتبر کودکان فیلادلفیا (CHOP) بر عهده گرفت، ارائه می‌دهد. در آن زمان، او پیشنهاد اجرای استراتژی‌های درمانی جدید برای کودکان مبتلا به سرطان کودکانه را داد، که این یک انحراف رادیکال از مراقبت‌های استاندارد آن زمان بود که به‌طور قابل توجهی ناایده‌آل بود و میزان بقاء آن تنها 10% بود. او همچنین رهبری تلاش‌ها برای رسیدگی به نیازهای مالی و معیشتی خانواده‌های این بیماران جوان را بر عهده گرفت، بسیاری از آنها با بارهای لجستیکی قابل توجهی در کنار مراقبت از رفاه فرزندانشان مواجه بودند. ایوانز اغلب با چالش‌هایی از سوی شکاکان و مخالفان در تلاش برای پیاده‌سازی این ابتکارات روبه‌رو بود، با توجه به اینکه این اقدامات از رویه‌های established انحراف داشتند. با این حال، توانایی قاطع و متقاعدکننده او در جلب توجه خیرین و همکاران، مانند دکتر دان دی‌انجیو (جیمی سیمپسون)، سی. اورت کوپ (کلنسی براون) و برایان فاوست (براندون مایکل هال)، و همچنین مهربانی بی‌پایانش نسبت به افرادی که تحت مراقبتش بودند، در نهایت برنامه درمان سرطان بیمارستان را متحول کرد، مدلی که سپس در جاهای دیگر نیز اتخاذ شد و نرخ موفقیت درمان را به حدود 80% افزایش داد. علاوه بر این، تلاش‌های او برای پاسخگویی به نیازهای خانواده‌های بیماران منجر به تأسیس اولین خانه رونالد مک‌دونالد شد، برنامه‌ای که بعدها به‌طور جهانی گسترش یافت. بی‌شک، این‌ها دستاوردهای شایسته ستایش هستند. با این حال، روایت فیلم از تلاش‌های آدری به‌نوعی سطحی و بی‌هدف به نظر می‌رسد و از فرمول روایت تکراری پیروی می‌کند که به‌طرز قابل پیش‌بینی‌ای به وقایع قبلاً به تصویر کشیده شده در فیلم دلنشین و غالباً نادیده‌گرفته‌شده «بیداری‌ها» (1990) کارگردان پنی مارشال شباهت دارد. همچنین توجه کمی به ضبط حال و هوای آن دوران در این بیوگرافی دوره‌ای شده است، کیفیتی که به‌وضوح توسعه نیافته است. به اعتبار فیلم، بازی خوب دورمر و گروه بازیگران پشتیبان را دارد، اما این کافی نیست تا فیلم را از میانگین ذاتی‌اش نجات دهد و آن را از تبدیل شدن به یک تجلیل شایسته از کار فوق‌العاده متعهدانه قهرمانش بازدارد. دکتر ایوانز به‌طور شجاعانه نشان داد که کودکانش سزاوار بهتر از آنچه که دریافت می‌کردند، هستند، اما متأسفانه، نمی‌توان همین را در روایت داستان واقعاً ستودنی آدری گفت.