فیلم Pride and Prejudice 1940

این فیلم به طور قطع بر روی دو ستاره اصلی تمرکز دارد، اما من متوجه شدم که بخش بزرگی از غنای داستان جین آستین به دلیل بازیگران فرعی با شخصیت‌های فوق‌العاده است: ماری بولاند در نقش مادر، که مداوم و با وقاحت به دنبال ازدواج‌های سودآور برای فرزندان "بنت" است، و ادموند گوئن در نقش همسرش؛ ملویل کوپر (در نقش "آقای کالینز")، ای. ای. کلیو...

این فیلم به طور قطع بر روی دو ستاره اصلی تمرکز دارد، اما من متوجه شدم که بخش بزرگی از غنای داستان جین آستین به دلیل بازیگران فرعی با شخصیت‌های فوق‌العاده است: ماری بولاند در نقش مادر، که مداوم و با وقاحت به دنبال ازدواج‌های سودآور برای فرزندان "بنت" است، و ادموند گوئن در نقش همسرش؛ ملویل کوپر (در نقش "آقای کالینز")، ای. ای. کلیو (در نقش "سر ویلیام") و ادنا می اولیور در نقش "لیدی کاترین" همگی به شکلی فوق‌العاده در این داستان به نسبت آزادانه اقتباس شده از "الیزابت" (گریر گارسون) و رابطه پیچیده او با "آقای دارسی" (لورنس الیویه) نقش‌آفرینی می‌کنند. این قطعاً یکی از جذاب‌ترین اجراهای لورنس الیویه است. هرچند هنوز در حالت اغراق‌آمیز خود قرار دارد، اما او به خوبی می‌تواند طنز نقش خود و همچنین مبارزات (که عمدتاً خودش به وجود آورده) برای جلب توجه الیزابت را به تصویر بکشد. گارسون همیشه به نوعی نادیده گرفته می‌شد. احساس می‌کنم او می‌توانست یک ستاره عالی در سینمای صامت باشد - او چشمان و حرکات خاصی داشت که آنچه را که هزار کلمه نمی‌توانستند بیان کنند، منتقل می‌کرد - و در اینجا به خوبی توجه را به خود جلب می‌کند به عنوان "الیزابت" زنده و مستقل. خواهران دیگر نیز بیشتر در کانون توجه قرار می‌گیرند - آن راثرفورد (در نقش "لیدیا") و موریس او سالیوان (در نقش "جین") به خوبی ایفای نقش می‌کنند در حالی که به دنبال خواستگاران خود هستند. این اقتباس، به رهبری آلدوس هاکسلی، برخی از پرگویی‌های همیشگی آستین را حذف کرده و به تمرکز بهتر داستان کمک می‌کند، هرچند که شاید کمتر قدرتمند و تند از آنچه که نویسنده قصد داشت باشد. من واقعاً طرفدار این ژانر یا این نویسنده نیستم - اما این فیلم سرگرم‌کننده و به خوبی ساخته شده است با اجراهای قوی، دکوراسیون‌های باشکوه و مقداری جذابیت. به نظر من، این نسخه بهترین تفسیر این داستان است که به پرده نقره‌ای راه یافته است. این یک اقتباس اولیه از بزرگترین اثر جین آستین است که پر از مشکلات است، اما در عین حال، کارآمد، عمل‌گرا و بسیار باوقار است. به عنوان یک کمدی در نظر گرفته شده، اما به اشتباه تصور شده است. در این مرحله، من معتقدم که حتی کسانی که هرگز رمان‌های جین آستین را نخوانده‌اند نیز قطعاً توافق خواهند کرد که او به سادگی یکی از برجسته‌ترین نویسندگان در پانتئون کلاسیک زبان انگلیسی است. "غرور و تعصب" رمانی است که چندین بار به فیلم و تلویزیون اقتباس شده و هر تولید مزایا و معایب خاص خود را دارد. اما نمی‌توان این تولید را نادیده گرفت، زیرا واقعاً اولین بار بود که رومانی را از کاغذ به سلولید منتقل کرد. تأثیر آن در آن زمان بسیار زیاد بود و موفقیت بزرگی به دست آورد و حتی به محبوبیت بیشتر کتاب اصلی در خارج از انگلستان کمک کرد. نمی‌خواهم وقت خود را صرف توضیح داستان کنم، که برای همه کسانی که حداقل یکی از جدیدترین اقتباس‌های کتاب را دیده‌اند، به خوبی شناخته شده است. چیزی که می‌توانم بگویم این است که این فیلم با مدت زمان کوتاهش، نتوانسته به خوبی به مواد اصلی احترام بگذارد و بخش زیادی از آن پنهان مانده است. در واقع، کارگردان رابرت ز. لئونارد حتی قسمت‌هایی را حذف کرده که برای درک کلی داستان بسیار مهم بودند! مشکل دیگر این فیلم این است که تولید به سادگی به انتخاب بازیگرانی که با شخصیت‌ها مطابقت داشته باشند، اهمیتی نداد. به دلیل تمایل به جلب نظر عموم و موفقیت فیلم، تهیه‌کنندگان بازیگران مشهور و شناخته‌شده‌ای را انتخاب کردند، حتی اگر به وضوح از شخصیت‌هایی که ایفا می‌کردند بزرگتر بودند. "شرط‌های امن"، همان‌طور که من گاهی آنها را می‌نامم، زیرا آنها محبوبیت را با استعداد تضمینی ترکیب می‌کردند: تعجبی ندارد که هر یک به شیوه خود توانستند اجراهای خوبی به ما ارائه دهند. من به خصوص از گریر گارسون خوشم آمد، که احساس می‌کنم تلاش واقعی برای جوان‌تر و سرکش‌تر به نظر رسیدن کرد، همان‌طور که شخصیتش ایجاب می‌کرد. همچنین، ادنا می اولیور شایسته تحسین است به خاطر اینکه چگونه به لیدی کاترین با وقار و مغرور جان بخشید. موریس او سالیوان، ادموند گوئن و ادوارد اشلی هم به خوبی عمل کردند و با وجود اینکه از رفتارهای بسیار متکبر و مغرور لورنس الیویه خوشم نمی‌آید، او در نقش دارسی عملکرد خوبی داشت. از نظر فنی، فیلم نقص یا کمبودی عمده‌ای ندارد که ارزش ذکر کردن داشته باشد. با اینکه در ابتدا قرار بود به رنگ فیلمبرداری شود (به دلیل ادعای کمبود سلولید به دلیل تولید "بر باد رفته")، این فیلم دارای فیلم‌برداری بسیار خوبی است و به طرز زیبایی فیلمبرداری شده است. موسیقی متن هم چندان بد نیست و در حد انتظارات ما از یک فیلم اوایل دهه چهل قرار دارد. با این حال، نمی‌توانم انتقادی به انتخاب زمان وقوع عمل سی سال بعد از دوره‌ای که همه چیز در کتاب اتفاق می‌افتد، وارد نکنم، هرچند که می‌فهمم راحتی برای کل تولید در بازیافت بخشی از لباس‌های استفاده شده در "بر باد رفته" چه بوده است.