فیلم One Missed Call 2008

«یک تماس از دست رفته» بازسازی نسخه ژاپنی سال ۲۰۰۳ است که به کارگردانی اریک والته ساخته شده و شانی ساسامون در نقش اصلی حضور دارد. داستان به سادگی همانند نسخه اصلی، حول محور دریافت تماس از سوی خود آینده فرد به تلفن همراهش می‌چرخد که شامل چند ثانیه آخر زندگی‌اش است. تنها مشکل این بازسازی این است که سازندگان هیچ‌گونه درکی از موضوع نداشتند و...

«یک تماس از دست رفته» بازسازی نسخه ژاپنی سال ۲۰۰۳ است که به کارگردانی اریک والته ساخته شده و شانی ساسامون در نقش اصلی حضور دارد. داستان به سادگی همانند نسخه اصلی، حول محور دریافت تماس از سوی خود آینده فرد به تلفن همراهش می‌چرخد که شامل چند ثانیه آخر زندگی‌اش است. تنها مشکل این بازسازی این است که سازندگان هیچ‌گونه درکی از موضوع نداشتند و به نظر من، متریال کارگردان اصلی، تاکاشی مییکه، به شدت آسیب دیده و به حال خود رها شده است. این بازسازی نه تنها احساس ترسناک نسخه اصلی «چاکوشین آری» را ندارد، بلکه شخصیت‌ها نیز به شکلی بی‌هویت شده‌اند. ما این تغییرات را در بازسازی آمریکایی «Ring» نیز مشاهده کرده‌ایم، با این تفاوت که در آن بازسازی احترام زیادی به فیلم اصلی «رینگ» گذاشته شده بود. اما در «یک تماس از دست رفته» چنین احترامی وجود ندارد. زنگ هشدار مهم فیلم به زنگی خسته‌کننده و آرام تبدیل شده که تمام حس تند و ترسناک این تماس‌ها را از بین می‌برد. علاوه بر این، کارگردان اریک والته به‌طور کامل از هدف «یک تماس از دست رفته» به عنوان یک فرانچایز مشابه «Ring» و «The Grudge» غافل شده است. از بین این فرانچایزها، تنها «The Grudge» توانسته است به ایده اصلی پشت روح انتقامی آسیایی پایبند بماند، احتمالاً به این دلیل که کارگردان اصلی، تاکاشی شیمیزو، خود بازسازی آمریکایی را نیز انجام داده است. بله، بیشتر شخصیت‌ها غیرآسیایی بودند و این برای روح‌ها در قالب کایاکو و توشیو ایرادی نداشت، چون ریشه ژاپنی خود را حفظ کردند و بازسازی‌های آمریکایی هنوز هم به فرانچایز اصلی «یو-اون» مرتبط بودند. «Ring» نیز با جایگزینی ساداکو با سمارا نتوانست به این ارتباط پایبند بماند، اما حداقل فیلمی بسیار خوب با جو فوق‌العاده‌ای بود. «یک تماس از دست رفته» قرار بود سنت را با میمیکو ادامه دهد، اما در عوض شخصیت‌های تصادفی را معرفی کرده که به آنها اهمیتی نمی‌دهید و درجه PG13 این بازسازی، ضربه‌ نهایی را به آن می‌زند. آیا شما از نسخه اصلی به خاطر صحنه‌های مرگ وحشتناک و پیچیده در استودیوی فیلم‌سازی لذت می‌بردید؟ اینجا فراموشش کنید. این فیلم برای چشم‌های کودکان ساخته شده است. البته، جلوه‌های ویژه CGI در انتها به نوعی جذاب بودند، اما به اندازه ترسناک بودن برخی از جلوه‌ها در «دزدان دریایی کارائیب» نیستند. صحنه در آغوش گرفتن مادر با جسدی که گوشتش تکه‌تکه می‌شود؟ حتی در اینجا هم وجود ندارد! تنها شباهت صحیح این است که در هر دو فیلم، دختر کوچکی که بعداً تبدیل به روح انتقامی می‌شود، به دلیل حمله آسمی که توسط مادرش نادیده گرفته شده، می‌میرد. اما همین. این بازسازی به خوبی فیلم‌برداری شده و بازیگران اصلی، شانی ساسامون و ادوارد برنز، تمام تلاش خود را برای پیشبرد فیلم انجام داده‌اند، اما وقتی خود فیلم از هرگونه دیدگاه و احترامی نسبت به اصل خود بی‌بهره است، تنها به یک محصول بی‌معنی و بی‌روح تبدیل می‌شود که با چند تصویر زیبا همراه است. اگر فرزندانتان ۱۳ ساله هستند، می‌توانید این فیلم را به آنها نشان دهید، اما لطفاً... به محض اینکه بزرگ‌تر شدند، لطفی به آنها کنید و نسخه واقعی را به نمایش بگذارید. به تمام طرفداران نسخه اصلی: از این فیلم دوری کنید. این تنها شما را عصبانی کرده و طعمی بسیار بد در دهانتان به جا می‌گذارد... یا شاید هم به خاطر آب‌نبات قرمز باشد؟ هشدار داده شدید! فیلم خوبی است. من چیزهای زیادی در مورد این فیلم شنیده‌ام که منفی بوده، اما نمی‌فهمم چرا. فکر می‌کنم فیلم نسبتاً خوبی بود. هر کسی اگر این اتفاق برایش بیفتد، ترسیده خواهد شد.