فیلم Meet John Doe 1941

تن تنها زمانی می‌تواند زمین را به ارث ببرد که افراد عادی شروع به محبت به همسایگان خود کنند. فرانتس کاپرا پس از ساخت فیلم‌های «آقای دییدز به شهر می‌رود» و «آقای اسمیت به واشنگتن می‌رود» برای کلمبیا، از کار خود کناره‌گیری کرد و این سومین فیلم را درباره یک فرد معمولی ساخت که به دنیای قدرتمندی وارد می‌شود که در آن بهره‌کشی در صدر برنامه‌ها...

تن تنها زمانی می‌تواند زمین را به ارث ببرد که افراد عادی شروع به محبت به همسایگان خود کنند. فرانتس کاپرا پس از ساخت فیلم‌های «آقای دییدز به شهر می‌رود» و «آقای اسمیت به واشنگتن می‌رود» برای کلمبیا، از کار خود کناره‌گیری کرد و این سومین فیلم را درباره یک فرد معمولی ساخت که به دنیای قدرتمندی وارد می‌شود که در آن بهره‌کشی در صدر برنامه‌ها قرار دارد. بنابراین، داستان به سبک واقعی کاپرا با یک پیروزی متداول به پیش می‌رود. آن میچل (باربارا استانویک) یک روزنامه‌نگار مشکل‌دار است که توسط ویرایشگر جدیدش، هنری کانل (جیمز گلیسون)، از کارش برکنار می‌شود. به‌عنوان راهی برای تخلیه احساساتش، او در آخرین مقاله تندش درباره مردی به نام جان دو می‌نویسد که از زورگویی و محدودیت‌های رئیس‌های بزرگ خسته شده است. او مقاله را با ادعایی درباره خودکشی دو در شب کریسمس به پایان می‌رساند، که قرار است از پشت بام ساختمان شهرداری بپرد. واکنش عمومی به این نامه بسیار گرم و دلگرم‌کننده است و دو به قهرمان مردم تبدیل می‌شود. در این میان، یک بازیکن بی‌کار لیگ‌های پایین به نام لانگ جان ویلوبی (گری کوپر) که در شرایط بدی قرار دارد، آماده است تا جان دو افسانه‌ای باشد. در نیمه اول فیلم، حس شادابی و خوشبینی در جریان است و شخصیت‌ها به خوبی ما را جذب می‌کنند. یک بازی بی‌سابقه بیسبال دلپذیر است (بازیگران فوق‌العاده‌اند)، جاذبه بین دو و میچل قابل درک و باورپذیر است، اما همیشه یک بدبینی مانند یک سرطان جمعی در حال کمین است که ما را به این فکر می‌اندازد که آیا این کاپرا بیش از حد توانش را در این فیلم به دوش کشیده است؟ سخنرانی تلخ‌کام اسمیترز. کاپرا به طور کامل در اینجا خود را نشان می‌دهد و ما را به چالش می‌کشد که در برابر فراخوانش برای وجود انسانیت در یک سطح برابر مقاومت نکنیم. مشاهده کنید که چگونه یک فروشنده نوشابه تمام تلاشش را می‌کند و کوپر با شکوه بین شادی و شرم خجالت‌زده تنها با حرکات بصری جابجا می‌شود. فیلم حالا به قلمرو تاریک‌تری منتقل شده است و به مناطق فراموش‌شده‌ای که معمولاً در کارهای کاپرا دیده نمی‌شود، سرک می‌کشد. اگرچه ممکن است این فیلم بهترین اثر کاپرا نباشد، اما به‌طور قطع یکی از هوشمندانه‌ترین‌های اوست. نمایش روح انسانی در اشکال مختلف بسیار تأثیرگذار و عمیق است و کاپرا به خوبی نکته‌اش را درباره عناصر ناخوشایند در حال شکوفایی در آمریکا بیان می‌کند. بازیگران به خوبی قابل مشاهده‌اند، کوپر به عنوان دو میزان مناسبی از همدردی و شجاعت را دارد که تماشاگران را به ذهنیت دو جذب می‌کند و در یک سخنرانی روح‌بخش، تماشاگران را در دستانش می‌گیرد. استانویک به عنوان میچل یک بازی عاطفی چندلایه را به تصویر می‌کشد که نیاز به بازیگری قانع‌کننده دارد، که او به‌خوبی ارائه می‌دهد، در حالی که بازیگران پشتیبان همگی قوی هستند و ادوارد آرنولد به عنوان دی. بی. نورتون در نقش یک دیکتاتور بالقوه به‌طرز عجیبی خیره‌کننده است! آیا کسی دیگر فکر می‌کند که سایه‌ای از «آقای اسمیت به واشنگتن می‌رود» (۱۹۳۹) در اینجا وجود دارد؟ روزنامه‌نگار «آن» (باربارا استانویک) زمانی که یک مالک جدید تصمیم می‌گیرد تقریباً همه را از روزنامه‌ای که در آن کار می‌کند اخراج کند، از کار برکنار می‌شود، اما به‌عنوان یک تیر آخر، نامه‌ای تهیه می‌کند که نشان می‌دهد یک عضو بیچاره از عموم - به نام «جان دو» - آن‌قدر از شرایطش خسته است که تصمیم به خودکشی از ساختمان شهرداری در شب کریسمس دارد. این مقاله توجه زیادی را جلب می‌کند و او به این فکر می‌افتد که شغلش را حفظ کند و یک شخص واقعی بسازد. گری کوپر به عنوان مردی بی‌خانمان با فرصت‌های کم و بدون تعهد و علاقه به کسب درآمد سریع وارد داستان می‌شود. او فوراً با کارگران شهر ارتباط برقرار می‌کند و به نظر می‌رسد که با شخصیتی که در واقعیت خیالی است، الهام‌بخش آرزوهای مردم می‌شود. در همین حال، «نورتون» (ادوارد آرنولد) که یک سیاستمدار محلی است، فرصتی برای بهره‌برداری از این محبوبیت و دستکاری این چهره نسبتاً ساده‌لوح را می‌بیند تا حزبی سیاسی تشکیل دهد و در نهایت به دفتر بیضوی راه یابد. بی‌خبر از این که رشته‌هایش در دستان دیگران است، «دو» طبق دستورات عمل می‌کند، اما در این میان «آن» به او علاقه‌مند شده و از توطئه‌ها و دسیسه‌ها بی‌میل می‌شود. مشکل این است که با این جنبش تازه ایجاد شده - آیا او، او یا آنها می‌توانند چیزی برای متوقف کردن «نورتون» قبل از این که او یا پیروز شود یا «دو» را از تمام اعتبار و همدردی‌اش شرمنده کند، انجام دهند؟ استانویک و کوپر در اینجا به خوبی بازی می‌کنند و داستانی از اصول قوی اما نه بیش از حد پیچیده را ارائه می‌دهند، اما این ناپاکی همراه با آرنولد که دسیسه‌هایش واقعاً کارآمد است، در اینجا به اوج تأثیرگذار خود می‌رسد و به پایان‌نامه‌ای poignant، اگرچه شاید کمی ناامیدکننده، می‌انجامد. نوشتار به‌طور تیزبینانه‌ای ناظر است و داستان به‌طور دلپذیری و با تفکر پیش می‌رود.