سریال Pan Am

یک نمایش با مفهوم نوستالژیک و پرهیجان که به دلیل پخش در تلویزیون شبکه‌ای به جای شبکه‌های کابلی مانند HBO یا Showtime شکست خورد و لغو شد. در سریال Pan Am داستان‌ها، شخصیت‌ها و تصاویری لذت‌بخش و جذاب وجود دارد. این سریال یک دهه پس از ۱۱ سپتامبر که تغییرات زیادی در نحوه عملکرد و درک سفر هوایی ایجاد کرد، نگاهی دلپذیر به دوران طلایی...

یک نمایش با مفهوم نوستالژیک و پرهیجان که به دلیل پخش در تلویزیون شبکه‌ای به جای شبکه‌های کابلی مانند HBO یا Showtime شکست خورد و لغو شد. در سریال Pan Am داستان‌ها، شخصیت‌ها و تصاویری لذت‌بخش و جذاب وجود دارد. این سریال یک دهه پس از ۱۱ سپتامبر که تغییرات زیادی در نحوه عملکرد و درک سفر هوایی ایجاد کرد، نگاهی دلپذیر به دوران طلایی سفر هوایی ارائه می‌دهد. آنچه می‌توانست یک سریال ۵ یا ۶ فصلی باشد، به دلیل محدودیت‌های تلویزیون شبکه‌ای در آن زمان زودتر از موعد قطع شد. بسیاری از انتقاداتی که به این سریال دارم به عدم اصالت و عدم پرداخت عمیق به موضوعات و مضامین آن مربوط می‌شود که تنها به آن‌ها اشاره می‌شود. کشیدن سیگار در جامعه دهه شصت شایع بود، اما هیچ یک از شخصیت‌ها در این سریال سیگار نمی‌کشند. در حالی که من خواهان نمایش استفاده از تنباکو در سریال‌ها نیستم، فقدان آن در اینجا بسیار مشهود است. نمایش صریح و دقیق نقش سیگار در جامعه آن زمان در سریال "Mad Men" که به طور همزمان از شبکه کابلی AMC پخش می‌شد، نشان‌دهنده محدودیت‌های تلویزیون شبکه‌ای است که بر Pan Am تأثیر گذاشت. بسیاری از داستان‌های دیگر و عمق شخصیت‌ها به دلیل نیاز به رعایت حساسیت‌های مخاطب آن زمان محدود شده‌اند. با این حال، Pan Am در بسیاری از جنبه‌ها به ویژه در زمینه توانمندسازی زنان و تمرکز بر مهمانداران به عنوان محور داستان، موفق است. نفوذ شخصیت‌های اصلی زن در نیمه دوم فصل کاهش می‌یابد و داستان‌های عاشقانه به نمایش در می‌آیند. یکی از عناصر مورد علاقه من در این سریال شخصیت Kelli Garner (کیت کامرون) است که برای CIA جاسوس است. این داستان به مرور تکراری می‌شود اما مفهوم آن عالی است. داستان با جذابیت و رمز و راز آغاز می‌شود اما بار دیگر به نظر می‌رسد از محدودیت‌های شبکه آسیب می‌بیند که مانع از تاریک و خطرناک شدن داستان جاسوسی جنگ سرد می‌شود. بازیگری در بیشتر موارد عالی است، به ویژه کریستینا ریچی و همچنین شناسایی استعداد مارگوت رابی در اولین نقش بزرگش در دوران کاری‌اش. ای کاش این سریال می‌توانست کارهای بیشتری انجام دهد. اگر در یک شبکه کابلی پخش می‌شد، به طور قطع موفقیت بیشتری کسب می‌کرد. این مانند یک استعداد شگفت‌انگیز در آواز است که بدون گروه پشتیبان به صحنه آمده است. من هر چند سال یک‌بار این سریال را تماشا می‌کنم و اغلب بعد از تماشای آنچه که به عنوان روح هم‌خونی‌اش در نظر می‌گیرم: Studio 60 on the Sunset Strip. هر دو سریال در این دهه استریم به خوبی پیشرفت می‌کردند و حتی اگر در HBO/Showtime و غیره بودند، موفق‌تر می‌شدند. آن‌ها به نوعی محدود شده و قبل از زمان خود بودند. خیلی زود لغو شدند، اما هنوز هم تماشای آن‌ها لذت‌بخش است.