فیلم The Razors Edge 1946

این فیلم را چند سال پیش بعد از دیدن جین تیئرنی در «لورا» همیشه در جستجوی فیلم‌هایی با حضور او هستم. اگرچه این فیلم به اندازه چند فیلم دیگر با حضور خانم تیئرنی مانند «لورا»، «او را به بهشت بسپار» یا «بهشت می‌تواند منتظر بماند» نمی‌رسد، اما تماشای آن قطعاً ارزشمند است. بازیگران این فیلم فوق‌العاده هستند و با اینکه من طرفدار بزرگی از تایرون پاور...

این فیلم را چند سال پیش بعد از دیدن جین تیئرنی در «لورا» همیشه در جستجوی فیلم‌هایی با حضور او هستم. اگرچه این فیلم به اندازه چند فیلم دیگر با حضور خانم تیئرنی مانند «لورا»، «او را به بهشت بسپار» یا «بهشت می‌تواند منتظر بماند» نمی‌رسد، اما تماشای آن قطعاً ارزشمند است. بازیگران این فیلم فوق‌العاده هستند و با اینکه من طرفدار بزرگی از تایرون پاور نیستم، اما در این فیلم کمی نظر من را جلب کرد. کلیفتون وب دوباره فوق‌العاده عمل کرده است (او در «لورا» نیز بود) و شخصیتی را ایفا می‌کند که همیشه به دیگران یادآوری می‌کند که او یک اشراف‌زاده خسته‌کننده نیست که فقط به ثروت، کنترل و موقعیت اجتماعی اهمیت می‌دهد، حتی اگر واقعاً همین‌طور باشد. آن باکستر، که به نظر من در چهار سال بعدی در «همه چیز درباره ایو» به اوج خود می‌رسد، در اینجا نقش کمتری دارد و شخصیتی را بازی می‌کند که برای قربانی تیئرنی طراحی شده است؛ مشابه با نقش ژان کرین در «او را به بهشت بسپار». اگرچه در هر دو فیلم تیئرنی به نوعی قربانی خود است. همچنین باید هربرت مارشال را ذکر کنم که نویسنده کتابی است که این فیلم بر اساس آن ساخته شده است. صدای او در برخی از صحنه‌ها به عنوان راوی به کار رفته است. او همچنین به عنوان مشاور و confidant این «دوستان» عمل می‌کند و رفتارهای آن‌ها را مشاهده می‌کند که به رمان او تبدیل می‌شود. تنها مشکلی که باعث کاهش امتیاز من از ۹ به ۷ می‌شود، طول فیلم است. با ۲ ساعت و ۲۵ دقیقه زمان، فیلم گاهی کند پیش می‌رود و اگر من ویرایش می‌کردم، با سفر تایرون پاور به هند شروع می‌کردم. این می‌توانست فرصت دیگری برای استفاده از راوی هربرت مارشال باشد. شاید دلیل اینکه آن صحنه را حذف نکردند این باشد که زمان زیادی برای شخصیت‌های دیگر صرف کردند و پاور به اندازه‌ای که یک ستاره مرد فیلم انتظار دارد، در صحنه‌ها حضور نداشت. بنابراین حتی اگر شما هم مانند من به تماشای تیئرنی یا آقای پاور (برای خانم‌ها) علاقه‌مند نباشید، این فیلم تماشا کردنی است. فقط آماده باشید برای لحظاتی که کش می‌آید و چند چاله داستانی بی‌پاسخ در انتها. مطالعات شخصیت‌های عمیق وین. سامرست موام به سختی می‌توانند به‌طور مناسبی در صفحه نمایش منعکس شوند - حتی در فیلمی که ۲٫۵ ساعت طول می‌کشد. با این حال، ادموند گولدینگ یک گروه بازیگران قوی گرد هم آورده است تا مجموعه‌ای پیچیده و متنوع از داستان‌های مرتبط را ارائه دهد که در مرکز آن رابطه «لری» (تایرون پاور) و «ایزابل» (جین تیئرنی) قرار دارد. او که از زندگی خسته شده بود، نامزدی‌اش را ترک کرده و به دنیای بیرون می‌رود. پس از سقوط وال استریت، او به زندگی با عموی اجتماعی‌اش «الیا» (کلیفتون وب) در پاریس دعوت می‌شود و حدود ده سال بعد از ترک او، دوباره با عشق سابقش دیدار می‌کند. حالا او خود را به شدت عاشق می‌بیند، هرچند که اکنون با شخصی به نام «گری» (جان پین) که نامش به طرز جالبی به او می‌آید، ازدواج کرده است و اینجا است که تیئرنی با نقشه‌اش به اوج می‌رسد. او با مهارت و گاهی به شکل بی‌رحمانه‌ای بازی‌ای را به راه می‌اندازد که کم‌ترین توجهی به احساسات همسرش ندارد و با عزمی راسخ برای رسیدن به خواسته‌هایش تلاش می‌کند. پاور هم شخصیت خود را به خوبی ایفا می‌کند - انسان خوبی که کاملاً صادق است؛ و با تلاش عالی آن باکستر در نقش «سوفی»، که در مسیر تراژدی قرار دارد؛ وب هم به خوبی عمل کرده و مارشال به عنوان نویسنده خودش، راوی را به خوبی اجرا می‌کند. اما با این حال، اقتباس کمی پراکنده است و تولید به طور کلی چیزی کم دارد. آیا شور و شوق؟ آن جرقه؟ نمی‌دانم دقیقاً چگونه باید بگویم، اما به نوعی فیلم به خوبی مشتعل نمی‌شود.