فیلم The Devil Is a Woman 1935

بسیاری از لذت‌های زیبا و هنری دوران پس از کد هالیوود، به اندازه فیلم‌های مشترک مارلین دیتریش و یوزف فون استرنبرگ در ذهن باقی نمی‌مانند و این فیلم نیز که به‌طور خاص در گنجینه دیتریچ نگهداری شده و فیلم مورد علاقه‌اش بوده، از این قاعده مستثنی نیست. با اینکه هر کسی که مرا بشناسد می‌داند که به فیلم‌های صامت این کارشناس وین برنده دو بار...

بسیاری از لذت‌های زیبا و هنری دوران پس از کد هالیوود، به اندازه فیلم‌های مشترک مارلین دیتریش و یوزف فون استرنبرگ در ذهن باقی نمی‌مانند و این فیلم نیز که به‌طور خاص در گنجینه دیتریچ نگهداری شده و فیلم مورد علاقه‌اش بوده، از این قاعده مستثنی نیست. با اینکه هر کسی که مرا بشناسد می‌داند که به فیلم‌های صامت این کارشناس وین برنده دو بار اسکار (برای «مراکش» و «اکسپرس شانگهای») بیشتر از کارهای او با دیتریچ علاقه دارم، اما این داستان انتقام نیز فوق‌العاده است و ارزش خرید و تماشای دوباره را دارد. پارامونت تحت فشار دولت اسپانیا که از نحوه نمایش پلیس اسپانیا در رمان پیر لوئیز ناراضی بود، نسخه اصلی این فیلم را نابود کرد. خوشبختانه ترس دیتریچ از اینکه فیلم محبوبش ممکن است گم شود، باعث شد که این اثر به‌خوبی حفظ شود و من نسخه‌ام را به عنوان بخشی از یک باکس ست فوق‌العاده دی‌وی‌دی شامل شش فیلم او که چند سالی است دارم، تماشا کردم. مارلین دیتریچ در نقش «کانچا» به‌خوبی در این درام کمدی جذاب و ریسکی که در اسپانیا در اوایل قرن بیستم قرار دارد، بازی می‌کند. این داستان توسط «پاسکوالیتو» با بازی لیونل اتویل روایت می‌شود که به جوان «گالوان» (سزار رومرو) از زیبایی و خودخواهی او می‌گوید و او را به احتیاط دعوت می‌کند. با اینکه او قول می‌دهد از «کانچا» دوری کند، به‌سرعت در دام وسوسه او گرفتار می‌شود و این موضوع برای دوستش و در نهایت برای خودش مشکل‌ساز می‌شود! این فیلم نگاهی متفاوت به نقش زن فریبنده دارد. «کانچا» دوچهره نیست و به‌وضوح غیرقابل اعتماد است، اما هنوز هم موفق می‌شود این جوان را به‌راحتی مجذوب خود کند، همان‌طور که سال‌ها پیش دوست بزرگ‌ترش را مجذوب کرده بود. چه چیزی در او وجود دارد که او را این‌قدر جذاب می‌کند و مردان را در برابر جذابیت‌هایش آسیب‌پذیر می‌سازد؟ همان‌طور که همیشه در کارگردانی یوزف فون استرنبرگ از این بازیگر، دوربین بر روی احساسات، رفتارها و لبخند او تمرکز می‌کند و از آن لذت می‌برد. همه‌چیز به‌گونه‌ای نورپردازی شده که درخشش پوست، لبخند و درخشش چشمان کاراکتر او را نشان دهد که باید به هر فرد عاقل علامت دهد که از او دوری کند (حتی زمانی که به لباس راهبه درآمده است!). آلیسون اسکیپ‌ورث هم به‌خوبی در نقش مادرش ایفای نقش می‌کند و اینکه بازیگران دیگری در این فیلم کم هستند، شدت تلاش‌های این سه بازیگر اصلی را در 80 دقیقه نسبتاً کوتاه و پرمحتوا بیشتر می‌کند. رقص او به افسانه سینما تبدیل شده و من واقعاً از تماشای این فیلم لذت بردم.